Ἐμεῖς θα παραμείνουμε ὑ π ο τ α γ μ έ ν ο ι καί ἀ π α θ ε ῖ ς ;

Τιμοῦμε σήμερα (θεωρητικά τοὐλάχιστον) τήν τελευταία μεγάλη  ἄ ρ ν η σ η   πού εἰπώθηκε ἀπό ἐπίσημο στόμα στόν ἑλλαδικό χῶρο.

Πού ἦταν καί ἡ ἀπαρχή τοῦ τελευταίου ἔπους πού ἔγραψε μέ τό αἷμα του ὁ λαός μας (ἀκριβῶς δηλαδή λίγο πρίν τήν ἔναρξη τῆς τελικῆς φάσεως τῆς ὁριστικῆς του μεταλλάξεως).

Τό αἷμα πού χύθηκε τότε πάνω στά ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΑ βουνά (ἀλλά καί ἀκολούθως κατά τή διάρκεια τῆς ἀπάνθρωπης Κατοχῆς), ἦταν ὄντως ἡ τελευταία μαζική πράξη ἀντιστάσεως τοῦ Ἑλλαδικοῦ Ἑλληνισμοῦ (τοῦ Κυπριακοῦ χρονολογεῖται μερικά χρόνια ἀργότερα).

Ἦταν τό κύκνειο ἆσμα του, στή μέση μιᾶς πορείας πού εἶχε βεβαίως δρομολογηθεῖ ἀρκετές δεκαετίες πρίν: μιᾶς πορείας ἐκποιητικοῦ ἐκσυγχρονισμοῦ καί πολιτισμικῆς  ΕΚΠΟΡΝΕΥΣΕΩΣ.

Ἡ τελευταία του πράξη, λίγο πρίν ὑποταχτεῖ ἑκουσίως καί σχεδόν καθ’ ὁλοκληρίαν πιά στά  σ κ ο υ π ί δ ι α.

Ὀκτώμισυ δεκαετίες πλέον ἀργότερα, ὁ ἴδιος ἐκεῖνος λαός ἔχει στήν πλειονότητά του ἀπομείνει πιά παραδομένος στήν ΠΑΡΑΚΜΗ καί τήν ἀσυναρτησία, ΤΥΦΛΟΣ καί  ἀ μ ν η σ ι α κ ό ς, νά ἀκούει λόγια γιά ἔργα τοῦ παρελθόντος, πού δείχνουν νά εἶναι ὅμως πιά πολύ μακριά ἀπό αὐτόν, ὥστε νά μποροῦν πραγματικά νά τόν ἀγγίξουν.

Μία ἄχρωμη καί ὑπνώττουσα ἀνθρωπομᾶζα, πού τό μόνο ὄνειρο πού τῆς ἀπέμεινε πλέον εἶναι νά διατηρήσει, παντί τῷ τρόπῳ καί παντί τῷ τιμήματι, γιά λίγο ἀκόμη μέσα σέ μιά στερνή ψευδαίσθηση ἀπατηλῆς ἀσφάλειας καί δυστοπικής ψευτοευδαιμονίας τό πανάθλιο σαρκίο της.

https://aktines.blogspot.com/2025/10/blog-post_958.html