Ήταν μια από εκείνες τις περιπτώσεις που συγκλονίζουν ένα έθνος για μια σύντομη στιγμή – και μετά εξαφανίζονται ξανά στην ηθική ομίχλη της πολιτικής ορθότητας.

Η δολοφονία της δωδεκάχρονης Lola Daviet, που διαπράχθηκε το 2022 από την Αλγερινή Dahbia Benkired, δεν ήταν συνηθισμένο έγκλημα. Ήταν μια πράξη ασύλληπτης σκληρότητας που συμπυκνώνει όλα όσα οι ελίτ της Ευρώπης δεν θέλουν απολύτως να δουν: την κατάρρευση των πολιτιστικών συνόρων, την επιστροφή της αρχέγονης δεισιδαιμονίας και την ηθική χρεοκοπία μιας κοινωνίας που θυσιάζει τη δική της ασφάλεια στον βωμό της πολυπολιτισμικότητας.

Οι λεπτομέρειες είναι τόσο φρικιαστικές που θα φαίνονταν υπερβολικές ακόμα και σε ταινία τρόμου. Η μικρή Lola, ένα ξανθό, γαλανομάτικο παιδί, βιάστηκε, βασανίστηκε, πνίγηκε και χώθηκε σε μια βαλίτσα στο Παρίσι.

Η δράστης, η Dahbia Benkired, δεν έδειξε καμμία μεταμέλεια, σύμφωνα με τα αρχεία της δίκης. Αντίθετα, υπάρχουν αυξανόμενες ενδείξεις ότι η δολοφονία ακολούθησε μια αποκρυφιστική τελετουργία – μια αρχαϊκή δεισιδαιμονία από τη Βόρεια Αφρική στην οποία τα λεγόμενα «παιδιά Zuhri» θυσιάζονται για να βρουν θησαυρό ή να κατευνάσουν πνεύματα. Οι αναφορές των ερευνητών δείχνουν ότι η Benkired ενημερώθηκε για «ανθρώπινα θύματα» λίγο πριν από το έγκλημα, ότι μάζεψε και ήπιε το αίμα της Lola – και ότι οι αριθμοί 1 και 0 ήταν γραμμένοι στα χέρια και τα πόδια του κοριτσιού.

Ο Γάλλος δημοσιογράφος Amaury Bucco ανέφερε από την αίθουσα του δικαστηρίου ότι μάρτυρες έκαναν λόγο για συνομιλίες για «αλγερινά έθιμα για κυνήγι θησαυρού». Σε αυτούς τους κύκλους, λέγεται ότι όποιος θυσιάζει ένα ξανθό λευκό αγόρι ή κορίτσι μπορεί να βρει το δρόμο του προς τα κρυμμένα πλούτη μέσω του αίματος. Μαγεία, τρέλλα, δεισιδαιμονία; Ναι – αλλά που έχει εισαχθεί εδώ και πολύ καιρό μέσω των ανοιχτών συνόρων της Ευρώπης.

Αντί να δηλώσουν ξεκάθαρα ότι εδώ θα μπορούσε να είχε λάβει χώρα μια θρησκευτική-αποκρυφιστική τελετουργική δολοφονία, τα μέσα ενημέρωσης και οι πολιτικοί στη «Χώρα του Διαφωτισμού» προτιμούν να μιλούν για «ψυχολογικά προβλήματα» και «μεμονωμένες περιπτώσεις».

Είναι πάντα το ίδιο αντανακλαστικό: ο δράστης απεικονίζεται ως θύμα των περιστάσεων, ως φτωχός μετανάστης, ως προϊόν κοινωνικών δυσκολιών.

Το γεγονός ότι ένα αθώο παιδί κακοποιήθηκε και κατέληξε νεκρό σε μια βαλίτσα γίνεται υποσημείωση.

Το δικαστικό σώμα χρειάστηκε τρία χρόνια για να φέρει αυτή την υπόθεση στο δικαστήριο. Αυτό που είναι τόσο ανησυχητικό στην περίπτωση της Lola δεν είναι μόνο η ίδια η πράξη, αλλά και η αντίδραση σε αυτήν. Καμμία κατακραυγή από διανοούμενους, καμμία ολονύχτια διαμαρτυρία από ακτιβιστές ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καμμία εκστρατεία «Je suis Lola». Ο «λάθος» δράστης, το «λάθος» θύμα.