Σάββας Τουνγκ (Ντούε Γουέν)
Το όνομά μου είναι Σάββας. Έλαβα αυτό το όνομα κατά το Άγιο Βάπτισμα προς τιμήν του Οσίου Σάββα του Ηγιασμένου. Αυτός ο Άγιος Παλαιστίνιος μοναχός ζούσε ήσυχα, όπως ένας βαθύς βάλτος στην έρημο. Αλλά σε αυτόν είδα τη λάμψη της δόξας της Βασιλείας του Θεού.
Ο πατέρας μου είναι Καθολικός και η μητέρα μου είναι Προτεστάντισσα Καλβινίστρια. Οι γονείς μου είχαν διαφορετικές θρησκευτικές παραδόσεις, αλλά τους ένωνε ένα πράγμα: η βαθιά αγάπη για την Αγία Γραφή και τον Θεό. Μεγάλωσα περιτριγυρισμένος από σοφά βιβλία, από μικρή ηλικία αποστήθιζα στίχους από την Αγία Γραφή, και οι ενορίτες του ναού με αποκαλούσαν «θρησκευόμενο παιδί», όχι μόνο επειδή γνώριζα τον λόγο του Θεού, αλλά και επειδή πίστευα ειλικρινά σε Αυτόν.
Αλλά καθώς μεγάλωνα, τα λόγια δεν ήταν αρκετά.
Το πρώτο πράγμα που έχασα στην εφηβεία μου δεν ήταν η πίστη, αλλά μάλλον η αυτοπεποίθηση. Η ιδέα της Αγίας Τριάδας με μπέρδευε, και οι πολλές διαφωνίες μεταξύ των Χριστιανών με έκαναν να νοιώθω μπερδεμένα. Ο Προτεσταντισμός φαινόταν πολύ απλός, και υπήρχαν πάρα πολλά πράγματα στον Ρωμαιοκαθολικισμό που δεν καταλάβαινα. Ξεκίνησα την αναζήτησή μου επισκεπτόμενος πολλές εκκλησίες. Συμμετείχα ακόμη και σε παράξενες ομάδες που αργότερα συνειδητοποίησα ότι ήταν αιρέσεις, από σύγχρονα προτεσταντικά κινήματα μέχρι Μορμόνους και συγκεντρώσεις που διαψεύδουν το όνομα του Θεού για να προσελκύσουν απελπισμένους ανθρώπους.
Τελικά, δεν βρήκα κάτι που μπορεί να με προσεγγίσει παρά μια κατάσταση ακραίας κόπωσης.
Κάποια στιγμή, ασπάστηκα μια εντελώς διαφορετική θρησκεία, που ήταν το Ισλάμ, έτσι έζησα ως Μουσουλμάνος για 2 χρόνια. Παρακολούθησα τις τελετουργίες, έμαθα αραβικά και προσπάθησα να πιστέψω. Αλλά βαθιά μέσα μου, δεν αισθανόμουν γαλήνια. Ήξερα ότι έπαιζα έναν ρόλο που δεν μου ταίριαζε πραγματικά. Παρ’ όλα αυτά για να μην αναστατώσω τους γονείς μου πήγαινα στην εκκλησία, όμως μέσα στην ψυχή μου ένoιωθα ένα ψύχος. Οι φίλοι άρχισαν να με αποφεύγουν. Δεν ήμουν πλέον ο εαυτός μου.
Το καλοκαίρι πήρα σε μια εκκλησιαστική κατασκήνωση… Δεν έγινε κάποιο θαύμα: μπορεί να ήταν ένα άγγιγμα, ίσως μια ματιά ή ένα παλιό τραγούδι. Ή ίσως ο Χριστός απλώς με περίμενε εκεί που τελικά θα ανταποκρινόμουν. Επέστρεψα στον Ιησού, αλλά δεν μπορούσα να επιστρέψω στο δόγμα της παιδικής μου ηλικίας που ήταν ο Προτεσταντισμός. Είχα μάθει πια αρκετά πράγματα και δεν μπορούσα να προσποιηθώ ότι δεν είχε συμβεί τίποτα.
Στη δωδέκατη τάξη, κατά τη διάρκεια των δύσκολων ημερών της προετοιμασίας για τις εισαγωγικές εξετάσεις στο πανεπιστήμιο και του αποχαιρετισμού από την παιδική ηλικία, άρχισα να νoιώθω μια περίεργη αίσθηση της παρουσίας της Παναγίας. Αγόρασα ακόμη σε μια κοντινή Ρωμαιοκαθολική εκκλησία έναν μικρό πίνακα της Παναγίας για να προσευχηθώ σε αυτήν. Αλλά μερικές φορές φοβόμουν ότι ίσως ο πονηρός με βάζει σε πειρασμό. Μια μέρα, από το φόβο μου, έσκισα τον πίνακα. Αλλά ακόμα και με τρεμάμενα χέρια, δεν μπορούσα να καταπνίξω την επιθυμία που μεγάλωνε μέσα μου… Χρειαζόμουν τη μία μητέρα μου.
Περίπου την ίδια εποχή, βρήκα ένα άρθρο για την Ορθόδοξη Εκκλησία στη Βικιπαίδεια. Δεν καταλάβαινα τη θεολογία της, δεν ήξερα πού βρισκόταν και δεν υπήρχε κανείς να μου δείξει τη σωστή κατεύθυνση. Αλλά το όνομα «Ορθόδοξος» ρίζωσε μέσα μου σαν σπόρος φυτεμένος σε ώριμο έδαφος. Ήσυχος, αλλά ζωντανός.
Πέρασα τις εισαγωγικές εξετάσεις σε ένα από τα κορυφαία πανεπιστήμια του Βιετνάμ στον τομέα των κοινωνικών επιστημών. Σπούδασα φιλοσοφία για δύο χρόνια και μετά άλλαξα κατεύθυνση στο τμήμα των θρησκευτικών σπουδών. Έμαθα πολλά για τις παγκόσμιες θρησκείες, τα συστήματα πεποιθήσεων και την ιστορία των θρησκειών. Αλλά αυτό που απέκτησα δεν ήταν απλώς γνώση, ήταν ελευθερία από την ψευδαίσθηση.
Δεν πίστευα πλέον σε κανένα θρησκευτικό σύστημα που ισχυριζόταν ότι ήταν «τέλειο». Απλώς λαχταρούσα να βρω αδιάσπαστη παράδοση και αγιότητα. Και τότε ανακάλυψα τους Αγίους Πατέρες της Εκκλησίας… Όχι μέσα από προτεσταντικά βιβλία, αλλά στο πρωτότυπο. Έμαθα να διαβάζω κηρύγματα της αρχαίας εκκλησίας, να κατανοώ τον συμβολισμό στη θεολογία και να νοιώθω την ομορφιά της Ορθόδοξης Θείας Λειτουργίας που υπάρχει εδώ και αιώνες.
Δεν «μεταστράφηκα» στον Χριστιανισμό, απλώς κατάλαβα ότι έπρεπε να γυρίσω πίσω στο σπίτι.
Αφού σπούδασα φιλοσοφία, που ήξερα ότι αυτό ήταν δυνατό μόνο με τη χάρη του Θεού, άρχισα να προσεύχομαι θερμά: «Κύριε, εάν αυτό είναι το θέλημά σου, σε παρακαλώ γύρισέ με πίσω στο σπίτι».
Το 2021, βρήκα τον πατήρ Εβγκένι Τσουκάλο, έναν ορθόδοξο ιερέα που ζούσε στην πόλη Βουνγκ Τάου. Το 2022, την επόμενη μέρα της αποφοίτησής μου από το πανεπιστήμιο, πήγα να δω τον πατήρ Εβγκένι με έναν κοντινό μου φίλο, έναν βουδιστή μοναχό. Μόλις φτάσαμε, μπήκαμε στον ναό της Παναγίας του Καζάν.
