Καί κομπλεξικοί καί ανερμάτιστοι, αλλά πρωτίστως α σ τ ο ι χ ε ί ω τ ο ι καί Ανθέλληνες!

Το κείμενα του Constantine Lerounis όπως και του Makis Andronopoulos δείχνουν με απόλυτη σαφήνεια ότι η καταγγελία του θλιβερού αμαλγάματος φιλελεύθερων και αριστερών, που επινοήσαν  α ν α χ ρ ο ν ι σ μ ό  στην ταινία του Σκηνοθέτου Ιω. Σμαραγδή για τον Καποδίστρια, είναι   λ α ν θ α σ μ έ ν η…..

Δεν δείχνουν όμως μόνον αυτό, που είναι το λιγότερο.

Για πολλοστή φορά φανερώνουν κάτι πιο άσχημο, βρώμικο και ανθελληνικό.

Φανερώνουν το βαθύ οικοφοβικό ΜΙΣΟΣ για τους Έλληνες και το ΕΘΝΟΣ, τον  κ ο μ π λ ε ξ ι σ μ ό  και τον  κ ο τ ζ α μ π α σ ι σ μ ό  εκείνων, που έχουν τοποθετήσει τον ΑΝΕΡΜΑΤΙΣΤΟ και ΑΣΤΟΙΧΕΙΩΤΟ εαυτό τους στο βάθρο του δήθεν ορθολογισμού και της διαφωτισμένης αλήθειας.

Ένα βάθρο πάνω στο οποίο έχει θρονιαστεί, εδώ και χρόνια, μια βολεμένη και στείρα διανόηση που δεν δημιουργεί απολύτως τίποτα το νέο, πέρα από μεταμοντέρνο μιμητισμό και φιλοσοφικά αναμασήματα μιας Εσπερίας που δεν υπάρχει πια, καθώς πέθανε τον 19ο αιώνα.

Η Ελλάδα χρειάζεται ελληνική σκέψη, καθαρά ελληνική, για να αναγεννηθεί όπως πάντα.

Με τον Καποδίστρια, η Οικοφοβία δείχνει ξανά τα δόντια της, είναι καιρός να την ξεδοντιάσουμε…

Γιώργος Κουτσαντώνης

Στο documentonews Ὁ ἀρθρογράφος «Χρ. Κ.» γράφει πὼς:
«Το Βυζάντιο δεν αποτελεί στοιχείο του Ελληνισμού προεπαναστατικά ούτε στη διάρκεια του Αγώνα και ουτε οι Διαφωτιστές το αναφέρουν.»

Τυχαίνει ὡστόσο μερικοὶ νὰ γνωρίζουν ὅτι στὶς ἐθνοσυνελεύσεις τοῦ 1821 ὁρίστηκαν τὰ παρακάτω, καὶ ὅτι οἱ Βυζαντινοὶ σύμφωνα μὲ τὰ ἐπίσημα κείμενα τοῦ 1821 εἶναι οἱ:

– «Ἀείμνηστοι Χριστιανοὶ Αὐτοκράτορες τ ῆ ς Ἑ λ λ ά δ ο ς» (Νομικὴ Διάταξις τῆς Ἀνατολικῆς Χέρσου Ἑλλάδος ἢ Ὀργανισμὸς τοῦ Ἀρείου Πάγου (1821), τμῆμα Γ΄, κεφάλαιο Α΄, Β΄).

–«Ἀείμνηστοι Χριστιανοὶ ἡ μ ῶ ν Αὐτοκράτορες» (Προσωρινὸν πολίτευμα τῆς Ἑλλάδος (1822), Τίτλος Ε΄, τμῆμα Θ΄, ϟη΄)

–«Ἡ μ έ τ ε ρ ο ι ἀείμνηστοι Χριστιανοὶ αὐτοκράτορες τῆς Κωνσταντινουπόλεως» (Νόμος τῆς Ἐπιδαύρου (1823), Τμῆμα Ζ’, κεφάλαιο Θ΄, π΄).
Στὸ ἴδιο, πδ΄: «Ὅλοι οἱ κριταὶ ὑπόκεινται εἰς εὐθύνας κατὰ τοὺς κατὰ κριτῶν βυζαντινοὺς χριστιανικοὺς νόμους».

– «Ἡ μ έ τ ε ρ ο ι ἀείμνηστοι βυζαντινοὶ αὐτοκράτορες» (Πρακτικὰ τῆς Β΄ Ἐθνικῆς τῶν Ἑλλήνων Συνελεύσεως συγκροτηθείσης ἐν Ἄστρει, 1 Ἀπριλίου 1823).

–Στὶς 1 Μαΐου 1827, ἡ Ἐθνοσυνέλευση τῆς Τροιζήνας ἀποφάσισε ἡ Ἑλλάδα νὰ διαιρεθεῖ σὲ «Θέματα», τὰ ὁποῖα μὲ τὴ σειρά τους θὰ διαιροῦνταν σὲ ἐπαρχίες. 

Ὅπως εἶναι γνωστό, τὸ «Θέμα» ἦταν ἡ βασικὴ διοικητικὴ διαίρεση τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας ἀπὸ τὸ 667 ὣς τὸ 11ο αἰ. ἐνῶ θέματα ἀπαντοῦν ὡς διοικητικὲς διαιρέσεις ἀκόμη καὶ στὴν Αὐτοκρατορία τῆς Νίκαιας (13ος αἰ.), δηλαδὴ τουλάχιστον γιὰ 6-7 αἰῶνες. Βλ. Ἀρχεῖα τῆς Ἑλληνικῆς Παλιγγενεσίας 3, 1821 – 1832, Αἱ Ἐθνικαὶ Συνελεύσεις, τόμος πρῶτος, Ἀθήνα 1971, σσ. 536-537:

«Διάταξις διοικήσεως τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπικρατείας. Α΄ Ἡ ἑλληνικὴ ἐπικράτεια διὰ τὴν ἐσωτερικὴν διοίκησίν της, διαιρεῖται εἰς θέματα. Β΄ Θέμα εἶναι ἄθροισμα ἐπαρχιῶν».

Τὰ παραπάνω καθιστοῦν τελείως ἀβάσιμη τὴν ἄποψη τοῦ Documento.

Θὰ μποροῦσα παρομοίως νὰ κάνω λόγο, μὲ συγκεκριμένα κείμενα τῶν ἐποχῶν ἐκείνων, καὶ γιὰ τὴν προεπαναστατικὴ ἀποδοχὴ τοῦ Βυζαντίου, καθὼς καὶ γιὰ τὴν ἀποδοχή του ὡς ἑλληνικοῦ ἀπὸ τοὺς (περισσότερους) Διαφωτιστές. 

(Ἐνδεικτικά, οἱ Ἄνθιμος Γαζῆς, Δ. Καταρτζῆς, Π. Κοδρικᾶς, Φιλιππίδης – Κωνσταντᾶς, Γ. Φατζέας, Δ. Ἀλεξανδρίδης, Ἀ. Χριστόπουλος κ.ἄ.) 

Ἀλλὰ ἀρκεῖ ἡ ἀναφορὰ στὸ ’21, γιὰ νὰ δειχτεῖ ὅτι ὁ ἀρθρογράφος μιλᾶ γιὰ πράγματα ποὺ ἀγνοεῖ. Οὔτε λατρεύω τὸν Καποδίστρια, ὅπως πολλοί, οὔτε μὲ συγκινοῦν οἱ ἐθνοπατριωτικὲς ταινίες.

Ποὺ θὰ τὶς προτιμοῦσα, παρὰ ταῦτα, ἀπὸ τὶς ἀντίστοιχες ἀντεθνοπατριωτικὲς ταινίες καὶ θεατρικὰ ἔργα (ἔχουν βγεῖ καὶ τέτοια στὴν Ἑλλάδα μὲ τὸ τσουβάλι).

ΠΗΓΗ