«Ὄλβιος ὅστις ἱστορίας ἔσχε μάθησιν», ἔλεγε ὁ Εὐρυπίδης.
Μακάριος καὶ προοδευτικός, ὅποιος ἀπὸ τὴν ἱστορία παίρνει μαθήματα.
Οι ιστορικές μνήμες είναι οδοδείκτες της ζωής. Είναι φωτεινοί σηματοδότες, προέλαση, προσπέλαση και κατάκτηση. Είναι φάροι που προφυλάσσουν απο καινούργια ναυάγια και εθνικές συμφορές. Είναι φωτιές που αναθερμαίνουν αξίες, αρχές, ιδανικά. Είναι μαθήματα και συνθήματα εθνικής αυτοσυνείδησης και ευθύνης. Είναι παροξυσμοί ελληνικής αξιοπρέπειας και πατριωτικής έξαρσης. Είναι συνάντηση παρελθόντος και παρόντος με σκοπό την κατάκτηση του μέλλοντος.
Τα ιστορικά γεγονότα δε βρίσκονται στο παρελθόν αφημένα, αλλά να μπορούν να ερμηνεύσουν και ένα κομμάτι του παρόντος, να μπορούν να οδηγήσουν στη διευκόλυνση της πνευματικής πολιτικής και κοινωνικής κατάστασης του καιρού μας. Έτσι η ιστορία είναι η πνευματική μας τροφή που οδηγεί στην καλλιέργεια της πολιτικής συνείδησης. Γιατί η ζωή ενός λαού δεν είναι δυνατή χωρίς τις αντιλήψεις, τα ιδανικά, την πολιτισμική του κληρονομιά, την παράδοση, την ίδια την ιστορία του.
Η ιστορία ως ανθρωπολογική επιστήμη, είναι πολύ χρήσιμη στην επιστήμη της αγωγής γενικά, και ειδικότερα στον τομέα της εθνικής αγωγής. Η γνώση ιδιαίτερα της εθνικής ιστορίας, όπου προβάλλονται και οι αρετές αλλά και οι δυνάμεις του Γένους. Αυτό οδηγεί στην πραγματική αυτογνωσία και σε ανάλογα θετικά ή και αρνητικά συμπεράσματα για την περαιτέρω σωστότερη πορεία του στο παρόν και το μέλλον.
Στην εκπαίδευση στα κατ’ εξοχήν φρονηματιστικά μαθήματα όπως είναι η ιστορία, εισήλθε το πνεύμα του Μαρξισμού. Ιδιαίτερος στόχος έγινε η ελληνική ιστορία η οποία με τον ανεκτίμητο πλούτο της εθνικής κληρονομιάς, με οικουμενικό χαρακτήρα αναδείχθηκε πρότυπο και για άλλους λαούς όπου διδάσκεται. Για τους Έλληνες όμως εφόσον διδάσκεται σωστά και επαρκώς, πέρα του γνωσιολογικού και φρονηματιστικού σκοπού που επιτελεί, αποτελεί και ερέθισμα επί πλέον για μια πραγματική αυτογνωσία, όπως τονίσθηκε, προϋπόθεση για έναν σωστό εθνικό προσανατολισμό, για τόνωση του υγιούς πατριωτισμού και ομαλή ένταξη των νέων μας στην εθνική αλλά και την ευρύτερη Ευρωπαϊκή ακόμη και οικουμενική κοινότητα, σύμφωνα πάντως με τα δοκιμασμένα για το έθνος μας και διαχρονικά ελληνοχριστιανικά και μάλιστα ελληνορθόδοξα ιδεώδη. Στα σημερινά επίσημα σχολικά βιβλία δε διατηρήθηκαν σεβαστές οι τόσο απλές και θεμελιώδεις αυτές αλήθειες. Διότι εκτός από τις άλλες αισθητές παραλείψεις, ανακρίβειες κτ.λ ίσως από άγνοια αυτές μπήκαν επί πλέον σ’ αυτά, στοιχεία αντίθετα προς το ανωτέρω ελληνοχριστιανικό πνεύμα και φθοροποιά στα θεμέλια της εθνικής παιδείας.
Επιβάλλεται λοιπόν τα ιστορικά γεγονότα να αναφέρονται στην ιστορία όπως πραγματικά συνέβησαν, διότι τα τελευταία χρόνια πολλές φορές παραποιήθηκαν ή διαστρεβλώθηκαν μεγάλα ιστορικά γεγονότα τα οποία παρουσιάσθηκαν διαφορετικά απ’ ότι έγιναν ή και περιληπτικά. Χάριν των ασπόνδων φίλων μας και γειτόνων, αποσιωπούνται πολλές φορές ιστορικά γεγονότα που προκάλεσαν κατά καιρούς στο λαό μας, ενώ αυτοί δηλητηριάζουν με αλυτρωτικά μηνύματα και φανατίζουν τους νέους εναντίον της πατρίδας μας. Θα πρέπει ο βασικός περί παιδείας νόμος, πρέπει να αναφέρει ότι το ελληνορθόδοξο πνεύμα θα διαπνέει τα σχολικά εγχειρίδια ή σύνταξη και η κυκλοφορία πρέπει να ανατίθεται σε εγνωσμένης αξίας προσωπικότητες.
Για να μπορούν οι νεότερες γενιές, εξοπλισμένες ηθικά και πνευματικά να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις των καιρών, οφείλουν να γνωρίζουν καλά τα φλέγοντα εθνικά θέματα τα οποία ανάγονται στα μαθήματα της ιστορίας. Ειδικά το Κυπριακό και τον Ισλαμικό κίνδυνο που απειλεί όχι μόνο την πατρίδα μας αλλά και την Ευρώπη. Επίσης το εκ βορρά σχηματισθέν κρατίδιο των Σκοπίων που σφετερίζεται σύμβολα του Μακεδονικού Ελληνισμού και το Βορειοηπειρωτικό που πολλά υπέφεραν οι αδελφοί μας βορειοηπειρώτες στο παρελθόν
Η επίγνωση της εθνικής μας ιστορίας με ολόκληρη την κληρονομιά, άτρωτη κατά το δυνατό από ξένες προς την Ελληνική πραγματικότητα ιδεολογίες και σκοπιμότητες, θα μας κρατήσει ως φυλή αλώβητη.
Του Γεωργίου Γιαννάκη
