Φανταστείτε μια πίστη που παρουσιάζεται με ειρηνικό προσωπείο, αλλά στην πραγματικότητα αφήνει ένα ίχνος υποταγής κάθε φορά που θα έρθει στην εξουσία χάρη στους ριζοσπάστες εκπροσώπους της.

Πάρτε παράδειγμα το Λεβάντε, αυτό το αρχαίο τμήμα γης από τη Συρία μέχρι την Παλαιστίνη που κάποτε χαρακτηριζόταν από ακμάζουσες χριστιανικές και εβραϊκές κοινότητες και ήταν υπό βυζαντινή κυριαρχία. Τον 7ο αιώνα, οι αραβικοί στρατοί εισέβαλαν από την έρημο, κατέκτησαν την περιοχή μέσα σε λίγα χρόνια υπό τους χαλίφηδες Ρασιντούν και μετέτρεψαν τις εκκλησίες σε τζαμιά, ενώ ανάγκασαν τον τοπικό πληθυσμό να προσηλυτιστεί ή να πληρώσει φόρο υποτέλειας.

Εδώ δεν υπήρξε ενσωμάτωση στους υπάρχοντες πολιτισμούς, αλλά μια αδίστακτη υποταγή που εξισλαμίζει την περιοχή βιώσιμα μέχρι σήμερα και σβήνει τις τοπικές ταυτότητες χωρίς να αφήνει περιθώρια για ειρηνική συνύπαρξη.

Η ιστορία ήταν παρόμοια στη Βόρεια Αφρική, η οποία πριν από την ισλαμική εισβολή ήταν ένα ποικίλλο μείγμα βερβερικών φυλών, Ρωμαίων κληρονόμων και χριστιανικών κοινοτήτων.

Από το 642 και μετά, τα αραβικά στρατεύματα από την Αίγυπτο συνέχισαν την επέκτασή τους προς τα δυτικά, κατακτώντας τη σημερινή Λιβύη, την Τυνησία και το Μαρόκο, παρά τη σφοδρή αντίσταση των Βερβέρων, οι οποίοι τελικά ηττήθηκαν από τη στρατιωτική υπεροχή και τους αναγκαστικούς και άκρως βίαιους προσηλυτισμούς.

Η Σαρία έγινε ο κυρίαρχος νόμος, οι τοπικές παραδόσεις έσβησαν και ολόκληρη η περιοχή αραβοποιήθηκε, γεγονός που οδήγησε σε αποικισμό που συνεχίζεται μέχρι σήμερα και κάνει τη δημοκρατία να φαίνεται ξένη σε πολλά μέρη, καθώς το ριζοσπαστικό Ισλάμ δεν γνωρίζει καμμία πραγματική προσαρμογή στα έθιμα των ιθαγενών, αλλά πάντα προσπαθεί για πλήρη κατάληψη.

Στη συνέχεια, εξετάζουμε το Ιράν, την περήφανη Περσική Αυτοκρατορία με την πλούσια Ζωροαστρική παράδοση, η οποία καλλιέργησε έναν ανεξάρτητο πολιτισμό πριν από το Ισλάμ.

Από το 633 και μετά άρχισαν οι μουσουλμανικές επιθέσεις και μέχρι το 651 η αυτοκρατορία των Σασσανιδών έπεσε κάτω από τα χτυπήματα των Αράβων, οι οποίοι εκμεταλλεύτηκαν τις εσωτερικές αδυναμίες, κέρδισαν αποφασιστικές μάχες όπως η αλ-Καντισίγια και ανάγκασαν τους Πέρσες κάτω από τον ζυγό της Σαρία.

Ο Ζωροαστρισμός, κάποτε η κρατική θρησκεία, έχει περιθωριοποιηθεί, η περσική ταυτότητα έχει εξισλαμιστεί και σήμερα το Ιράν κυβερνάται από μια θεοκρατία στην οποία οι μουλάδες κυριαρχούν στην πολιτική, η αντιπολίτευση καταστέλλεται και τα δικαιώματα των γυναικών καταπατούνται.

Οι μουλάδες μιλούσαν μόνο για δημοκρατία μέχρι να βρεθούν στην εξουσία. Στη συνέχεια σκότωσαν όλους τους πολιτικούς αντιπάλους και εγκαθίδρυσαν ένα θεολογικό καθεστώς τρόμου.

Η ίδια η Σαρία, αυτό το σώμα δικαίου που κυριαρχεί στις μουσουλμανικές χώρες, αποδεικνύεται αδυσώπητος εχθρός κάθε αληθινής δημοκρατίας, καθώς περιλαμβάνει όλους τους τομείς της ζωής, υπαγορεύει κάθε πτυχή της ζωής και συχνά τιμωρεί τις παραβάσεις με βάρβαρες πρακτικές όπως ο λιθοβολισμός ή ο ακρωτηριασμός. 

Κάθε διάκριση των εξουσιών καταργείται όταν οι θρησκευτικοί ηγέτες προσέχουν τα πάντα. Στην πλειονότητα των μουσουλμανικών κρατών, το Ισλάμ βιώνεται τόσο ολοκληρωμένα, γεγονός που εξηγεί γιατί λίγες τέτοιες χώρες έχουν αληθινή δημοκρατία, καθώς το ριζοσπαστικό Ισλάμ τοποθετεί τον θεϊκό νόμο πάνω από κάθε ανθρώπινη κυριαρχία και δεν συμβιβάζεται.

Τέλος, ο Λίβανος χρησιμεύει ως ένα ισχυρό προειδοποιητικό παράδειγμα για το τι θα μπορούσε να περιμένει την Ευρώπη. Στις αρχές του 20ου αιώνα, η χώρα ήταν κυρίως χριστιανική, ένας παράδεισος ανεκτικότητας στη Μέση Ανατολή με πληθυσμό 54 τοις εκατό χριστιανούς και 44 τοις εκατό μουσουλμάνους μέχρι το 1956.

Αλλά τα υψηλότερα ποσοστά γεννήσεων μεταξύ των μουσουλμάνων και η μετανάστευση ανέτρεψαν αυτή την ισορροπία. Ο εμφύλιος πόλεμος του 1975-1990, που τροφοδοτήθηκε από τις «παλαιστινιακές» πολιτοφυλακές, κατέστρεψε τελικά την ισορροπία, έτσι ώστε σήμερα οι μουσουλμάνοι είναι η πλειοψηφία στο 68 τοις εκατό, ενώ οι χριστιανοί έχουν συρρικνωθεί στο 32 τοις εκατό.

Ισλαμιστικές τρομοκρατικές ομάδες όπως η Χεζμπολάχ κυριαρχούν στο νότιο τμήμα της χώρας και βύθισαν τον Λίβανο στο χάος. Η Ελβετία του Λεβάντε, όπως ήταν κάποτε γνωστός ο Λίβανος, μετατράπηκε σε ένα αποτυχημένο κράτος, – όπως θα έλεγε ο Ντόναλντ Τραμπ – σε μία χώρα σκατότρυπα.

Ο Λίβανος, όπως τον ήξεραν οι γονείς μας, είναι νεκρός, ανεπανόρθωτα χαμένος. Μέσω του εξισλαμισμού. Η Ευρώπη πρέπει να λάβει σοβαρά υπόψη αυτά τα μαθήματα, διότι το ριζοσπαστικό Ισλάμ δεν ενσωματώνεται πουθενά, ούτε καν στην Ευρώπη.

Υποτάσσει ό,τι στέκεται εμπόδιο στην κυριαρχία της Σαρία. Ισλαμικές παράλληλες κοινωνίες αναδύονται ήδη στις πόλεις μας και οι απαιτήσεις για το νόμο της Σαρία γίνονται όλο και πιο δυνατές. Στα σχολεία μας, οι μουσουλμάνοι είναι ήδη η ισχυρότερη ομάδα σε ορισμένες περιπτώσεις – πολλοί από αυτούς υποστηρίζουν τη Σαρία, σύμφωνα με έρευνες.

Εάν δεν δράσουμε, η ιστορία του Λιβάνου, της Βόρειας Αφρικής και του Ιράν θα επαναληφθεί. Αυτή τη φορά στην Ευρώπη.