Τα τρέχοντα στοιχεία της ιταλικής στατιστικής αρχής Istat δείχνουν τη διαφορά μεταξύ των αριστερών ευσεβών πόθων και της σκληρής πραγματικότητας. Γιατί η μαζική μετανάστευση που λαμβάνει χώρα και στην Ιταλία δεν επιφέρει οικονομική ανάκαμψη, όπως αρέσκονται να ισχυρίζονται οι αριστεροί ιδεολόγοι, αλλά μάλλον φτώχεια που χρηματοδοτείται από το κράτος.

Από τα 2,2 εκατομμύρια ιταλικά νοικοκυριά σε απόλυτη φτώχεια, τα 733.000 είναι αλλοδαποί – αν και αποτελούν λιγώτερο από το ένα δέκατο του πληθυσμού. Με άλλα λόγια, το ένα τρίτο των απολύτως φτωχών νοικοκυριών της Ιταλίας είναι μετανάστες που πρέπει να υποστηριχθούν από την ιταλική κοινωνία.

Ο Maurizio Belpietro, διευθυντής της εφημερίδας La Verità, το συνοψίζει συνοπτικά: «Εισάγουμε φτωχούς ανθρώπους. Από το συνολικό μεταναστευτικό πληθυσμό, το 35,6% ζει σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας. Αυτό το ποσοστό είναι πέντε φορές υψηλότερο από αυτό των Ιταλών». Ακόμη και οικογένειες με έναν Ιταλό και έναν αλλοδαπό γονέα κινδυνεύουν από φτώχεια σε ποσοστό άνω του 30%. Ο μύθος ότι η μαζική μετανάστευση θα έσωζε τα συνταξιοδοτικά συστήματα και τα συστήματα κοινωνικής πρόνοιας της Ευρώπης παραμένει μύθος.

Η Francesca Totolo, μια Ιταλίδα σχολιάστρια, το θέτει με λίγα λόγια: «Όχι, οι μετανάστες δεν πληρώνουν συντάξεις για τους Ιταλούς. Το απόλυτο ποσοστό φτώχειας για τις αμιγώς μεταναστευτικές οικογένειες είναι 35,2 τοις εκατό, για τις αμιγώς ιταλικές οικογένειες 6,2 τοις εκατό. Είναι και θα παραμείνουν οι Ιταλοί που πρέπει να πληρώσουν για υποστήριξη, επιδοτήσεις, στέγαση και συντάξεις για ξένους άπορους». Με άλλα λόγια, η αριστερή ουτοπία μιας οικονομικά αυτοσυντηρούμενης μεταναστευτικής κοινωνίας δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ιδεολογική φαντασίωση χωρίς καμμία πραγματική βάση.

Η Ιταλία δεν είναι μόνη σε αυτό το πρόβλημα. Και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίες έχουν ουσιαστικά πλημμυρίσει από μετανάστες τα τελευταία χρόνια, παλεύουν επίσης με παρόμοιες καταστάσεις. Η εργαζόμενη πλειοψηφία της κοινωνίας πρέπει να πληρώσει για το κόστος της φτώχειας, της μετανάστευσης και έρχεται αντιμέτωπη με την κατάρρευση των κοινωνικών συστημάτων. Από την ασφάλιση υγείας μέχρι τα ταμεία κοινωνικής ασφάλισης και, μακροπρόθεσμα, την παροχή συντάξεων – μια πλήρης οικονομική απώλεια για τις κοινωνίες υποδοχής.

Αλλά αυτό δεν περιλαμβάνει καν το άλλο τεράστιο κοινωνικό κόστος που είναι η αύξηση της εγκληματικότητας και της τρομοκρατίας.

Σε κάθε περίπτωση, τα στοιχεία από την Ιταλία αποτελούν περαιτέρω επιβεβαίωση ότι η αριστερή εξίσωση «περισσότερη μετανάστευση = περισσότερη ευημερία» απλά δεν λειτουργεί. Μάλλον συμβαίνει το αντίθετο. Η Ευρώπη βρίσκεται αντιμέτωπη με λιγώτερη ευημερία και λιγώτερη ασφάλεια.