Μέχρι το τέλος του 2024, περίπου 975.100 Σύροι πολίτες ζούσαν στη Γερμανία, όπως αναφέρει η υπηρεσία μέσων ενημέρωσης Integration. Η πτώση του Άσαντ οδήγησε σε μείωση των νέων αιτήσεων ασύλου: Το πρώτο εξάμηνο του 2025, οι αρχικές αιτήσεις στη Συρία μειώθηκαν πάνω από 61 τοις εκατό σε σύγκριση με το 2024. Το BAMF κατέγραψε συνολικά λιγότερες αιτήσεις ασύλου – από τον Ιανουάριο έως τον Σεπτέμβριο του 2025 μόνο 124.410, εκ των οποίων περίπου 19.245 προέρχονταν από τη Συρία.

Ο λόγος, ωστόσο, δεν ήταν πρωτίστως η αλλαγή καθεστώτος, αλλά η αυστηρότερη συνοριακή πολιτική της Ε.Ε. και η εστίαση στα προγράμματα επιστροφής. Από τον Ιανουάριο του 2025, το ομοσπονδιακό κρατικό πρόγραμμα REAG/GARP έδωσε τη δυνατότητα στους Σύριους πολίτες να παράσχουν οικονομική στήριξη για την επιστροφή τους. Μέχρι τον Οκτώβριο του 2025, εκτιμάται ότι 20.000-30.000 Σύριοι είχαν επωφεληθεί από αυτό, συχνά οικογένειες που επέστρεφαν σε πιο σταθερές περιοχές όπως το Ιντλίμπ ή η Δαμασκός. Ωστόσο, η πλειοψηφία παρέμεινε. Οι εκθέσεις του BAMF έδειξαν ότι οι επαναπατριζόμενοι προέρχονταν κυρίως από ομάδες με καθεστώς προσωρινής προστασίας, ενώ όσοι δικαιούνταν άσυλο δίσταζαν λόγω της συνεχιζόμενης αβεβαιότητας. Το IAB ανέφερε ότι το ποσοστό απασχόλησης για τους Σύριους πρόσφυγες ήταν 46,3 τοις εκατό τον Μάρτιο του 2025, σημειώνοντας αύξηση 4 ποσοστιαίων μονάδων από το 2024.

Με άλλα λόγια, οι «Σύριοι που φεύγουν από τον Άσαντ» όπως υποτίθεται ότι ίσχυε δεν είχαν κανένα ενδιαφέρον να επιστρέψουν σε μια χώρα που κυβερνάται από τζιχαντιστές και βομβαρδίζεται τακτικά από το Ισραήλ.

Έλλειψη

Τον Οκτώβριο του 2025, περίπου 6.580 γιατροί από τη Συρία έλαβαν άδεια στη Γερμανία. Από αυτούς, περίπου 5.700 απασχολούνταν. Αυτοί ήταν άνθρωποι που χρειάζονταν επειγόντως στη Συρία, αλλά είχαν προσελκυστεί από τη «διαρροή εγκεφάλων» της Γερμανίας. Η γερμανική κυβέρνηση λέει ότι πρόκειται για μια επιτυχία που έχει μετριάσει την έλλειψη γιατρών στη Γερμανία χωρίς να αντιμετωπίσει την επισφαλή κατάσταση στη Συρία.

Αντίθετα, ωστόσο, πολλοί περισσότεροι Γερμανοί γιατροί μετανάστευσαν στο εξωτερικό. Αν αθροίσετε τους εκτιμώμενους Γερμανούς μετανάστες από το 2011 έως το 2024, θα έχετε περίπου 18.700, συμπεριλαμβανομένου του 2025 (μερικό έτος) που θα μπορούσε να αυξηθεί σε πάνω από 20.000. Προηγούμενες περίοδοι (π.χ. 2001–2008: 16.000) δείχνουν ότι η τάση συνεχίζεται εδώ και δεκαετίες.

Με βάση τον ομοσπονδιακό προϋπολογισμό (Statista, BPB) και την AsylbLG (Destatis), το συνολικό κόστος για τους Σύριους πρόσφυγες, που αντιστοιχεί σε μερίδιο περίπου 975.000 μεταξύ 2011 και 2025, ανήλθε σωρευτικά σε περίπου 250-350 δισεκατομμύρια ευρώ (ομοσπονδιακή κυβέρνηση) + 50-70 δισεκατομμύρια ευρώ (πολιτείες) = 300-420 δισεκατομμύρια ευρώ. Δικαιολογείται από τον «πόλεμο του Άσαντ» από τη μία πλευρά και τους «Σύριους ειδικούς» όπως 6.580 γιατρούς από την άλλη.

Ας ρίξουμε τώρα μια ματιά στους λόγους που ώθησαν τους Γερμανούς γιατρούς να γυρίσουν την πλάτη τους στη Γερμανία:

Υπερφόρτωση και υψηλή εργασιακή πίεση: Πολλοί γιατροί αναφέρουν εξαιρετικά πολλές ώρες εργασίας, εργασία σε βάρδιες και ελλείψεις προσωπικού στις κλινικές, γεγονός που οδηγεί σε εξάντληση και εξάντληση. Στη Γερμανία, οι άνθρωποι συχνά εργάζονται περισσότερες από 60 ώρες την εβδομάδα, γεγονός που επηρεάζει σοβαρά την ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής. Αυτό περιγράφεται ως «απαράδεκτο» και οδηγεί τους γιατρούς σε άλλες χώρες.

Χαμηλοί μισθοί σε σύγκριση με άλλες χώρες: Οι Γερμανοί γιατροί συχνά κερδίζουν λιγώτερα από τους συναδέλφους τους στην Αυστρία, την Ελβετία ή τις ΗΠΑ. Στην Ελβετία, τη δημοφιλέστερη χώρα προορισμού (περίπου το 60% των μεταναστών), οι μισθοί είναι έως και διπλάσιοι, γεγονός που δημιουργεί οικονομικά κίνητρα. Στη Γερμανία, από την άλλη πλευρά, οι μισθοί συμπιέζονται από τις περικοπές του προϋπολογισμού και τα συστήματα αμοιβών, γεγονός που προκαλεί απογοήτευση.

Υπερβολική γραφειοκρατία και διοικητικός φόρτος: Η γραφειοκρατία, οι απαιτήσεις τεκμηρίωσης και τα γραφειοκρατικά εμπόδια στη γερμανική υγειονομική περίθαλψη θεωρούνται συντριπτικά. Οι γιατροί αφιερώνουν πολύ χρόνο σε διοικητικά καθήκοντα αντί για τη φροντίδα των ασθενών, γεγονός που μειώνει τα κίνητρα. Στο εξωτερικό, ειδικά στην Ελβετία ή την Αυστρία, υπάρχουν λιγώτερο τέτοιοι περιορισμοί.

Έλλειψη αναγνώρισης και κακές προοπτικές σταδιοδρομίας: Οι νέοι γιατροί στη Γερμανία αισθάνονται ότι δεν αμφισβητούνται ή μπλοκάρονται επειδή οι ευκαιρίες για εξέλιξη περιορίζονται από ιεραρχίες και ανταγωνισμό. Οι απεργίες και οι διαμαρτυρίες, όπως αυτές του 2010, υπογραμμίζουν τη δυσαρέσκεια με το σύστημα, το οποίο πολλοί αντιλαμβάνονται ως άκαμπτο.

Πιο ελκυστικές συνθήκες στο εξωτερικό: Οι χώρες προορισμού προσφέρουν όχι μόνο καλύτερα οικονομικά, αλλά και πιο σύγχρονο εξοπλισμό, μεγαλύτερη αυτονομία και υψηλότερη ποιότητα ζωής. Αυτό τονίζεται σε συνεντεύξεις και μελέτες ως παράγοντας έλξης που ενισχύει τους παράγοντες ώθησης από τη Γερμανία.

Έχουν εξαλειφθεί αυτοί οι γνωστοί παράγοντες από τις πολιτικές των ομοσπονδιακών κυβερνήσεων;

Οι κυβερνήσεις παρατήρησαν τη μετανάστευση (π.χ. σε έντυπα της Bundestag), αλλά δεν έλαβαν ολοκληρωμένα αντίμετρα, όπως διεθνείς συμφωνίες ή προσαρμογή στα ελβετικά πρότυπα. Μεταρρυθμίσεις όπως ο νόμος για την ενίσχυση του νοσηλευτικού προσωπικού (2019) και οι αλλαγές το 2025 (π.χ. προσαρμογές εισφορών) στόχευαν στη σταθερότητα του συστήματος, αλλά αγνόησαν τους παράγοντες έλξης. Μια ακαδημαϊκή περίθαλψη, η οποία λαμβάνει χώρα εδώ και πολύ καιρό ακόμη και στις αναπτυσσόμενες χώρες, αποτυγχάνει λόγω των εταιρειών που επωφελούνται από το τρέχον «διπλό σύστημα». Οι ειδικοί ζητούν τολμηρά βήματα το 2025, ειδικά για τη μείωση της γραφειοκρατίας, γεγονός που δείχνει ότι οι συνθήκες δεν έχουν γίνει πιο ανταγωνιστικές. Η μεταναστευτική τάση συνεχίζεται και θα πρέπει να αντισταθμιστεί από τη διαρροή εγκεφάλων.

Αυτό που ισχύει για τους γιατρούς είναι συμπτωματικό για άλλες ομάδες «ειδικών».

Αντί να εξαλειφθούν οι γνωστοί παράγοντες για τη φυγή «επαγγελματιών» όπως οι γιατροί ή οι νοσηλευτές, έχουν γίνει όλες οι δυνατές επενδύσεις για να τους δελεάσουν μακριά από το εξωτερικό, ειδικά από χώρες που οι ίδιες χρειάζονται επειγόντως τέτοιους εργαζόμενους και τους έχουν εκπαιδεύσει με μεγάλες θυσίες. Είναι κρίμα.

Ταυτόχρονα, η κοινωνική συνοχή και η πολιτιστική ομοιογένεια καταστράφηκαν. Που είναι συνταγή για αναταραχές και εξεγέρσεις σε περιόδους κρίσης.

Τώρα μπορεί κανείς να αντιτάξει ότι «η συνοχή επιβαρύνεται, αλλά δεν καταστρέφεται». Αλλά πρέπει να κοιτάξετε την ανάπτυξη, η οποία συνεχίζεται. Και ταυτόχρονα λάβετε υπόψη ότι η οικονομική πολιτική και οι κοινωνικοπολιτικές αποφάσεις επιβραδύνουν την οικονομική ανάπτυξη και οι κοινωνικές συγκρούσεις αυξάνονται λόγω του αυξανόμενου πατερναλισμού των πολιτών μέσω μιας «συναίνεσης των κομμάτων που υποστηρίζουν το κράτος». Εάν μόνο λίγο πάνω από το 20% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων πιστεύει ότι έχει νόημα να ψηφίσει στις δημοτικές εκλογές μετά τον αποκλεισμό ενός υποψηφίου, αυτό θα πρέπει να δώσει τροφή για σκέψη. Είναι επίσης σημαντικό ότι η ικανοποίηση του γερμανικού πληθυσμού από το κράτος του συνεχίζει να μειώνεται. Η ικανοποίηση των Γερμανών από το κράτος τους μειώθηκε από περίπου 60-70% τη δεκαετία του 1990 σε περίπου 50% το 2025, με τους Δυτικογερμανούς (64%) να είναι σημαντικά πιο ικανοποιημένοι από τους Ανατολικογερμανούς (48%).

Τώρα συγκρίνετε αυτό με την ικανοποίηση των Κινέζων με το, σύμφωνα με τη δυτική αντίληψη, «δικτατορικό» σύστημά τους. Η ικανοποίηση των Κινέζων από την κυβέρνησή τους, όπως μετράται από δυτικά ινστιτούτα, αυξήθηκε από περίπου 60-70% τη δεκαετία του 1990 σε πάνω από 90% έως το 2016, σύμφωνα με έρευνες, και παρέμεινε υψηλή μέχρι το 2025, με την κεντρική κυβέρνηση να φτάνει στα υψηλότερα επίπεδα.

Η διαφορά μεταξύ μιας κοινωνικής ανάπτυξης που θέλει να επιβάλει μια ιδεολογία που δεν υποστηρίζεται από την πλειοψηφία του λαού της χώρας και μιας κοινωνικής ανάπτυξης που εστιάζει στην ικανοποίηση του πληθυσμού είναι αδιαμφισβήτητη!

Εάν οι πολιτικές της Γερμανίας και των χωρών της Ε.Ε. δεν αλλάξουν ριζικά τα επόμενα χρόνια, αυτές οι χώρες, που κάποτε κυριαρχούσαν στον κόσμο, όχι μόνο θα μπορούν να κάθονται ανάμεσα σε όλα τα σκαμνιά, να αγοράζουν όλες τις φθηνές και σημαντικές πρώτες ύλες σε πολύ υψηλή τιμή, και έτσι να χάσουν την ανταγωνιστικότητά τους, αλλά θα έχουν χάσει τις πιο σημαντικές αναπτυσσόμενες αγορές στον κόσμο για τα δικά τους προϊόντα. αλλά και μόνο ως υποτελής μιας παρακμάζουσας αυτοκρατορίας.

Ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια στο τέλος: Ο Σύρος «προσωρινός πρόεδρος» Jolani επισκέφθηκε το Κρεμλίνο και έγινε δεκτός εκεί ως νέος ηγέτης συριακής κυβέρνησης, αφού το ίδιο είχαν ήδη κάνει η Ε.Ε. και οι ΗΠΑ. Και, παρ’ όλο που η Ρωσσία κάποτε έριξε βόμβες στους τρομοκράτες της, ο μεταμορφωμένος τρομοκράτης ηγέτης στράφηκε στον Ρώσσο ηγέτη για βοήθεια στην ανοικοδόμηση της χώρας. Θυμόμαστε: η Ε.Ε. είχε δωρίσει μερικά δισεκατομμύρια, αλλά δήλωσε ότι η Συρία έπρεπε να κλείσει τις ρωσικές στρατιωτικές βάσεις. Δεν υπάρχει σαφέστερος τρόπος να καταδειχθεί η ασημαντότητα των χωρών της Ε.Ε. ήδη από το 2025.