Η σημερινή έκθεση με βρίσκει σε κάπως «διαφορετικές» συνθήκες. Αντί να δουλεύω στο γραφείο μου, δουλεύω στο τραίνο από ανάγκη. Έπρεπε να αγοράσω ένα αντικείμενο (δεν έχει σημασία τι είναι) που είχα βρει σε πώληση σε ένα κατάστημα λιανικής κοντά στη Μασσαλία. Κανονικά είχα προγραμματίσει να ξεκινήσω το ταξείδι αύριο, Σάββατο, αλλά χάρη στην τράπεζά μου έπρεπε να επιλέξω μία από τις εργάσιμες ημέρες αυτής της εβδομάδας. Ο πωλητής μου ζήτησε να πληρώσω με τραπεζικό έμβασμα και συμφώνησα – αυτό δεν θα έπρεπε να είναι πρόβλημα, σωστά; Λοιπόν, είναι…

Η τράπεζα λέει όχι.

Το πρόβλημα προέκυψε επειδή η τιμή αυτού του προϊόντος είναι ελαφρώς υψηλότερη από το μέγιστο ποσό που μου επιτρέπει η τράπεζά μου να μεταφέρω. Ο πωλητής θεώρησε ότι η λύση ήταν απλή: Θα έπρεπε να ζητήσω από την τράπεζα να εγκρίνει τη μεταφορά και να την εκτελέσει όταν παραλάβω το αντικείμενο. Αυτό μου φάνηκε λογικό, οπότε πήγα στην τράπεζά μου για να το ζητήσω, αλλά η τράπεζα είπε ΟΧΙ. Θα μπορούσα να υποβάλω αίτηση για αυτήν την εξουσιοδότηση μόνο αμέσως πριν από τη μεταφορά και επειδή η τράπεζα είναι κλειστή τα Σαββατοκύριακα, δεν θα μπορούσα να κάνω αυτήν την πληρωμή το Σάββατο.

Φυσικά, ζήτησα μια εναλλακτική λύση. Σίγουρα, θα μπορούσαν να γράψουν μια επιταγή ταμείου, αλλά ο πωλητής δεν θα τη δεχόταν – προφανώς υπήρξαν πάρα πολλές περιπτώσεις πλαστογραφίας με επιταγές ταμείου. Στη συνέχεια, πρότεινα να πληρώσω το ποσό πάνω από την τιμή αυτού του αντικειμένου σε μετρητά – ξέρετε, με νόμιμο χρήμα. Πολύ περίπλοκο, ο πωλητής θα δυσκολευόταν να δικαιολογήσει την κατάθεση ενός τόσο μεγάλου ποσού μετρητών και η δική μου τράπεζα σίγουρα θα μου είχε δώσει τα μετρητά με μεγάλο κόστος. Μία απλή αγορά έγινε μια επίπονη υπόθεση, συνοδευόμενη από την απογοητευτικά αυταρχική στάση του προσωπικού της τράπεζας.

Αυτός ο διακανονισμός δεν θα άξιζε να αναφερθεί αν δεν είχα απλώς αποφασίσει να αγοράσω ένα εντελώς νόμιμο αντικείμενο με δικά μου χρήματα, αλλά με εμπόδιζε η τράπεζά μου. Για πολλούς ανθρώπους στη Δύση, αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο. Αυτό που είναι ανησυχητικό, ωστόσο, είναι ότι στις αρκετές επαφές μου με την τράπεζά μου αυτή την εβδομάδα – αυτοπροσώπως και τηλεφωνικά – έχω αποκομίσει την έντονη εντύπωση ότι οι περιορισμοί που επιβάλλονται βασίζονται στην υπόθεση ότι μια μέρα «δεν θα κατέχουμε τίποτα».

Οι τραπεζικοί υπάλληλοι δεν έχουν καμμία απολύτως διακριτική ευχέρεια να άρουν τους περιορισμούς, ώστε εγώ, ο πελάτης τους, να μπορώ να κάνω τη νόμιμη αγορά με το τραπεζικό μου υπόλοιπο. Ακόμη και η ευγενική άδεια που μου υποσχέθηκαν γενναιόδωρα εξαρτάται από την παροχή των απαραίτητων εγγράφων σχετικά με την αγορά μου: πρέπει να δείτε την απόδειξη και ένα έγγραφο που να αναφέρει το προϊόν που αγοράζω. Αν δεν μπορούσα ή δεν ήθελα να προσκομίσω αυτά τα έγγραφα, δεν θα ενέκριναν την πληρωμή μου και εκεί θα τελείωνε το θέμα.

Οι τράπεζες ορίζονται ως «θεματοφύλακες των κανόνων»

Το μέγιστο όριο που μπορώ να μεταφέρω κατά την κρίση μου είναι απλώς μια μεταβλητή που μπορεί να μειωθεί ανά πάσα στιγμή, και αναμένω ότι θα συμβεί σχεδόν σίγουρα. Αυτή δεν ήταν η πρώτη μου απογοητευτική εμπειρία με μια ευρωπαϊκή τράπεζα: έχει γίνει πλέον ο κανόνας ότι πρέπει να ζητάμε άδεια για να ξοδέψουμε τα δικά μας χρήματα, ακόμα κι αν πρόκειται για μια κανονική και νόμιμη αγορά. Οι νόμοι και η επιβολή τους δεν παίζουν ρόλο: οι περιορισμοί επιβάλλονται από τις ίδιες τις τράπεζες.

Οι ίδιοι οι κανόνες είναι σχεδόν σίγουρα γραμμένοι από εταιρικούς λομπίστες και απλώς επικυρώνονται από τα δυσλειτουργικά νομοθετικά μας σώματα. Οι «εκπρόσωποι» του Λαού δεν έχουν ιδέα τι ψηφίζουν όταν ψηφίζουν νόμους 13.000 σελίδων.

Θα πρέπει να είναι εύκολο να δούμε ότι πρόκειται για μια κατάφωρη και αδικαιολόγητη παραβίαση των ελευθεριών μας, αλλά το γεγονός ότι όλα αυτά επιβάλλονται από τις τράπεζες προσθέτει μια δυστοπική διάσταση στο όλο θέμα: δεν μπορούμε να πούμε πότε, πώς ή γιατί οι περιορισμοί θα μπορούσαν να γίνουν αυστηρότεροι και σε ποιο βαθμό. Σίγουρα, θα μας δώσουν «δικαιολογημένους» λόγους: πρόκειται για την καταπολέμηση του εγκλήματος, του ξεπλύματος χρήματος, της κλιματικής αλλαγής, των ιών, της παράνομης μετανάστευσης, του Βλαντιμίρ Πούτιν ή ο,τιδήποτε άλλο. Αλλά το να κρατάς ολόκληρο τον πληθυσμό σε κοντό λουρί για οποιονδήποτε λόγο είναι ξεκάθαρα τυραννικό. Και μακάρι να ήταν μόνο αυτό.

Ποιος είναι ο λόγος του ταξειδιού σου, πολίτη;

Χθες αγόρασα ένα εισιτήριο για τη Μασσαλία στη διαδικτυακή πύλη του γαλλικού σιδηροδρόμου SNCF. Όλα καλά, εκτός από μια άλλη καινοτομία: Εκτός από τις συνήθεις πληροφορίες (ημερομηνία ταξειδιού, τόπος αναχώρησης και προορισμού καθώς και θέση), τώρα με ρωτούν και για τον λόγο του ταξειδιού μου. Το πεδίο δεν είναι υποχρεωτικό, αλλά αναρωτιέμαι γιατί υπάρχει καν. Κάποιος έπρεπε να μπει στον κόπο να προσθέσει αυτό το σύνολο δεδομένων στη βάση δεδομένων της SNCF και δεν το έκανε από πλήξη.

Ξέρω ότι κάποιος θα πει ότι όλα αυτά είναι εντελώς ακίνδυνα, ότι απλώς συλλέγουν δεδομένα για τα δικά τους στατιστικά στοιχεία: πόσοι επαγγελματίες ταξιδιώτες, πόσοι παραθεριστές κ.λπ. Δεν νομίζω ότι είναι αυτός ο λόγος. Γνωρίζουν ήδη αυτά τα στατιστικά στοιχεία και τα καθορίζουν μέσω τακτικών ερευνών μάρκετινγκ. Αυτή δεν είναι μια έρευνα μάρκετινγκ και είναι σίγουρα παρεμβατική. Το πεδίο «Λόγος ταξειδιού» θα μπορούσε να γίνει υποχρεωτικό κάποια στιγμή. Πιθανότατα στο (κοντινό;) μέλλον θα πρέπει επίσης να παρουσιάσουμε άδεια για να μας επιτραπεί να φύγουμε από τις αντίστοιχες περιοχές διαμονής μας.

Όλα αυτά δημιουργούν μια αίσθηση φόβου – την προσδοκία ότι η μήτρα γύρω μας θα συνεχίσει να συστέλλεται καθώς οι υφέρπουσες τυραννίες μας τρώνε σιγά σιγά τις ελευθερίες μας μέχρι να μην μείνει σχεδόν τίποτα. Και μου φαίνεται ότι αυτή η ΤΥΡΑΝΝΙΑ είναι ένα ΕΓΧΩΡΙΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΜΑΣ – των υπέροχων φιλελεύθερων δημοκρατιών μας, όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι ιερά. Πριν από λίγους μήνες, ο συγγραφέας Frans Vanderbosch, ο οποίος ζει μεταξύ Κίνας και δυτικού κόσμου, δημοσίευσε τα εξής στο ενημερωτικό του δελτίο:

Για χρόνια, μας έλεγαν ότι δεν υπήρχε εναλλακτική λύση στη δυτική τεχνολογία, τα δυτικά μέσα ενημέρωσης και τις δυτικές χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες. Αυτή η ψευδαίσθηση έχει πλέον καταρρεύσει εντελώς. Απομακρύνθηκα συστηματικά από τα δυτικά προϊόντα και υπηρεσίες και τα αντικατέστησα με πλήρεις κινεζικές εναλλακτικές. Το smartphone μου, το λειτουργικό μου σύστημα, το email μου, ο αποθηκευτικός μου χώρος στο cloud, οι τραπεζικές μου υπηρεσίες, οι ταξιδιωτικές μου εφαρμογές, τα ρούχα μου, τα εργαλεία μου, ακόμη και τα καθημερινά μου ψώνια – όλα είναι κινέζικα τώρα.

Και όχι μόνο λειτουργεί, αλλά λειτουργεί ακόμα καλύτερα. Περισσότερη ιδιωτικότητα, λιγότερη εξάρτηση, πολιτιστική συνοχή και αισθητή εσωτερική γαλήνη.

Αυτό δεν είναι αντίσταση σε κάτι, αλλά απελευθέρωση από κάτι. Μια συνειδητή απόφαση να ανακτήσουμε τον έλεγχο του τι χρησιμοποιούμε, πώς πληρώνουμε, τι διαβάζουμε, βλέπουμε και εκτιμούμε. Το δυτικό μονοπώλιο τελείωσε. Ήρθε η ώρα για πραγματικές αποφάσεις.

«Περισσότερη ιδιωτικότητα, λιγώτερη εξάρτηση, πολιτιστική συνοχή και αισθητή εσωτερική γαλήνη» – αυτό είναι το κομμάτι που πονάει: Όλα αυτά είναι πτυχές της ποιότητας ζωής που αργά αλλά σταθερά διαβρώνονται στη Δύση. Η σημερινή μου ημέρα είναι άμεση συνέπεια αυτού, μαζί με την ολοένα και πιο επείγουσα αίσθηση ότι χρειαζόμαστε εναλλακτικές λύσεις. Ας ελπίσουμε ότι μπορούμε να το αποκτήσουμε χωρίς να χρειαστεί να μετακομίσουμε στην Κίνα ή να ξεκινήσουμε μια επανάσταση.

Πώς φτάσαμε εδώ;

Ήταν μια μακρά, σταδιακή διαδικασία που επιτρέψαμε και συμμετείχαμε γιατί ήμασταν πρόθυμοι να πιστέψουμε τις δικαιολογίες τους.

• Α, δεν είναι τίποτε, συλλέγουν μόνο στατιστικά στοιχεία για τους ταξιδιώτες τους.
• Μην είστε παρανοϊκοί, ο τραπεζικός σας λογαριασμός θα πρέπει να είναι περιορισμένος μόνο επειδή καταπολεμούν το έγκλημα.
• Αν προσθέσουν φθόριο στο νερό, είναι μόνο για την καταπολέμηση της τερηδόνας!
• Εάν δεν τηρήσουμε την ψηφιακή ταυτότητα, δεν θα μπορέσουμε να λύσουμε τη μεταναστευτική κρίση.
• Αν ζεστάνετε το σπίτι σας, ο Πούτιν θα κερδίσει!

Πολλοί από εμάς έχουμε αποδεχτεί ακόμη και τον παράλογο και αντιεπιστημονικό ισχυρισμό ότι το 70%, το 80%, το 90% από εμάς πρέπει να συμμορφωθούμε με τις εντολές εμβολίων προκειμένου να οικοδομήσουμε «ανοσία αγέλης».

Όταν το βιβλίο μου «Μεγάλη Εξαπάτηση» απαγορεύτηκε το 2017, οι φίλοι και οι συνάδελφοί μου με ρώτησαν: «Τι έγραψες σε αυτό;» Αυτή η ερώτηση υπονοούσε ότι η απαγόρευση θα μπορούσε να δικαιολογηθεί αν είχα γράψει κάτι απρεπές.

Ταυτόχρονα, οι περισσότεροι από αυτούς πίστευαν –και ίσως εξακολουθούν να πιστεύουν– ότι ζούμε σε έναν ελεύθερο κόσμο όπου απολαμβάνουμε την ελευθερία της έκφρασης. Αρκεί να μην εκφράζεις απρεπείς σκέψεις.

Εν τω μεταξύ, το Matrix έχει αργά αλλά αδυσώπητα συστέλλεται γύρω μας. Ο Τόμας Τζέφερσον είπε: «Η αιώνια επαγρύπνηση είναι το τίμημα της ελευθερίας». Σαφώς δεν υπήρξαμε ιδιαίτερα προσεκτικοί και το πλήρες τίμημα του εφησυχασμού μας μπορεί να πέσει στα παιδιά μας.

Strobridge &; Co., Lith., Δημόσιος τομέας, μέσω του Wikimedia Commons