Αρχίζει, όπως συμβαίνει συχνά, με μια υπόσχεση.

Το κράτος, ισχυρίζεται, δεν θέλει να κατασκοπεύει σε μαζική κλίμακα, δεν θέλει να εισβάλει στην ιδιωτική μας ζωή – μόνο σε πολύ συγκεκριμένες περιπτώσεις. Μόνο στην περίπτωση τρομοκρατίας. Μόνο σε περίπτωση “συγκεκριμένου κινδύνου”. Και μόνο εάν συμφωνεί ένα δικαστικό όργανο. Τι θα μπορούσε ενδεχομένως να πάει στραβά;

Η απάντηση: τα πάντα.

Διότι αυτό που αποφάσισε τώρα η κυβέρνηση της Αυστρίας στο Συμβούλιο Υπουργών είναι μια επικίνδυνη διάρρηξη φράγματος.

Ο τρικομματικός συνασπισμός του επίσημα αστικού ÖVP, του σοσιαλδημοκρατικού SPÖ και του τυπικά φιλελεύθερου NEOS θέλει να επιτρέψει τη διείσδυση υπηρεσιών κρυπτογράφησης messenger όπως το WhatsApp, το Signal ή το Telegram στο μέλλον – με λογισμικό που δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα καλά συγκαλυμμένο κρατικό trojan.

Λέγεται ότι χρησιμοποιείται μόνο σε 30 περιπτώσεις κατ’ ανώτατο όριο ετησίως, αυστηρά ελεγχόμενο, αυστηρά περιορισμένο. Αλλά η ιστορία μας διδάσκει ήδη ότι μόλις επιτραπεί η πρόσβαση, το «πότε» και το «γιατί» γίνονται ευέλικτα διαπραγματεύσιμα αργότερα.

Αυτό που πωλείται σήμερα ως μέσο έκτακτης ανάγκης θα είναι καθημερινή τεχνολογία αύριο.

Επισήμως, γίνεται λόγος για σοβαρά εγκλήματα, τρομοκρατία, κατασκοπεία, βίαιο εξτρεμισμό. Αλλά ποιος το ορίζει αυτό; Και πόσο «συγκεκριμένη» πρέπει να είναι μια απειλή για να ενεργοποιηθεί ένας Trojan;

Η νομοθεσία παραμένει ασαφής – ακριβώς εκεί που θα έπρεπε να είναι απολύτως σαφής. Ακόμη και ο όρος “συγκεκριμένος κίνδυνος” δεν ορίζεται λεπτομερέστερα. Ένα πολιτικό ναρκοπέδιο, μεταμφιεσμένο σε μέτρο ασφαλείας.

Ο υπουργός Εσωτερικών Gerhard Karner του ÖVP κάνει λόγο για ένα «ορόσημο εσωτερικής ασφάλειας». Το κόμμα NEOS υπερασπίζεται την απόφαση επικαλούμενο τον υποτιθέμενο ιδιαίτερα αυστηρό έλεγχο. Το SPÖ έχει ερωτήσεις – αλλά εξακολουθεί να συμφωνεί. Μόνο οι Πράσινοι προειδοποιούν. Από έξω.

Δεν χρειάζεται να δυσκολευτείτε ιδιαίτερα για να κατανοήσετε τη σημασία του. Αρκεί να γνωρίζουμε πόσο υπονομεύει την αρχή του ψηφιακού απορρήτου.

Ένας Trojan σημαίνει ότι επιτρέπεται στο κράτος να διεισδύει κρυφά σε συσκευές.

Ακόμη και το καλύτερο πρωτόκολλο κρυπτογράφησης καθίσταται αναποτελεσματικό – επειδή η επίθεση ξεκινά απευθείας με τον χρήστη. Δεν υπάρχει διάρρηξη στο χρηματοκιβώτιο – αλλά ένα κλειδί στο χέρι.

Στην πολιτική Βιέννη τονίζεται ότι τηρούνται όλοι οι μηχανισμοί δημοκρατικού ελέγχου. Και ίσως αυτό να είναι αλήθεια – αυτή τη στιγμή. Αλλά ποιος εγγυάται ότι θα παραμείνει έτσι; Ποιος εγγυάται ότι οι 30 αποστολές δεν θα γίνουν σύντομα 50 και ότι ο «συγκεκριμένος κίνδυνος» δεν θα επεκταθεί σε πολιτικό εφιάλτη διώξεων κάποια στιγμή;

Αυτό που εισάγει εδώ η Αυστρία δεν είναι μια μεμονωμένη περίπτωση. Είναι ένας άλλος κρίκος σε μια αλυσίδα που βρίσκεται εδώ και καιρό σε κίνηση.

Η Γερμανία έχει εδώ και καιρό παρόμοιους – σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμη πιο εκτεταμένους – κανονισμούς σε ισχύ: πηγή TKÜ, διαδικτυακές αναζητήσεις, κρατικά trojans σε χρήση, συχνά πολύ πέρα από κάθε υποψία τρομοκρατίας.

Και στη Βιέννη, αναφέρονται τώρα στους Γερμανούς γείτονες για να δικαιολογήσουν τη δική τους πορεία. Αυτό είναι το πραγματικά ανησυχητικό πράγμα: Όχι ο ένας Trojan. Αλλά η σιωπηλή προσφυγή στο ότι είναι πλέον «εφικτό» – μέχρι η ελευθερία να υπονομευθεί οριστικά.

Ξεκινά με μια αναφορά στην υπάρχουσα πρακτική. Και ίσως καταλήξη με τον τερματισμό των ελεύθερων συνομιλιών.