Τα γεγονότα της υπόθεσης διαβάζονται σαν ένα παράλογο παιχνίδι.

Ένα 12χρονο κορίτσι – ένα παιδί – κακοποιήθηκε σεξουαλικά για μήνες στο Vienna Favoriten από μια ορδή νέων.

Τα εγκλήματα έλαβαν χώρα σε γκαράζ, κλιμακοστάσια και ξενοδοχεία και βιντεοσκοπήθηκαν από τους δράστες (!).

Οι κατηγορούμενοι, μεταξύ 14 και 18 ετών, προέρχονται κυρίως από οικογένειες με καθεστώς ασύλου και ισλαμικό υπόβαθρο.

Τα μικρά τους ονόματα αντιμετωπίζονται ως κρατικό μυστικό. Παραδέχτηκαν τις σεξουαλικές επαφές – αλλά το δικαστήριο τους άφησε να φύγουν. Το κορίτσι είχε προσποιηθεί ότι ήταν μεγαλύτερο και οι δηλώσεις της 12χρονης για τον μόνιμο βιασμό της ήταν αντιφατικές. In dubio pro reo, ειπώθηκε εν συντομία. Εάν ένας δράστης ισχυριστεί ότι δεν γνώριζε ότι κακοποιούσε ένα παιδί, τότε αφήνεται ελεύθερος. Ειδικά αν το κακοποιημένο παιδί (!!) δεν μπορεί να πει την ιστορία για να ευχαριστήσει τον δικαστή.

Ποιο παιδί μπορεί να περιγράψει με συνέπεια την ίδια του την κακοποίηση;;;

Καλώς ήρθατε στη νέα Αυστρία, όπου οι δράστες πρέπει μόνο να ισχυριστούν ότι δεν υποψιάστηκαν τίποτα κακό και οι πύλες της ελευθερίας είναι ανοιχτές. Στο παρελθόν, το σεξ με ανηλίκους κάτω των 14 ετών τιμωρούνταν αυτόματα, ανεξάρτητα από τη συναίνεση (§ 207 StGB). Οχι πια. Στη νομολογία μας, που υποτίθεται ότι προστατεύει τα παιδιά μας, δεν μετράει πλέον η πράξη, αλλά η δικαιολογία. Η εισαγγελία δεν κατηγορεί πλέον καθόλου την κακοποίηση παιδιών, αλλά μόνο την παραβίαση της σεξουαλικής αυτοδιάθεσης και του εξαναγκασμού. Ανεπιτυχώς, καθώς το δικαστήριο δεν έκανε δεκτές τις καταθέσεις της 12χρονης και πίστεψε τις ιστορίες των 10 δραστών.

Είναι αυτός ο τελικός θρίαμβος της πολυπολιτισμικότητας επί του κράτους δικαίου; Οι δράστες με υπόβαθρο ασύλου πρέπει να επανακοινωνικοποιηθούν, όχι να τιμωρηθούν. Γενική πρόληψη, προστασία των θυμάτων και εξιλέωση για το έγκλημα – όλες ξεπερασμένες αρχές που δεν ταιριάζουν πλέον στην εποχή της ‘woke’ κουλτούρας. Φανταστείτε αν ένας τοπικός επιχειρηματίας, ας πούμε ο René Benko, ισχυριζόταν ότι δεν ήξερε ότι η καθυστέρηση της χρεοκοπίας είναι παράνομη. Σύμφωνα με τη νέα λογική, η αθώωση θα ήταν αναπόφευκτη. Αλλά ο Benko δεν είχε κανένα μπόνους μετανάστευσης, επομένως καμμία αθώωση.

Οι δράστες στην υπόθεση Anna επιτρέπεται να συνεχίσουν να ζουν ανάμεσά μας σαν να μην είχε συμβεί τίποτα – χωρίς εντολή απέλασης, χωρίς συνέπειες, χωρίς τιμωρία. Καμμία κράτηση. Το κράτος δίνει σήμα σε όλους: Ελάτε εδώ, κάντε ό,τι θέλετε, αρκεί να δηλώσετε άγνοια.

Ο Elon Musk χαρακτήρισε την ετυμηγορία στο “Χ” «τρελλή» και έχει δίκιο. Στο μεταξύ, έχει γίνει γνωστό ότι οι αιτούντες άσυλο φέρονται να έχουν βιάσει και άλλα παιδιά. Γιατί να αλλάξουν τη συμπεριφορά τους; Στην «κοινότητά τους» η φήμη τους μπορεί ακόμη και να έχει αυξηθεί.

Ως επιστέγασμα αυτής της διαστροφής του δικαστικού σώματος, η υπουργός Δικαιοσύνης Anna Sporrer σχεδιάζει μια μεταρρύθμιση με το σύνθημα «Μόνο ναι σημαίνει ναι». Μία γελοία τακτική στάχτης στα μάτια. Οι μελλοντικοί βιαστές παιδιών θα χρειάζετια πλέον μόνο να ισχυριστούν ότι το θύμα είπε «ναι». Τίποτα δεν αλλάζει στο βασικό πρόβλημα, το κράτος δικαίου συνθηκολογεί με τους εισαγόμενους εγκληματίες. Στην Αυστρία, ο νόμος δεν εξυπηρετεί πλέον τον πολίτη, αλλά τους δράστες – ειδικά εκείνους με υπόβαθρο «άξιο προστασίας».

Η υπόθεση της Anna δεν είναι ένα ολίσθημα, αλλά ένα σύμπτωμα ενός συστήματος που δεν είναι πιστό στις δικές μας αξίες. Δεν χρειαζόμαστε διακοσμητικές μεταρρυθμίσεις του νομικού συστήματος, αλλά σκληρές συνέπειες για τους δράστες. Ποινές φυλάκισης ακολουθούμενες από απέλαση. Διαφορετικά, το συνταγματικό μας κράτος θα χάσει κάθε νομιμότητα και εξουσία.

Η Αυστρία γίνεται μια χώρα όπου μπορείς να ζεις από το κοινωνικό σύστημα και να βιάζεις τα παιδιά της.

Ωστόσο, αλλοίμονο στον πολίτη αν εκφράσει τη δυσαρέσκειά του γι’ αυτό – τότε το «ισχυρό κράτος» χτυπά την πόρτα, λόγω υποκίνησης «μίσους και ταραχής».