Ο Άγιος Λουκάς μας αγάπησε καί μας δίδαξε τα πάντα…

Η Άννα Μπεζρούκοβα θυμάται:
«Ήμουν νοσοκόμα το 1942-45 στο Κρασνογιάρσκ.

Ο Άγιος Λουκάς μας αγάπησε και μας δίδαξε τα πάντα, συμβούλευε γιατρούς στα νοσοκομεία της πόλης.

Μας έφεραν βαριά άτομα, είδα ότι προσευχόταν πριν από την επέμβαση.
Εάν υπήρχε μοιραίο αποτέλεσμα, υπέφερε πολύ, έκλαιγε, κλεινόταν στο δωμάτιό του και προσευχόταν για την ανάπαυση της ψυχής του νεκρού.

Οι αρχές δεν του επέτρεπαν καν να φάει στην ….καντίνα του νοσοκομείου, ήταν σχεδόν πάντα πεινασμένος!!!!!!!

Οι νοσοκόμες του έφερναν φαγητό.Πότε δεν αγανάκτησε.Ζούσε (δίπλα) ακριβώς στο νοσοκομείο για να είναι πιο κοντά στους ασθενείς.Ζούσε σεμνά, τηρούσε νηστείες.

Από τις 11 έως τις 2 χειρουργούσε κάθε μέρα.

Μια μέρα ξαφνικά ακούω τη φωνή του:
“Άννα!”

Φοβήθηκα – μάλλον, έκανα κάτι λάθος και είπε;

«Είσαι χωρίς κάλτσα, Άννα, αυτό δεν είναι καλό, θα κρυώσεις».

Αυτή ήταν η στάση του απέναντι σε μια απλή νοσοκόμα!Δεν έχετε ιδέα τι επεμβάσεις είδα.

 Θυμάμαι ότι έφεραν ένα ιατρικό ιστορικό, ο ασθενής είπε:
“Αυτό είναι, δεν έχω καμία ελπίδα ζωής!
Και του απάντησα:
“Όχι, όχι, δεν πρέπει να το λες αυτό. Έχουμε έναν υπέροχο χειρουργό, θα σε σώσει…”

Η επέμβαση έγινε ο ασθενής επέζησε και έζησε για πολλά, πολλά χρόνια.

Ακόμα, ξέρετε, έβγαλε μια σφαίρα από τον καρδιακό μυ».

Ο σύζυγος μιας νοσοκόμας εξορίστηκε και δεν επέστρεψε ποτέ.

Όταν αυτή η νοσοκόμα έχασε τη δουλειά της, ο Άγιος βοήθησε στην αποκατάστασή της.

Τη βοήθησε και ανέλαβε τα πάντα.

Μπορείτε να φανταστείτε έναν Επίσκοπο Χειρουργό να κάθεται με τα παιδιά μιας νοσοκόμας;Το μόνο πράγμα που είχε ο Άγιος Λουκάς ήταν ένα μπουκάλι ιατρικό αλκοόλ και ένα μαχαίρι.

Και με αυτό το μαχαίρι κουζίνας χειρούργησε!

Κάποτε για ράμματα χρησιμοποίησε τα μαλλιά του ασθενούς…

Δεν τον σταματούσε τίποτα!!!