• Raised: $
• Goal: $10000
• Donators: $

Ἡ ἄμβλωσις δὲν εἶναι μία ἰατρικὴ ἐπιλογή. Εἶναι μία φρικτὴ ἀδικία, μία καταδίκη τῆς ἴδιας τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως. Εἶναι ἡ συνειδητὴ ἀπόφασις νὰ ἀφαιρέσῃς τὴν ζωὴ ἑνὸς ἀνυπεράσπιστου παιδιοῦ, τὸ ὁποῖο δὲν ἔχει κἂν τὴν εὐκαιρία νὰ ζήσῃ. Κάθε ἔμβρυο, ἀκόμη καὶ στὰ πρῶτα του στάδια, εἶναι μία ὡλοκληρωμένη ζωή, μία μοναδικὴ ψυχὴ μὲ τὸ δικαίωμα νὰ ὑπάρχῃ, νὰ ἀναπνεύσῃ, νὰ μεγαλώσῃ. Ὅταν ἐπιλέγουμε τὴν ἄμβλωσι, ἐπιλέγουμε νὰ διαγράψουμε αὐτὸ τὸ δικαίωμα, νὰ καταστρέψουμε μία ζωή, ποὺ δὲν ἔχει ἄλλη εὐκαιρία.

Αὐτό, ποὺ συχνὰ θεωρεῖται «δικαίωμα τῆς γυναίκας νὰ ἐπιλέξῃ», εἶναι στὴν πραγματικότητα μία φθηνὴ δικαιολογία γιὰ τὴν ἀφαίρεσι τῆς ζωῆς ἑνὸς ἀνυπεράσπιστου παιδιοῦ. Ἡ γυναῖκα, ὅσο καὶ ἂν ἀντιμετωπίζῃ δύσκολες καταστάσεις, δὲν ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ καταδικάσῃ τὴν ζωὴ ἑνὸς ἄλλου ἀνθρώπου. Ἡ ἄμβλωσις δὲν εἶναι μία πρᾶξις ἀπελευθερώσεως, ὅπως ψευδῶς διατείνονται οἱ φεμινίστριες, ἀλλὰ μία ἄρνησις τῆς ἀνθρωπιᾶς μας.

Ὁ ἀγώνας γιὰ τὴν ζωὴ ξεκινᾷ ἀπὸ τὴν στιγμὴ τῆς συλλήψεως. Κάθε ἔμβρυο, ἀκόμη κι ἂν δὲν μπορῇ νὰ μιλήσῃ, εἶναι ζωὴ μὲ ὄνειρα, ἐλπίδες καὶ μία ἀπέραντη δύναμι μέσα του. Κάθε φορὰ ποὺ γίνεται ἄμβλωσις, ἀφαιρεῖται αὐτὴ ἡ δύναμις, καταστρέφεται ἕνα ὄνειρο, δολοφονεῖται μία ζωὴ μὲ ἀμέτρητες δυνατότητες. Δὲν μποροῦμε νὰ ἀφήσουμε τὸν ἑαυτό μας νὰ πιστέψῃ ὅτι αὐτὴ ἡ ζωὴ εἶναι λιγώτερο σημαντικὴ ἀπὸ τὴν ἐπιθυμία μιᾶς γυναῖκας ἢ τὴν δυσκολία τῆς καταστάσεως. Ἡ ζωὴ εἶναι ἱερή, καὶ ἡ ζωὴ αὐτὴ ἀξίζει νὰ ζήσῃ.

Ἡ κοινωνία μας δὲν μπορεῖ νὰ ἀποδεχθῇ ὅτι ἡ ζωὴ μπορεῖ νὰ διαγράφεται ἔτσι ἁπλῶς, χάριν τῆς «εὐκολίας» ἢ τῆς «ἄμεσης λύσεως». Δὲν μποροῦμε νὰ ἐπιτρέψουμε στὶς συνθῆκες νὰ ὑπερβοῦν τὴν ἀξία τῆς ζωῆς. Ἡ ἄμβλωσις εἶναι μιὰ τρομακτικὴ πρᾶξις καταστολῆς, μία πρᾶξις βίας κατὰ τῆς πιὸ ἀθώας καὶ ἀνυπεράσπιστης μορφῆς ζωῆς, ποὺ ὑπάρχει: τοῦ παιδιοῦ, ποὺ δὲν ἔχει κἂν τὴν εὐκαιρία νὰ ὑπερασπισθῇ τὸν ἑαυτό του.

Κάθε κοινωνία, ποὺ ἐπιτρέπει τὴν ἄμβλωσι, ὑπονομεύει τὸ θεμέλιό της: τὸν σεβασμὸ στὴν ζωή. Ὅταν καταστρέφουμε τὴν ζωὴ τῶν παιδιῶν μας, καταστρέφουμε τὴν ἴδια τὴν ἠθική μας. Ὅταν ἀποδεχώμαστε τὴν ἄμβλωσι ὡς «λύσι», γινόμαστε συνένοχοι σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ φρικτὰ ἐγκλήματα, ποὺ μπορεῖ νὰ διαπραχθῇ ποτέ: τὴν διαγραφὴ τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως. Δὲν μποροῦμε νὰ συνεχίσουμε νὰ κλείνουμε τὰ μάτια μπροστὰ σὲ αὐτὸ τὸ ἔγκλημα.

Ἡ ἀληθινὴ πρόοδος τῆς κοινωνίας μας δὲν βρίσκεται στὴν δυνατότητα νὰ ἀφαιροῦμε ζωές, ἀλλὰ στὴν δύναμι νὰ τὶς προστατεύουμε καὶ νὰ τὶς στηρίζουμε, ἀκόμη καὶ ὅταν εἶναι δύσκολο, ἀκόμη καὶ ὅταν φαινομενικῶς εἶναι ἀνεπιθύμητο.

Ἡ ἄμβλωσις δὲν εἶναι μόνο μία προσωπικὴ ἐπιλογή, εἶναι μία συλλογικὴ ἀποτυχία. Εἶναι ἀποτυχία τοῦ πολιτισμοῦ μας, ἀποτυχία τῆς κοινωνίας μας, ἀποτυχία τῶν ἀνθρωπίνων ἀξιῶν μας. Κάθε ἄμβλωσις εἶναι ἕνα ἔγκλημα κατὰ τῆς Ἀνθρωπότητος, μία σιωπηλὴ καταδίκη τοῦ μέλλοντος.