Από τον πρώτο προσωπικό δίσκο της Μαργαρίτας Ζορμπαλά, “12 ρούσικα λαϊκά τραγούδια”, που κυκλοφόρησε το 1977.

Στίχοι (απόδοση Γιάννη Ρίτσου):

Στιγμές στιγμές θαρρώ πως οι στρατιώτες

που πέσανε στη ματωμένη γη

δεν κείτονται, θαρρώ, κάτω απ’ το χώμα,

αλλά έχουν γίνει άσπροι γερανοί.

Πετούν και μας καλούν με τις κραυγές τους

απ’ τους καιρούς αυτούς τους μακρινούς

κι ίσως γι’ αυτό πολλές φορές σιωπώντας

κοιτάμε τους θλιμμένους ουρανούς.

Πετάει ψηλά το κουρασμένο σμάρι,

στης δύσης τη θαμπή φεγγοβολή,

και βλέπω ένα κενό στη φάλαγγά του

και είναι ίσως η δική μου η θέση αυτή.

Θα ‘ρθεί μια μέρα που μ’ αυτό το σμάρι

στο μέγα θάμπος θα πετώ κι εγώ,

σαν γερανός καλώντας απ’ τα ουράνια

όλους εσάς που έχω αφήσει εδώ.

Στιγμές στιγμές θαρρώ πως οι στρατιώτες

που πέσανε στη ματωμένη γη

δεν κείτονται, θαρρώ, κάτω απ’ το χώμα,

αλλά έχουν γίνει άσπροι γερανοί.

Мне кажется порою, что солдаты

С кровавых не пришедшие полей,

Не в землю нашу полегли когда-то,

А превратились в белых журавлей.

Они до сей поры с времен тех дальних

Летят и подают нам голоса.

Не потому ль так часто и печально

Мы замолкаем глядя в небеса?

Летит, летит по небу клин усталый,

Летит в тумане на исходе дня.

И в том строю есть промежуток малый –

Быть может это место для меня.

Настанет день и журавлиной стаей

Я поплыву в такой же сизой мгле.

Из-под небес по-птичьи окликая Всех вас,

кого оставил на земле.

Мне кажется порою, что солдаты

С кровавых не пришедшие полей,

Не в землю нашу полегли когда-то,

А превратились в белых журавлей.

(από http://lyricstranslate.com/el/zhuravl…)