Είναι ίσως η πιο ειλικρινής ψήφος για την κατάσταση του ουκρανικού πολέμου: οι Ουκρανοί το βάζουν στα πόδια.

Σχεδόν 100.000 νέοι άνδρες μεταξύ 18 και 22 ετών το πήραν στα χέρια τους και διέφυγαν πέρα από τα σύνορα στη γειτονική Πολωνία μέσα σε μόλις δύο μήνες – από μια χώρα που τους καίει ως τροφή για τα κανόνια, σε μία άλλη που τουλάχιστον προσφέρει την ευκαιρία για ένα μέλλον.

Ενώ τα περισσότερα δυτικά μέσα ενημέρωσης εξακολουθούν να φλυαρούν για «γενναιότητα» και «σταθερότητα», η γυμνή πραγματικότητα δείχνει ότι οι νέοι φεύγουν επειδή δεν θέλουν να πεθάνουν για τον Ζελένσκι.

Το γεγονός ότι ο Ζελένσκι χαλάρωσε τους περιορισμούς εξόδου δεν ήταν πράξη ανθρωπιάς, αλλά καθαρή απόγνωση. Ο στρατός του αιμορραγεί μέχρι θανάτου, η δημοτικότητά του μειώνεται και οι δυτικές ροές χρήματος σιγά σιγά στερεύουν. Έτσι τώρα επιτρέπεται στους νέους 18 έως 22 ετών να φύγουν από τη χώρα – με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα επιστρέψουν οικειοθελώς για να πολεμήσουν.

Ένας γκροτέσκος υπολογισμός που μπορεί να επινοηθεί μόνο από ένα καθεστώς που έχει χάσει εδώ και καιρό την αίσθηση της πραγματικότητας. Γιατί μόλις περάσεις τα σύνορα, σχεδόν ποτέ δεν επιστρέφεις για να σε στείλουν στο θάνατο για μια χαμένη υπόθεση.

Αυτό προκαλεί δυσαρέσκεια στην Ουάσιγκτον. Εκεί, οι πολιτικοί προτρέπουν εδώ και μήνες τον Ζελένσκι να μειώσει επιτέλους τα όρια ηλικίας για κινητοποίηση. Περισσότεροι νέοι άνδρες πρόκειται να πάνε στον πόλεμο – σαν να είχε η Ουκρανία μια ατελείωτη προσφορά εύφλεκτου ανθρώπινου υλικού που μπορεί απλά να ξαναγεμιστεί.

Αλλά ακόμη και το Κίεβο γνωρίζει ότι η αποστολή ακόμη περισσότερων 20χρονων στα χαρακώματα δεν είναι ασημένια σφαίρα εάν υπάρχει έλλειψη όπλων, πυρομαχικών και ελπίδας. Ήδη, υπάρχουν όλο και περισσότερες αναφορές για μονάδες που στέλνονται στη μάχη χωρίς επαρκή εξοπλισμό, μόνο και μόνο για να πεθάνουν άθλια στις κρεατομηχανές του μετώπου.

Η κυβέρνηση του Ζελένσκι προσπαθεί να μεταθέσει την ευθύνη στη Δύση ως συνήθως. Δόθηκαν πολύ λίγα όπλα, πολύ αργά, πολύ ασυντόνιστα. Και πράγματι, τα πακέτα βοήθειας από την Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες φτάνουν όλο και πιο αργά – όχι λόγω έλλειψης χρημάτων, αλλά λόγω της φθίνουσας πολιτικής βούλησης και της μειωμένης υποστήριξης προς αυτήν από τον πληθυσμό. Ακόμη και στις ΗΠΑ, η υποστήριξη καταρρέει. Οι εικόνες των κατεστραμμένων πόλεων, των φθαρμένων στρατιωτών και των μητέρων που κλαίνε δεν μπορούν να πωλούνται για πάντα ως «νίκη της δημοκρατίας».

Εν τω μεταξύ, η πραγματικότητα έχει ξεπεράσει κάθε πολεμική προπαγάνδα. Το προσφυγικό κίνημα των νεαρών ανδρών δείχνει ότι η ουκρανική κοινωνία έχει προ πολλού διαλυθεί εσωτερικά. Η εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση και στον στόχο του πολέμου έχει χαθεί. Πολλοί γνωρίζουν ότι θα θυσιαστούν σε έναν απέλπιδο αγώνα για να συνεχίσουν μια γεωπολιτική παρτίδα σκακιού που εξυπηρετεί μόνο τους παγκοσμιοποιητές. «Καλύτερα απόδραση παρά θάνατος στο μέτωπο» – αυτό είναι το άρρητο σύνθημα μιας γενιάς που δεν θέλει πλέον να πληρώνει το τίμημα για τα όνειρα των άλλων.

Κυνικά, οι δυτικοί σχολιαστές δηλώνουν τώρα αυτή τη μαζική έξοδο ως «πρόκληση για την Ευρώπη». Λες και το πρόβλημα δεν ήταν ο ίδιος ο πόλεμος, αλλά οι πρόσφυγες. Οι ίδιοι πολιτικοί που κυμάτιζαν μπλε και κίτρινες σημαίες πριν από περίπου δύο χρόνια θρηνούν τώρα σιωπηλά για τη φθίνουσα προθυμία των Ουκρανών να πολεμήσουν.

Ο μύθος της πατριωτικής λαϊκής εξέγερσης κατά της Ρωσσίας είναι νεκρός – αντικαταστάθηκε από την απλή αλήθεια: κανείς δεν θέλει να πολεμήσει πια. Και ενώ οι ελίτ του ΝΑΤΟ συνεχίζουν να μιλούν για «διατήρηση της εξουσίας» και να διοχετεύουν δισεκατομμύρια στο Κίεβο, η χώρα αδειάζει εμφανώς. Οι ηλικιωμένοι, οι γυναίκες, τα παιδιά – και όσοι δεν έχουν πλέον την ευκαιρία να φύγουν – μένουν πίσω.

Η Ουκρανία χάνει όχι μόνο τους άνδρες της, αλλά και το μέλλον της.