info@ethnikoiphylakes.org
«Στό χωριό μας ξ έ μ ε ι ν α ν δύο Ιταλοί στρατιώτες, ο… Πίτουρο κι ο Μαριάνης!» Ανθρώπινες διηγήσεις. / Μήν τό ΧΑΣΕΤΕ !
- Αρχική
- Ἐθνικά • ΕΘΝΙΚΗ ΑΜΥΝΑ • Ἱστορικά
- «Στό χωριό μας ξ έ μ ε ι ν α ν δύο Ιταλοί στρατιώτες, ο… Πίτουρο κι ο Μαριάνης!» Ανθρώπινες διηγήσεις. / Μήν τό ΧΑΣΕΤΕ !
30
Οκτ
3
«Στό χωριό μας ξ έ μ ε ι ν α ν δύο Ιταλοί στρατιώτες, ο… Πίτουρο κι ο Μαριάνης!» Ανθρώπινες διηγήσεις. / Μήν τό ΧΑΣΕΤΕ !
Τις εθνικές γιορτές τις τιμούμε έχοντας διαβάσει τα γεγονότα που σχετίζονται με αυτές.
Υπάρχουν, όμως, και άνθρωποι που υπήρξαν όχι απλώς αυτόπτες μάρτυρες, αλλά και συμπρωταγωνιστές της Ιστορίας.
Όταν ήταν παιδιά, υπήρχε μόνο μία εθνική επέτειος, αυτή της 25ης Μαρτίου. Οι σελίδες της άλλης γράφονταν τότε…
Προνομιακός συνομιλητής
Ο κ. Απόστολος Πανάγος είναι ένας σεβάσμιος άνθρωπος, πάντα πρόθυμος να καταθέσει τις μνήμες του σχετικά με τη δύσκολη ζωή «τα παλιά τα χρόνια».
Γέννημα-θρέμμα Ηπειρώτης.
Γεννήθηκε το 1930 σε συνοικισμό της Άνω Καλεντίνης Άρτας (έδρα του Δήμου Γεωργίου Καραϊσκάκη), όπου και ζει μέχρι σήμερα.
Ακμαιότατος, με αξιοθαύμαστη πνευματική διαύγεια, μονίμως πρόσχαρος…
Πραγματικά προνομιακός συνομιλητής!
Στις αμέτρητες ώρες συζητήσεων μαζί του, είχα ξεχωρίσει παλαιότερα μια βιοϊστορία που σχετιζόταν με τους Ιταλούς αιχμαλώτους οι οποίοι έμειναν στην Ελλάδα μετά τη διάλυση της συμμαχίας των Ιταλών από τους Γερμανούς.
Η αφήγηση, φυσικά, ξεκινάει από την ώρα που κηρύχθηκε ο πόλεμος το 1940…
Η συνέχεια https://maxitisartas.gr/single_page.php?catid=&id=21838
https://proskynitis.blogspot.com/2025/10/blog-post_827.html
Categorised in: Ἐθνικά, ΕΘΝΙΚΗ ΑΜΥΝΑ, Ἱστορικά
3 Comments
Σαφώς κυρία Τσουμαροπούλου και υπάρχει διάκριση. Πιστεύω όμως πως θα καταλάβατε πως το εννοώ. Εμείς οι Έλληνες δεν υπήρξαμε κατακτητές, αντίθετα υπερασπιστές της Πατρίδας.
Αναφέρομαι, αν δεν έγινε αντιληπτό, σε κατακτητικούς και εμφυλίους πολέμους και μίλησα για την αλλοίωση της προσωπικότητας ως αποτέλεσμα.
Σεβαστά όλα αυτά αλλά δεν είναι όλοι οι πόλεμοι το ίδιο,
Υπάρχει και στους πολέμους διαβάθμιση και ειδοποιός διαφορά.
Όταν ο πόλεμος είναι αγώνας υπέρ βωμών και εστιών καθίσταται ιερός.
Όταν είναι κατακτητικός τότε είναι απαράδεκτος.
Όταν τέλος, είναι εμφύλιος…. Τότε είναι απάνθρωπος και 100 φορές πιο απαράδεκτος….
Εξαιρετικό άρθρο!
Δύο ιστορίες για την ανθρωπιά μέσα στον πόλεμο, μου έχει διηγηθεί ο πατέρας μου και η γιαγιά μου. Για έναν Γερμανό (λιποτάκτη), ένα νεαρό παιδί, φοβισμένο, που κρύφτηκε στο χωριό τους αλλά τον κάρφωσαν (ξέρετε πάντα ποιοί…), ήρθαν και τον πήραν και είχε άσκημο τέλος. Κι έναν αυστριακό διοικητή, ιατρό ο οποίος για μια φιλία και αγάπη στην Ελλάδα, έσωσε 120 άντρες του χωριού από εκτέλεση, η οποία είχε προγραμματιστεί ως αντίποινα. Δεν θα σας κουράσω με λεπτομέρειες. Ως παιδί, όμως, με έβαλαν σε σκέψεις για το τί σημαίνει άνθρωπος και πως αλλάζει σε κάτι έξω από την φύση του.
Ο πόλεμος είναι κάτι φοβερό και αφύσικο, σχεδόν διεστραμμένο. Μια ανθρωποφάγα μηχανή που μέσα της αλέθει καλούς και κακούς, ανθρώπους και καθάρματα, ένα πεδίο που απαιτεί την αποπροσωποποίηση, την απεξατομίκευση, την απώλεια της ατομικότητας και καλεί το άτομο να λειτουργήσει ως μάζα, ως οργανωμένος όχλος. Το άτομο χάνει πλέον την προσωπική ευθύνη, κρυμμένο πίσω από έναν σκοπό.
Δεν ξέρω πως θα πάρετε τα λεγόμενα μου, όμως, ο πόλεμος είναι ενάντια στην ανθρώπινη φύση, από κάθε άποψη.