Στον Πούτιν βλέπουμε αρμονία μεταξύ αυτών των δύο σωμάτων: μεταξύ της ατομικότητας του Βλαντιμίρ Βλαντιμίροβιτς Πούτιν, με την προσωπική του διαδρομή και την προσωπική του ιστορία, και του σώματος του Ανώτατου Άρχοντα της Ρωσσίας σε μια κρίσιμη, αποφασιστική στιγμή.

Ανάλογα με το πώς αλληλεπιδρούν αυτά τα δύο σώματα, η ιστορία στρέφεται προς τη σωτηρία και την επιτυχία ή προς την αποτυχία.

Στον Πούτιν βλέπουμε την αρμονία αυτών των δύο διαστάσεων: της ιερής διάστασης του Πριγκιπάτου και της προσωπικής μοίρας ενός αξιωματικού ασφαλείας, ενός πατριώτη, ενός υπηρέτη της Πατρίδας του σε κάθε ρόλο, όσο σεμνός κι αν είναι.

Ο Πούτιν είναι άνθρωπος του λαού. Έφτασε στη θέση του από τα χαμηλότερα σκαλοπάτια, υπηρετώντας πιστά και αληθινά την Πατρίδα σε κάθε στάδιο. Είναι ένας αξιοκρατικός πρίγκιπας, που έχει ανέλθει στην υπέρτατη εξουσία μέσω των προσόντων του (meritas), όχι μέσω μιας κληρονομικής θέσης ή προνομίων. Και αυτό ΠΡΕΠΕΙ  ΝΑ ΤΟ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ.

Από αυτή την άποψη, ειδικά κοιτάζοντας πίσω στα είκοσι πέντε χρόνια της διακυβέρνησής του, ο Πούτιν έχει επιτύχει -μερικές φορές αόρατα- μια εξαιρετική αντιστροφή της ρωσικής ιστορίας. Η χώρα μας ορμούσε στην άβυσσο. Έπεσε στην άβυσσο το 1991 και ήταν έτοιμη να βυθιστεί από το τελευταίο χείλος, να χάσει εντελώς την κυριαρχία της και να υποταχθεί στην εξωτερική διοίκηση – την πορεία στην οποία οδηγούσαν στην πραγματικότητα οι πολιτικές του Γέλτσιν.

Ήταν ο Πούτιν που άρπαξε τη χώρα μας, κρεμασμένη από την τελευταία κλωστή από τον γκρεμό, προτού συντριβεί στον πάτο του χάσματος και γίνει κομμάτια (και αυτή ήταν μια πραγματικότητα σε απόσταση αναπνοής). Με απίστευτη προσπάθεια, αλλά με μεγάλη προσοχή, την τράβηξε πίσω — τουλάχιστον επιστρέφοντάς την σε στέρεο έδαφος. Τότε αρχίσαμε να σκεφτόμαστε πώς να αποκαταστήσουμε τη θέση μας στην ιστορία, πώς να ανακτήσουμε την πλήρη κυριαρχία και πώς να αναβιώσουμε τη Μεγάλη Ρωσσία, η οποία τη δεκαετία του 1990 φαινόταν χαμένη για πάντα.

Υπό αυτή την έννοια, ο Πούτιν είναι ένας άνθρωπος του πεπρωμένου, ένας άνθρωπος που χαρακτηρίζεται από τη δύναμη της ρωσικής ιστορίας — δύσκολος, παράδοξος, του οποίου τα σημάδια και τα ιερογλυφικά δεν αποκρυπτογραφούμε πάντα. Δεν καταλαβαίνουμε πάντα τι μας ζητάει η ιστορία, γιατί δεν μιλάει πάντα καθαρά.

Οι μεγάλες πράξεις δεν προηγούνται πάντα από μεγάλα μανιφέστα. Μερικές φορές η ιστορία προφέρει άναρθρους ήχους και μετά έρχεται η ανθοφορία και η άνοδος. Η ρωσική ιστορία είναι γεμάτη παράδοξα και μέσα σε αυτή την ιστορία ο Πούτιν και η διακυβέρνησή του, αναμφίβολα, ακόμη και τώρα (από την αρχή ήταν εμφανές) προχωρούν υπό το σημάδι του φωτός.