Πόζαρε ανεμίζοντας επιταγές, μπροστά σε πολυτελή αυτοκίνητα και αποκαλούσε τον εαυτό του «Mr. Cash Money». Όχι, δεν μιλάμε για κάποιον ράπερ – αλλά για έναν άνδρα στο Ντόρτμουντ που εγγράφηκε στη Γερμανία ως πατέρας 24 παιδιών. Κανένα από αυτά δεν ήταν πραγματικά δικό του.

Ο Jonathan Α., πολιτογραφημένος Νιγηριανός, έγινε σύμβολο ενός συστήματος το 2024 που σχεδόν κανείς δεν καταλαβαίνει, αλλά όλοι πρέπει να πληρώσουν. Επειδή αυτό που ακούγεται σαν μεμονωμένη περίπτωση είναι στην πραγματικότητα ένα δομικό φαινόμενο – το οποίο αυτή τη στιγμή παρουσιάζεται με ανησυχητική σαφήνεια στο Ντόρτμουντ: Σύμφωνα με την περιφερειακή κυβέρνηση του Arnsberg, επτά άνδρες είναι γνωστοί εκεί με περίπου 122 αναγνωρίσεις πατρότητας. Οι έρευνες βρίσκονται σε εξέλιξη, αλλά η απάτη είναι απλή. Και νόμιμη – τουλάχιστον στα χαρτιά.

Διότι όποιος, ως Γερμανός ή ως άνδρας που ζει στη Γερμανία, αναγνωρίζει επίσημα την πατρότητα σε ένα παιδί –ακόμα κι αν δεν είναι δικό του στην πραγματικότητα– ανοίγει την πόρτα στη μητέρα: αποκτά δικαίωμα διαμονής, και στο παιδί: το γερμανικό διαβατήριο. Όσο για τον τύπο που εμφανίζεται ως πατέρας; Έως 8000 ευρώ ανά αναγνώριση – μαύρο χρήμα, φυσικά.

Τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης αντιμετωπίζουν το θέμα ως μη υπάρχον, καθώς φυσικά, δεν ταιριάζει με την αριστερή ιδεολογία που επισκιάζει τα πάντα στα γραφεία σύνταξης. Η “Welt” αφιερώνει τώρα μια μεγαλύτερη αναφορά στο θέμα – το οποίο, ωστόσο, βρίσκεται πίσω από ένα paywall και επομένως είναι αναγνώσιμο μόνο από συνδρομητές. Γιατί διαφορετικά ίσως θα μπορούσε να ανησυχήσει πολλούς ανθρώπους και κάτι τέτοιο δεν θα το ήθελαν. Νομίζω ότι το θέμα είναι πολύ σημαντικό για να έχει ως άρθρο μια σκιώδη ύπαρξη πίσω από ένα paywall.

ΑΠΑΤΗ ΜΕ ΣΥΣΤΗΜΑ

Οι αρχές έχουν αναγνωρίσει εδώ και καιρό πώς λειτουργεί αυτό το μοντέλλο κακοποίησης – και όμως παρακολουθούν για πάρα πολύ καιρό. Οι «Αδελφότητες», όπως αποκαλούνται στη Νιγηρία ή την Γκάνα, στρατολογούν νεαρές γυναίκες με την υπόσχεση μιας «καλής ζωής στην Ευρώπη». Η πραγματικότητα συνήθως ξεκινά με την πορνεία – στη Λιβύη, την Ισπανία, τη Γαλλία. Εάν η γυναίκα μείνει έγκυος, πηγαίνει στη Γερμανία.

Εδώ, ένας υπεύθυνος επικοινωνίας του οργανισμού αναλαμβάνει την «πατρότητα». Ο άντρας δεν χρειάζεται να γνωρίζει το παιδί, δεν χρειάζεται να το φροντίζει, δεν χρειάζεται καν να το βλέπει. Η αναγνώριση της πατρότητας είναι συμβολαιογραφική – και μόλις μπει η σφραγίδα, ξεκινά η μηχανή: άδεια διαμονής για τη μητέρα, γερμανική υπηκοότητα για το παιδί. Και επειδή οι «πατέρες» δεν πληρώνουν διατροφή, παρεμβαίνει το γραφείο πρόνοιας νέων.

Μια επίσημη έκθεση περιγράφει τη διαδικασία σε μια τυπική περίπτωση ιδιαίτερα γλαφυρά: «Διεύθυνση στη χώρα καταγωγής – μεταφορά στην Ιταλία, τη Γαλλία ή την Ισπανία – μετά την είσοδο της εγκυμοσύνης στη Γερμανία και στη συνέχεια αναγνώριση της πατρότητας, είτε προγεννητικά είτε μετά από αρνητική έκβαση της διαδικασίας ασύλου ή και στην ίδια τη διαδικασία ασύλου». Αυτές οι ποινές δεν προέρχονται από αστυνομικό μυθιστόρημα – αλλά από τη νηφάλια επικοινωνία μεταξύ της περιφερειακής κυβέρνησης και του Τύπου.

Μόνο στη διοικητική περιφέρεια του Arnsberg, το ετήσιο κόστος ανέρχεται σε ένα μεσαίο επταψήφιο ποσό, σύμφωνα με την περιφερειακή κυβέρνηση – και προσέξτε, αυτό το γνωστό ποσό είναι μόνο ένα κλάσμα των πραγματικών περιπτώσεων. Σε εθνικό επίπεδο, το Ομοσπονδιακό Υπουργείο Εσωτερικών υπολόγισε τις ζημιές το 2017 σε περίπου 150 εκατομμύρια ευρώ (σχ. Την ίδια ώρα που οι Γερμανοί θα αναγκαστούν να βγουν στην σύνταξη στα 73!!). Έκτοτε, ο αριθμός των κρουσμάτων δεν έχει μειωθεί – το πολύ να υπάρξει κάποια οργή, η οποία περιορίστηκε ούτως ή άλλως, για παράδειγμα με ελάχιστες αναφορές.

Μεταξύ 2018 και 2021, οι μεταναστευτικές αρχές επεξεργάστηκαν 1769 ύποπτες αναγνωρίσεις πατρότητας σε εθνικό επίπεδο – και στην πραγματικότητα εντόπισαν κακοποίηση μόνο σε περίπου 290 περιπτώσεις. Ο αριθμός των μη αναφερόμενων περιπτώσεων είναι πιθανό να είναι πολύ μεγαλύτερος. Ο λόγος: Χωρίς την ενεργό συμμετοχή των μεταναστευτικών αρχών, οι περισσότερες περιπτώσεις απλώς παραμένουν αόρατες.

Μια υπόθεση από το Βερολίνο δείχνει τι συμβαίνει όταν το κράτος αντιδρά: Εκεί, ένα γραφείο πρόνοιας νέων ζήτησε περίπου 30.000 ευρώ πίσω από μια αναγνώριση πατρότητας το 2024 – για προκαταβολές διατροφής που θα έπρεπε να είχε πληρώσει. Ο άνδρας, ένας Ασιάτης μετανάστης, μπορούσε να αποπληρώσει μόνο σε δόσεις. Τέτοιες διεκδικήσεις είναι σπάνιες – αλλά δείχνουν πόσο ακριβή μπορεί να είναι η σιωπή του κράτους.

Αυτό που παρατηρεί ένας δικηγόρος του Βερολίνου είναι επίσης αξιοσημείωτο: Ο αριθμός των αναγνωρίσεων μειώνεται ελαφρώς – όχι λόγω πολιτικής, αλλά επειδή «γίνεται όλο και πιο δύσκολο να βρεθεί συμβολαιογράφος για συμβολαιογραφική επικύρωση». Προφανώς, η αντίσταση αυξάνεται εκεί – ακόμη και χωρίς αλλαγή του νόμου. Αυτή είναι η νέα, τελευταία γραμμή άμυνας ενός κράτους που συστηματικά αποτυγχάνει: η ένοχη συνείδηση του συμβολαιογράφου. Και ακόμη και αυτό δεν είναι αξιόπιστο – γιατί όπου μια υπογραφή φέρνει χρήματα, η σφραγίδα είναι συχνά πιο γρήγορη από τη λογική και την ευπρέπεια. Ειδικά επειδή οι συμβολαιογράφοι φοβούνται ότι θα χαρακτηριστούν ως «ρατσιστές» εάν αρνηθούν να το επικυρώσουν.

Η ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ

Και η πολιτική; Κάνουν αυτό που κάνουν καλύτερα: αντιδρούν με πολύ αργά αντανακλαστικά και αλλάζουν πολύ λίγα. Δεν ψηφίστηκε μεταρρυθμιστικός νόμος από τον Απρίλιο του 2024. Τώρα ετοιμάζεται ένα νέο προσχέδιο – με παράλογα κενά. Για παράδειγμα, ο κανονισμός ότι η πατρότητα θεωρείται αβλαβής εάν και οι δύο ζουν μαζί για τουλάχιστον έξι μήνες. Μια απαίτηση που, σύμφωνα με τις αρχές, ήδη διεκδικείται «σε τυπική» βάση – με «προσαύξηση» για τον λαθρέμπορο.

Ο δικηγόρος Harald Dörig, πρώην ομοσπονδιακός διοικητικός δικαστής, το θέτει με λίγα λόγια: Η κυβέρνηση πυροβολεί τον εαυτό της στα πόδια. Ακόμα κι αν μια αρχή αναγνωρίσει την κακοποίηση, πρέπει να εισαγάγει την πατρότητα – ακόμα κι αν γνωρίζει ότι είναι ψευδής.

Το πραγματικό δράμα: Θα υπήρχε λύση. Ο Dörig ζητά να καταργηθεί η αυτόματη απόκτηση ιθαγένειας σε περίπτωση τέτοιας πατρότητας. Το παιδί μπορεί αργότερα να πολιτογραφηθεί – εάν υπάρχει πράγματι κοινωνικός ή βιολογικός δεσμός. Αλλά λείπει η πολιτική βούληση για αυτό. Ακόμη και υπό την κυβέρνηση υπό την ηγεσία του CDU, στην οποία ο Friedrich Merz υποσχέθηκε προφορικά μια ανάκαμψη – αλλά στην πραγματικότητα απλώς συνεχίζει την πολιτική γραμμή της προηγούμενης κυβέρνησης.

ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΩΣ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΤΗΣ

Είναι μια αξιοσημείωτη κατάσταση πραγμάτων: ένα κράτος που πέφτει στην αυταπάτη – και στη συνέχεια την επιβάλλει από το κράτος. Που κηρύττει την ευημερία των παιδιών και την προώθηση της ένταξης, αλλά ταυτόχρονα ανέχεται ένα επιχειρηματικό μοντέλλο που οδηγεί τις γυναίκες στην πορνεία και μετατρέπει τα παιδιά σε διαβατήρια εισόδου.

Και ενώ ο κάθε λογαριασμός βενζινάδικου φορολογείται με σχολαστικότητα, αλλοδαποί άνδρες επιτρέπεται να επικυρώσουν μία ψευδή πατρότητα – για μετρητά, χωρίς αντίδραση, με επιστολή και σφραγίδα.

Ακόμη πιο σκανδαλώδες από την ίδια την απάτη είναι ότι είναι πολιτικά εδραιωμένη και διαχειριζόμενη, σαν να ήταν τυφλό το κράτος. Ένα κράτος που επιβάλλει αυστηρά κάθε πρόστιμο στους βιολογικούς Γερμανούς και αφήνει κάποιον σαν τον ιδρυτή της Querdenken, Michael Ballweg, να σαπίζει στη φυλακή για μήνες και να δικάζεται, όπως αποδείχθηκε στο τέλος, επειδή χρέωσε 19,53 ευρώ για ένα άρωμα και ένα χαλάκι σκύλου μέσω της εταιρείας του. Το κράτος είναι ανελέητο από αυτή την άποψη.

Ωστόσο, στην περίπτωση απάτης πατρότητας με εκατομμύρια ζημιές, κάνει τα στραβά μάτια. Μήπως επειδή οι δράστες ανήκουν στην κάστα των ανέγγιχτων;

Κοιτάζοντας από την άλλη πλευρά, η δειλία, η πολιτική ορθότητα και η βλακεία φαίνεται να είναι οι αρετές που υποστηρίζουν το κράτος στη «νέα Γερμανία». Ο «Mr. Cash Money» ποζάρει με δέσμες χρημάτων μπροστά από πολυτελή αυτοκίνητα – και έτσι έδειξε πιο ειλικρινά από οποιαδήποτε κυβερνητική δήλωση πώς λειτουργεί αυτή η χώρα σήμερα. Ένας άνδρας, 24 πατρότητες. Ένα κράτος που κάνει τα στραβά μάτια. Μια πολιτική που σχεδιάζει νόμους όπως τους χρειάζονται οι λαθρέμποροι και λαθροδιακινητές. Στη Γερμανία, αυτό ονομάζεται ανθρωπιστικό. Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, θα ονομαζόταν κρατική αποτυχία. Αλλά αν πεις κάτι τέτοιο στη Γερμανία, είσαι μια υπόθεση για το Γραφείο Προστασίας του Συντάγματος.

Και εκεί ακριβώς δαγκώνει η γάτα την ουρά της – γιατί εκεί ακριβώς βρίσκεται ο πυρήνας: η αποτυχία του κράτους δεν είναι ατύχημα. Τα λέει όλα.