Οι Άγιοι, από ταπείνωση, πάντα κατηγορούσαν καί μέμφονταν τόν εαυτόν τους…
Οι Άγιοι, από ταπείνωση, πάντα κατηγορούσαν και μέμφονταν τον εαυτόν τους από το να κατακρίνουν τους άλλους και ας ήταν το δίκιο με το μέρος τους.
(Εκ του βίου του Οσίου Παχωμίου του μεγάλου)
Ο όσιος Παχώμιος μετέβη εἰς κάποιο χωρίον ἔρημον, Ταβέννην ὀνομαζόμενον, καὶ ἀφ᾽ οὗ ἔμεινεν ἐκεῖ πολλὰς ἡμέρας ἡσυχάζων, ἤκουσε φωνὴν ἐκ Θεοῦ, ἐνῷ προσηύχετο, η οποία τον ἐπρόσταξεν νὰ μείνῃ εἰς τὸν τόπον αὐτὸν καὶ νὰ κτίσῃ Μοναστήριον, διότι πολλοὶ ἔμελλον νὰ συναχϑούν ἐκεῖ καὶ νὰ σωϑοῦν διὰ μέσου αὐτοῦ…
Εἰς τὸν τόπον αὐτὸν εὑρισκομένου τοῦ οσίου ἦλϑε πρὸς αὐτὸν ο ἀδελφός του κατὰ σάρκα, ὀνόματι Ἰωάννης, ο οποίος ἐγινε και αυτος Μοναχός, ἠγωνίζοντο δὲ από τότε μαζί του τὸν καλὸν ἀγῶνα τῆς ἀσκήσεως ἀδελφικῶς φρονοῦντες, μὲ μίαν γνώμην καὶ ϑέλησιν…
᾿Ενϑυμούμενος δὲ ὁ Ὅσιος τῆς ἄνωϑεν φωνῆς, ο οποία εἶπε πρὸς αὐτὸν νὰ οἰκοδομήσῃ Μοναστήριον, άρχισε μετὰ τοῦ ἀδελφοῦ του νὰ χτίζουν τοῦτο. Καὶ ὁ μὲν ᾿Ιωάννης ἤϑελε νὰ οἰκοδομήσῃ αὐτὸ μικρόν, διότι δὲν ἤϑελε πολλὴν ταραχήν.
Ὃ δὲ Παχώμιος τὸ ἐσχεδίαζε πολὺ μεγάλον, κατὰ τὸν λόγον τὸν ὁποῖον άκουσεν, ὅτι ἔμελλε νὰ συναχϑούν πολλοὶ Μοναχοί. Διὰ ταύτην τὴν αἰτίαν λοιπὸν ἐφιλονίκησαν ὀλίγον καὶ ὁ Ἰωάννης ὕβρισε τὸν Παχώμιον ἀδίκως, ὀνομάσας αὐτὸν φλύαρον.
Ὁ δὲ Παχώμιος ἐσκανδαλίσϑη μέν, ὡς ἄνθρωπος, ἀλλ᾽ ὡς φρόνιμος καὶ ἐνάρετος ὑπέμεινε τὴν ὕβριν καὶ δὲν ὡμίλησε.
Κατὰ δὲ τὴν νύκτα ἐμέμφετο τὸν ἑαυτόν του, λέγων: « Αλίμονο μου τον ταλαίπωρο ! πῶς ἐσκανδαλίσϑην δι᾽ ἕνα λόγον καὶ ἐϑυμώϑην, μετὰ τοὺς τοσούτους κόπους τῆς ἀσκήσεως. ᾿
Ελέησόν με, Κύριε, διότι δὲν ἐνέκρωσα ἀκόμη τὴν σάρκα, ἀλλὰ γίνομαι δοῦλος τοῦ ἐχϑροῦ, ὁ δείλαιος.
Πῶς ϑὰ διδάσκω εἰς τοὺς ἄλλους τὴν πραότητα, ὅταν ἐγὼ δὲν ἀπέκτησα ταύτην;».
Αὐτὰ καὶ ἄλλα ἔλεγε καϑ᾽ ὅλην τὴν νύκτα, κλαίων.
Διὰ τοιαύτης ταπεινοφροσύνης καὶ πραότητος ηταν κοσμημένος ὁ μακάριος…
Μέγας Συναξαριστής
https://proskynitis.blogspot.com/2025/06/blog-post_83.html