Όλοι μας, σε κάποια φάση της ζωής μας, ειδικά κατά την εφηβεία, νοιώθουμε την ανάγκη να διεκδικήσουμε την ταυτότητά μας παρουσία άλλων και να αναζητήσουμε την αναγνώριση και την επικύρωσή τους. Είναι μια πάρα πολύ ανθρώπινη παρόρμηση, αλλά το να ενδίδετε σε αυτήν είναι ανώριμο, κακόγουστο και ενοχλητικό.

Οι ομοφυλόφιλοι άνδρες που ζουν στη Βιέννη και τις άλλες πρωτεύουσες της Ευρώπης είναι ελεύθεροι να περάσουν υπέροχα, να κάνουν παρέα με τους ομοφυλόφιλους φίλους τους και να πάνε σε γκέϋ κλαμπ και σάουνες.

Κυριολεκτικά κανείς που ζει σε κάποια από τις κομψές συνοικίες στις οποίες ζουν και συναθροίζονται δεν νοιάζεται ότι είναι ομοφυλόφιλος. Θα δυσκολευόταν κανείς πραγματικά τώρα να βρει τον μυθικό «ομοφοβικό» Kleinbürger (μικροαστό) που θα αντιταχθεί σε αυτούς και θα επιδιώξει να τους καταπιέσει.

Αν και κάποιος μπορεί να είναι δικαιολογημένος να υπερηφανεύεται για ένα προσωπικό επίτευγμα – ειδικά αν απαιτούσε σκληρή δουλειά, πειθαρχία και θυσίες – το να είναι κανείς περήφανος για την σεξουαλική του προτίμηση, είναι μία έκφραση ανούσιου ναρκισσισμού, και είναι απίθανο να οδηγήσει σε οποιαδήποτε προσωπική ανάπτυξη ή δημιουργικότητα.