Ο Χίτλερ αναφερόταν στο φύλο.

Ακόμη χειρότερα.

Ήταν αυτός που εισήγαγε πρακτικά το φύλο στη γερμανική γλώσσα και το έκανε δημοφιλές.

Σχεδόν ακριβώς εκατό χρόνια πριν.

Αυτή η διορατικότητα θα μπορούσε πραγματικά να είναι αρκετή για να θάψει ολόκληρο τον σύγχρονο λόγο για την «ουδέτερη ως προς το φύλο γλώσσα» σε ένα μόνο σαρκαστικό πυροτέχνημα.

Αλλά όχι – γίνεται ακόμα καλύτερο, ή ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία σας: ακόμα πιο παράλογο.

Σχεδόν ακριβώς εκατό χρόνια πριν, στις 15 Ιουλίου 1925, κατά τη διάρκεια μιας ομιλίας στο Zwickau, ο Αδόλφος Χίτλερ ξεκίνησε την ομιλία του με τα λόγια:

«Αγαπητοί μου σύντροφοι/συντρόφισσες».

Διπλή μορφή. Ισότητα των φύλων. Προοδευτική, θα μπορούσατε να πείτε. Ή, αν έχετε μια σπίθα ιστορικής γνώσης: τρομακτικά συνεπής στην ιδεολογική αυταπάτη να ευθυγραμμίσετε τη γλώσσα εξίσου με τους ανθρώπους.

Η ομιλία του Χίτλερ ήταν μια απόλυτη καινοτομία. Επειδή η ξεχωριστή μορφή προσφώνησης στη γυναικεία και αρσενική μορφή δεν ήταν συνηθισμένη μέχρι εκείνη την ημέρα του Ιουλίου.

Εκείνη την εποχή, οι άνθρωποι εξακολουθούσαν να κατανοούν το «γενικό αρσενικό» και ήξεραν ότι η αρσενική μορφή σήμαινε επίσης γυναίκες.

Το άρθρο που αποκαλύπτει αυτή την απίστευτη ιστορία του φύλου στη γερμανική γλώσσα – την 100ή επέτειο που πλησιάζει, την οποία όλοι θέλουν να κρατήσουν μυστική – μου στάλθηκε από έναν προσεκτικό και πιστό αναγνώστη.

Προέρχεται από την «Welt». Και επειδή είναι κρυμμένη πίσω από ένα paywall εκεί, πρέπει να σας δώσω την ουσία αυτής της αποκάλυψης. Επειδή αυτό που γράφεται εκεί χτυπά σαν κεραυνός εν αιθρία την παρήγορη βεβαιότητα όλων εκείνων που πιστεύουν ότι βρίσκονται στο πλευρό των λαμπερών πεφωτισμένων όταν πρόκειται για το φύλο.

Φυσικά, τώρα θα σηκώσουν τα χέρια τους αγανακτισμένα, θα ουρλιάζουν, θα στριφογυρίζουν σαν βρικόλακες στο φως του ήλιου: «Μα, ο Χίτλερ το εννοούσε διαφορετικά!»

Αλήθεια;

Άλλαξε τη γλώσσα, τη χρήση της γλώσσας. Και αυτό ακριβώς είναι το πνεύμα των ιδεολόγων, των ολοκληρωτικών. Είτε σε καφέ, κόκκινο ή κόκκινο-πράσινο μανδύα. Το πνεύμα πίσω από αυτό έχει παρόμοιες ρίζες. Και μυρίζει έντονα εκείνο το μείγμα ξερόλικης, αναγκαστικής ευτυχίας και γλωσσικού δεσποτισμού που δίνει τον κοινωνικό τόνο τότε όπως και τώρα.

Και οι εθνικοσοσιαλιστές δεν ήταν οι μόνοι που προσπάθησαν να μετατρέψουν τη γλώσσα σε όπλο επανεκπαίδευσης.

Ο κομμουνισμός – είτε στη Σοβιετική Ένωση, είτε στη ΛΔΓ είτε αλλού – παρενέβη επίσης βαθιά στη γλώσσα για να αναγκάσει τον νέο, «καλύτερο» κόσμο.

Εργάτες, σύντροφοι, η «Newspeak» των σοσιαλιστικών κρατών: το ίδιο μοτίβο παντού. Η παλιά γλώσσα θεωρούνταν διεφθαρμένη, «αστική», αντιδραστική. Έπρεπε να καθαριστεί, να αναδιοργανωθεί, να ελεγχθεί. Όχι από αγάπη για τη γλώσσα – αλλά από πείνα για εξουσία.

Και εκεί ακριβώς κλείνει ο κύκλος.

Εάν οι σημερινοί κοκκινοπράσινοι ακτιβιστές, οι πολεμιστές της ‘woke’ κουλτούρας και η χρηματοδοτούμενη από το κράτος αστυνομία της γλώσσας αναπτύξουν την ίδια επιθυμία να αναδιαρθρώσουν τη γλώσσα, τότε στέκονται σε μια παράδοση που θα προτιμούσαν να μην γνωρίζουν. Μια παράδοση που αναγνωρίζει τον άνθρωπο όχι ως ελεύθερο ον, αλλά ως εύπλαστο υλικό – να εργάζεται, να βελτιώνεται, να εκπαιδεύει.

Επειδή η αρχή είναι η ίδια:
η γλώσσα πρέπει να αλλάξει από πάνω προς τα κάτω.
Η γλώσσα πρέπει να γίνει «πιο δίκαιη».
Η γλώσσα πρέπει να «περιλαμβάνει όλους».
Η γλώσσα πρέπει να ακούγεται «μοντέρνα».
Η γλώσσα πρέπει να αλλάξει τον τρόπο σκέψης.

Εκεί που σήμερα κυριαρχεί το φύλο, ο αστερίσκος, το θηλυκό γένος και η διπλή μορφή, η μυθοπλασία της “λαϊκής κοινότητας” («Volksgemeinschaft»), της μη διαφορετικότητας, του μεγάλου, υγιεινά εξαγνισμένου «εμείς». Όλα όσα (ξε-)χώριζαν – οι διάλεκτοι, οι τοπικές ιδιαιτερότητες, ακόμη και το γενικό αρσενικό – θεωρούνταν οπισθοδρομικό έρμα ενός σκοτεινού παρελθόντος που έπρεπε να ξεπεραστεί.

Ο Χίτλερ απέρριψε τις διαλέκτους και απαίτησε μια ενιαία τυποποιημένη γλώσσα.

Πιθανότατα θα ήταν πολύ ευχαριστημένος με τη σημερινή εξέλιξη, στην οποία οι διάλεκτοι απωθούνται.

Ήθελε να καταργήσει τα «φαινόμενα που διαιρούν τους ανθρώπους» της γλώσσας.

Δεν μιλούσε πλέον απλώς για φοιτητές, αλλά για «φοιτούντες» – μια ουδέτερη λέξη που προοριζόταν να συμπεριλάβει εξίσου άνδρες και γυναίκες.

Σύγχρονος. Προοδευτικός. Υπέρμαχος του καθαρισμού της γλώσσας.

Μήπως  αυτό χτυπάει καμπανάκι;

Είναι η ίδια λογική που σήμερα μετατρέπει τους κοκκινοπράσινους πολιτικούς σε περιστρεφόμενα τέρατα των φύλων, παραμορφώνει τα σχολικά βιβλία με άνω και κάτω τελεία και μεταλλάσσει τις αίθουσες σύνταξης σε γραμματικές ομάδες αυτοβοήθειας.

Η αυταπάτη ότι η γλώσσα δεν χρειάζεται να περιγράψει, αλλά να εκπαιδεύσει. Ότι οι άνθρωποι δεν είναι ίσοι μέσω του σεβασμού, αλλά μέσω της γλωσσικής επανεκπαίδευσης.

Και όπως και τότε, δεν υπάρχει μόνο μια επιθυμία για δικαιοσύνη πίσω από αυτό – αλλά μια βαθιά ριζωμένη περιφρόνηση για την καθεστηκυία τάξη, την ιστορική γλώσσα, την οργανική ανάπτυξη του πολιτισμού.

Κάθετι παλιό είναι ένοχο, κάθετι νέο είναι αγνό. Ακόμη κι αν το νέο εισήχθη από έναν από τους μεγαλύτερους εγκληματίες στην ανθρώπινη ιστορία.

Ο Χίτλερ πιθανότατα θα ήταν ευχαριστημένος με τους σημερινούς επιτρόπους για θέματα φύλου.

Τόσος ζήλος, τόσος παιδαγωγικός σάλος, τόσο λίγη αίσθηση για την καλλιεργημένη ομορφιά της γλώσσας!

Ίσως μάλιστα να ήταν ευχαριστημένος με τον εσωτερικό διαχωρισμό της λέξης για να τονίσει το φύλο – μια μικρή, καθαρή περικοπή της γραμματικής, σαν να φτιάχτηκε για έναν κόσμο στον οποίο ο άνθρωπος δεν είναι τίποτα περισσότερο από εύπλαστο υλικό.

Το γεγονός ότι η φράση «Εβραίες και Εβραίοι» επαναλαμβάνεται σχεδόν τελετουργικά στην επέτειο του Ολοκαυτώματος στην Bundestag – σαν να έπρεπε κανείς να φοβάται σοβαρά ότι η Άννα Φρανκ μπορεί να έχει παραβλεφθεί – είναι μια πικρή ειρωνεία που φαίνεται σχεδόν καφκική στον παραλογισμό της.

Αλλά αλλοίμονο σε όποιον το επισημαίνει.

Τότε δεν υπάρχει συζήτηση, αλλά οργή.
Στη συνέχεια, δεν ελέγχεται, αλλά απλά διαγράφεται.
Τέλος δεν υπενθυμίζεται, αλλά ηθικολογείται.

Ίσως θα ήταν καιρός να κάνουμε μια μικρή, λεπτή αλλαγή:
Όχι “Volksgenoss*innen”, (συμπατριώτες/-ισσες) όχι “Volksgenoss:innen”, όχι “Volksgenoss_innen”.
Αλλά απλά: ελεύθεροι πολίτες. Άνδρες και γυναίκες που κερδίζουν σεβασμό με τις πράξεις τους και όχι με γλωσσικές ακροβασίες.

Ή, για να το θέσουμε στο πνεύμα αυτής της αποκάλυψης:

Αν ο Χίτλερ, από όλους τους ανθρώπους, εκτίθεται ως ο μυστικός νονός της μανίας του φύλου, ίσως ακόμη και οι πιο ζηλωτές απόστολοι της Νέας Γλώσσας θα πρέπει να σταματήσουν για μια στιγμή. Και τότε – με τον κλασσικό τρόπο – απλά να μιλήσουν ξανά γερμανικά.

Συμπολίτες, σύντροφοι – παλιά μοτίβα, νέες μάσκες. Τα ονόματα αλλάζουν. Το πνεύμα παραμένει.

Η σιωπηλή ελπίδα μου είναι ότι οι σημερινοί «συμπολίτες» θα ακούγονται μια μέρα τόσο ιστορικά καμένοι όσο οι «VolksgenossΙnnen» (συμπατριώτες/-ισσες σε εμάς σήμερα.

ΥΓ:
Αν θέλετε να σκεφτείτε ένα βήμα παραπέρα: Ο αγώνας κατά του «μίσους και της αναταραχής» έχει επίσης παλαιότερες ρίζες από ό, τι πολλοί πιστεύουν.

Οι Ναζί χρησιμοποιούσαν ήδη αυτούς τους όρους – αν και με το δικό τους πνεύμα.

Περισσότερα για αυτό στο άρθρο μου από τον Ιανουάριο.

reitschuster.de