Η κοινότητα του ουράνιου τόξου αποκτά τον δικό της τόπο ταφής στο Βερολίνο: Στο παλιό νεκροταφείο του Αγίου Ματθαίου, πρόκειται να δημιουργηθεί ένα ξεχωριστό διαμέρισμα για τους «queer» νεκρούς (άρα γε, έχουμε βάλει σωστά το γένος στο ουσιαστικό;;;…).

Σε μια έκταση 30 τετραγωνικών μέτρων, μέχρι την άνοιξη του 2026 πρόκειται να δημιουργηθεί χώρος για οκτώ φέρετρα και 100 τάφους τεφροδόχων.

Στο κέντρο του χώρου θα βρίσκεται ένα νέο σημείο για παντός είδους …παθογένειες: Μια λεγόμενη «Πέτρα του Φιλιού» την οποία μπορούν να φιλήσουν οι επισκέπτες που πενθούν. «Η Πέτρα του Φιλιού προσκαλεί τους ανθρώπους να γίνουν μέρος της μνήμης σε κεντρικές εκδηλώσεις μνήμης με ένα κοινό τελετουργικό ζωγραφικής χειλιών και φιλιού», διαφημίζει η Συμβουλευτική Υπηρεσία Ομοφυλοφίλων του Βερολίνου σε δελτίο τύπου. Πόσο υγιεινό. Ίσως θα χτιστεί δίπλα ένα κέντρο εμβολιασμού που θα προσφέρει έναν ειδικό συνδυασμό εμβολιασμού για παθιασμένους που φιλούν πέτρες; Αυτό θα υποστήριζε δύο ατζέντες ταυτόχρονα με μία επίσκεψη.

Ο καλλιτέχνης που ανέπτυξε την ιδέα (συνολικά 14 καλλιτέχνες εφάρμοσαν τα σχέδιά τους) βλέπει ένα ειδικό διαμέρισμα ως ένδειξη ένταξης: «Αυτό το μνημείο έχει σκοπό να συνδέσει τους ανθρώπους μεταξύ τους, πέρα από τα σύνορα», λέει. Ο δήμαρχος της περιφέρειας Tempelhof-Schöneberg των Πρασίνων είναι επίσης έκπληκτος: «Αντιμετωπίζουμε το θέμα επιθετικά. Η queer οικογένεια είναι αναπόσπαστο μέρος του DNA μας». Μόνο που αυτό το queer συστατικό αφαιρείται τώρα από το DNA και κολυμπά δίπλα του ως ξεχωριστό εξάρτημα.

Αν η κοινότητα του ουράνιου τόξου το θέλει έτσι, τότε φυσικά θα πρέπει να το έχει. Η Schwulenberatung Berlin (βλ. Έβαλαν τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα: Η Συμβουλευτική Υπηρεσία Ομοφυλοφίλων Βερολίνου ανοίγει κοιτώνες για παιδιά LGBTI : Εθνικοί Φύλακες) είχε αποτύχει να συγκεντρώσει τα 160.000 ευρώ σε δωρεές για το έργο, αλλά προφανώς ένα ίδρυμα έχει παρέμβει.

Η ιδέα φαίνεται λίγο αστεία στους ξένους: Μένοντας γενναία μεταξύ τους και προτιμώντας να θαφτούν στη δική τους ανοιχτή κρύπτη, ο θίασος του ουράνιου τόξου γίνεται αόρατος και αποσύρεται από την κοινωνία. Η εστίαση εδώ δεν είναι πλέον στον άνθρωπο ως άτομο, αλλά σε έναν μη ετεροφυλόφιλο προσανατολισμό ή σε μια επανερμηνεία του βιολογικού φύλου κάποιου. Όλα τα άλλα γίνονται άσχετα. Αυτό φαίνεται αντιφατικό, γιατί όταν θυμάσαι ένα αγαπημένο σου πρόσωπο, δεν σκέφτεσαι τα θέματα φύλου και τις προτιμήσεις του στην κρεββατοκάμαρα, αλλά όλα όσα πραγματικά αποτελούσαν αυτό το άτομο και τι σε συνέδεε μαζί του.

Τα μέλη της αίρεσης του φύλου πιθανώς θα εξακολουθούν να αισθάνονται άνετα σε ένα τέτοιο μνημείο, επειδή παρόμοια με τις αιρέσεις, η κοινή πίστη λειτουργεί ως καθοριστικός δημιουργός ταυτότητας για μερικούς ανθρώπους. Οι υπόλοιποι, ωστόσο, θέλουν απλώς να τιμήσουν τη μνήμη ενός αγαπημένου προσώπου, όχι να αποτίσουν φόρο τιμής σε μια σημαία του ουράνιου τόξου.

Όποιος θέλει να ταφεί στο βωμό μιας ιδεολογίας δεν πρέπει να εκπλαγεί αν αργά ή γρήγορα το κοινωνικό του περιβάλλον περιοριστεί σε ομοϊδεάτες. Αυτό δεν έχει καμμία σχέση με την υποτιθέμενη απαιτούμενη ισότητα.