Δεν νομίζω ότι χρειάζονται συστάσεις για τον παραπάνω …κύριο. Δυστυχώς, λίγο πολύ, σχεδόν όλοι μας έχουμε αλγεινή εμπειρία του ανάρμοστου τρόπου συμπεριφοράς και των εκτροχιασμών του, που μας βάζουν σε σκέψεις για το πρόσωπό του από πολλές απόψεις. 

Τελευταίο δείγμα των παραπάνω, η χυδαία λεκτική επίθεση σε γυναίκα μέλος του κοινοβουλίου και αρχηγό κόμματος. Να υπενθυμίσουμε ότι δεν έχει υπάρξει η μοναδική στο πρόσωπο της.

Η αγωγή και ο χαρακτήρας μου δεν μου επιτρέπουν να επαναλάβω αυτόν τον αισχρό λόγο που ακούστηκε μέσα στη Βουλή. Νομίζω όλοι θέλοντας ή μη βρωμίσατε τα αυτιά σας με αυτά στο ένα ή το άλλο μέσο και σας προκάλεσε εξίσου αποστροφή και αηδία.

Για το επίπεδο των πολιτικών στην Ελλάδα, δε νομίζω ότι θα ήταν υπερβολή εάν κανείς υποστήριζε ότι θα πρέπει ίσως να είναι το χαμηλότερο παγκοσμίως. Φαίνεται ότι στην Ελλάδα εδώ και δεκαετίες, προς πολιτική καριέρα στρατολογούνται σχεδόν μόνο παρασιτικά όντα, και πολύ φοβάμαι με γνώμονα τον βαθμό …αλητείας – οι εξαιρέσεις είναι πράγματι ελάχιστες και μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού.

Η χυδαιότητα στον λόγο που χρησιμοποιήθηκε για ακόμη μία φορά σοκάρει, όχι επειδή δεν γνωρίζουμε το επίπεδο του πολιτικού (;;) λόγου στην Ελλάδα, αλλά για το γεγονός, ότι α) δεν υπάρχει σοβαρή αντίδραση από τους πολίτες, και β) δεν υπάρχει σοβαρή πολιτική βούληση να τιμωρούνται αυτές οι προσβολές και οι εκτροχιασμοί.

Ως κοινωνία, παριστάνουμε τους σοκαρισμένους και υιοθετούμε μάλιστα ανόητους όρους που επιβάλλει η ‘woke’ ατζέντα, διαχωρίζοντας την ανθρωποκτονία σε γυναικοκτονία (Άρα γε, δεν είναι άνθρωποι οι γυναίκες; Και γιατί τότε όχι και ανδροκτονία;) τάχα για να θέσουμε την γυναίκα σε ένα μεγαλύτερο δίχτυ προστασίας. Και όμως, δεχόμαστε την λεκτική κακοποίηση μίας γυναίκας και μάλιστα μέσα στον λεγόμενο ναό της δημοκρατίας. Αν αυτό δε λέγεται υποκρισία, τότε τί;

Ίσως να μου διέφυγε, καθώς έχω να παρακολουθήσω ελληνική τηλεόραση από το 2008, την ίδια εποχή που έκανα μόνιμη έξωση στην τηλεόραση ως συσκευή από το σπίτι. Αναρωτιέμαι, πού είναι οι αντιδράσεις από τις γυναίκες συναδέλφους αλλά κυρίως από τους άνδρες; Από πότε έχει γίνει αποδεκτό να χάνεται η αξιοπρέπεια και η κοσμιότητα όταν πρόκειται για τον αντίπαλο; Ο κύριος Άδωνις είναι γνωστό τοις πάσι ότι δεν διαθέτει επιχειρήματα και για αυτό καταφεύγει σε φωνασκίες και προσβολές. Οι υπόλοιποι όμως; 

Άρα γε, εκείνη την ώρα, δεν υπήρξε μέσα στη Βουλή, ΕΝΑΣ ΑΝΔΡΑΣ, όχι πολλοί -ΕΝΑΣ!- να τον βάλει στη θέση του; Μήπως τελικά αυτά που ακούγονται είναι αλήθεια;

Εδώ πλέον δεν πρόκειται για απλές φαιδρότητες αλλά για μία συστηματική κακοποιητική και προσβλητική συμπεριφορά. Μία συμπεριφορά, η οποία επαναλαμβάνεται σε κάθε πολιτικό ή κοινωνικό ζήτημα. Προσωπικά, μου δίνεται η αίσθηση ότι ο κύριος αυτός τοποθετείται συστηματικά, ως ένα είδος νταή, από την κυβέρνηση σε διάφορα πόστα, όχι για τις ικανότητές του ή το έργο του (αλήθεια, τί ακριβώς έργο έχει να επιδείξει;), αλλά για να εκφοβίζει και να προσβάλλει όσους αυτός και η κυβέρνηση στην οποία είναι υπηρέτης στοχοποιούν ως αντίπαλο και εχθρό. Συνήθως, στα σπίτια τον ρόλο αυτό τον δίνουμε στα μαντρόσκυλα. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά αυτοί οι ρόλοι μου θυμίζουν επικίνδυνα πολύ δικτατορικά καθεστώτα. 

Για τον ρόλο των “νταήδων της δικτατορίας” διαβάζουμε:

“Οι «νταήδες της δικτατορίας» αναφέρονται στους κυβερνώντες και τους εκτελεστές τους που χρησιμοποιούν εκφοβισμό, βία και καταστολή για να διατηρήσουν την απόλυτη εξουσία και τον έλεγχο ενός πληθυσμού.

Αυτοί οι ηγέτες συχνά καταστέλλουν τις πολιτικές ελευθερίες, εξαλείφουν την πολιτική αντιπολίτευση και χρησιμοποιούν προπαγάνδα για να επιβάλουν τη θέλησή τους.

Η σύγκριση με τους «νταήδες» της σχολικής αυλής υπογραμμίζει ομοιότητες στην προσωπικότητα και τη συμπεριφορά, όπως η ανάγκη για έλεγχο, η αίσθηση ανωτερότητας και η χρήση του φόβου για να κυριαρχήσουν σε αυτούς που θεωρούνται πιο αδύναμοι.” (πηγή: Διαδίκτυο)

Καταλαβαίνουμε, συνεπώς, ότι η επιλογή ενός τέτοιου χαρακτήρα, σε έναν τέτοιον ρόλο μόνο τυχαία δεν μπορεί να είναι. Άρα γε, έχουμε αντιληφθεί την σοβαρότητα της κατάστασης; Έχουμε αντιληφθεί ότι αυτά τα φαινόμενα είναι τα αποτελέσματα των επιλογών κάποιων μεταξύ ημών των πολιτών; 

Σε τί συμπέρασμα θα πρέπει, λοιπόν, κανείς να οδηγηθεί και για εμάς τους πολίτες; Μήπως η αλητεία πηγάζει πρώτα από εμάς; Δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά κατανοητό. Οι επιλογές μας μάς κρίνουν και ως ανθρώπους, αποκαλύπτουν το ήθος και τον χαρακτήρα μας. Το έχουμε σκεφθεί;

Θέλω να κλείσω με μία ερώτηση: Αν εσείς είχατε μέσα στο σπίτι σας ένα οικείο πρόσωπο, λ.χ. τον άνδρα σας (ω, μη γένοιτο!!!!!), το γιο, τον αδελφό ή τον πατέρα σας, ο οποίος φερόταν, συστηματικά ή όχι, με τέτοιον τρόπο, τί θα κάνατε; Θα τον επιλέγατε για φίλο σας ή συνεργάτη; Θα το δεχόσασταν; Θα συμμετείχατε; Θα τη θεωρούσατε ανδροπρεπή συμπεριφορά; Τί σκέψεις θα κάνατε για το ήθος του;

Μήπως έχει έρθει η ώρα να επιλέγουμε αυτούς που ψηφίζουμε με τέτοιον γνώμονα; 

Μήπως έχει έρθει η ώρα, πρώτα εμείς οι ίδιοι να αναβαθμίσουμε τον εαυτό μας, το ήθος μας, τις επιλογές μας, ώστε να επιλέγουμε ως πολίτες αν όχι το άριστο, τουλάχιστον το ευπρεπές, το κόσμιο, το ηθικό;

Σκεφτείτε το μόνοι σας και πράξτε ανάλογα.