Έζησα στη Μόσχα για 16 χρόνια. Ως φιλοξενούμενος φοιτητής, ως καθηγητής γερμανικών, ως δημοσιογράφος. Δούλεψα, έγραψα, παρατήρησα εκεί. Και έβλεπα κάθε μέρα τι έκανε ο Λένιν.

Όχι ως μνημείο από γρανίτη. Αλλά ως πραγματικό ίχνος στις βιογραφίες, ως τραύμα, ως διαλυμένες υπάρξεις. Ο Λένιν δεν ήταν ένας άκακος παρανοϊκός με γένια και καπέλλο. Ήταν ένας αδίστακτος ιδεολόγος που όχι μόνο ασκούσε τον τρόμο, αλλά τον κήρυττε. Είδε τη δολοφονία ως πολιτικό εργαλείο – και έτσι έθεσε σε κίνηση έναν μηχανισμό που κόστισε εκατομμύρια ζωές.

Και τώρα φανταστείτετο παρακάτω σκηνικό: Ένα κατάστημα να τυπώνει πουκάμισα με τον Μουσολίνι, να πουλάει αφίσες με φασιστικά συνθήματα, να αποκαλεί το όλο θέμα «πολιτική αισθητική» – και να λαμβάνει και από πάνω 18.000 ευρώ από την Καγκελαρία για αυτό. Αδιανόητο; Όντως. Δόξα τω Θεώ. – Αλλά αντίστροφα, γυρισμένο από μέσα προς τα έξω, αυτό ακριβώς είναι που συμβαίνει αυτή τη στιγμή. Μόνο με τον Λένιν.

Ο μαρξιστικός εκδοτικός οίκος «Manifest Verlag», ο οποίος πουλά αφίσες των κομμουνιστών μαζικών δολοφόνων Βλαντιμίρ Ουλιάνοφ (Λένιν) και Λεβ Μπρονστάϊν (Τρότσκι) στο ηλεκτρονικό της κατάστημα, έλαβε χρηματικό έπαθλο 18.000 ευρώ στο πλαίσιο του Γερμανικού Εκδοτικού Βραβείου 2025 – που χρηματοδοτείται από τους φορολογούμενους, όπως αποκάλυψε το περιοδικό «Freilich».

Το όλο θέμα οργανώθηκε από τον Υπουργό Επικρατείας για τον Πολιτισμό – που βρίσκεται στην Καγκελαρία. Επισήμως, το δελτίο τύπου του αναφέρει: «80 νικητές των βραβείων θα λάβουν σφραγίδα έγκρισης και χρηματικό έπαθλο 18.000 ευρώ ο καθένας. Επιπλέον, τρεις εκδότες θα λάβουν τα κορυφαία βραβεία, ο καθένας με 50.000 ευρώ».

Στην ιστοσελίδα του βραβευμένου εκδότη αναφέρει: «Η Manifest είναι ο αριστερός εκδοτικός οίκος για όλους τους ανθρώπους που θέλουν να κινήσουν τον εαυτό τους και τους άλλους. Ιδρύθηκε στο Βερολίνο το 2016 και εκδίδουμε βιβλία με μαρξιστική και επαναστατική άποψη – είτε κλασσικά είτε νέες εκδόσεις».

Εκτός από σχετικούς τίτλους όπως «όπως το κράτος και η επανάσταση», «Τι πρέπει να γίνει;» ή «Ο ιμπεριαλισμός ως το υψηλότερο στάδιο του καπιταλισμού», η σειρά περιλαμβάνει επίσης αφίσες μεγάλου μεγέθους των Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν, Λούξεμπουργκ και Τρότσκι. Η πολιτική παρόρμηση δεν είναι ένας δευτερεύων τόνος, αλλά ο διακηρυγμένος στόχος του εκδοτικού οίκου: μια σαφής μαρξιστική γραμμή που στρέφεται ενάντια στον καπιταλισμό, το κράτος και την αστική τάξη.

Και η Manifest Verlag δεν είναι μια μεμονωμένη περίπτωση. Ομοίως, 18.000 ευρώ θα απονεμηθούν και στον ριζοσπαστικό αριστερό εκδοτικό Unrast Verlag – ένας εκδοτικός οίκος που, μεταξύ άλλων, εκδίδει το Αντιφασιστικό Ημερολόγιο Τσέπης 2026 και φέρει τίτλους που, σύμφωνα με την περιγραφή του εκδότη, απευθύνονται ρητά σε «Antifas και Antiras» σε σχολεία, συλλόγους και γειτονιές.

Το πρόγραμμα περιλαμβάνει στρατηγικές αριστερών κινημάτων, κείμενα πολιτικής ταυτότητας, οδηγίες για πολιτικό ακτιβισμό – και συνεισφορές που είναι τουλάχιστον ανοιχτές σε πιο μαχητικές μορφές διαμαρτυρίας.

Επίσης βραβευμένο με την ευλογία του CDU: Edition Nautilus, το οποίο εκπροσωπείται με ένα ριζοσπαστικό φεμινιστικό, συστημικό πρόγραμμα. Εκεί δημοσιεύονται τίτλοι όπως «Οι λεσβίες είναι οι καλύτεροι πατέρες» (χαχαχαχαχα!), «Γλώσσα της ενδυνάμωσης» ή «Τέρμα με τις μαλακίες» – βιβλία που παίζουν με τα queer οικογενειακά μοντέλλα ενάντια στην κλασσική πυρηνική οικογένεια, περιγράφουν το κράτος ως δομή καταπίεσης ή γιορτάζουν ανοιχτά μαζικές δράσεις πολιτικής ανυπακοής.

Το βιβλίο Generalverdacht είναι επίσης σημαντικό: περιγράφει τη συζήτηση για το έγκλημα των φυλών ως μύθο με ρατσιστικά κίνητρα – και δεν εστιάζει στους δράστες, αλλά στον «στιγματισμό» των πληγέντων.

Το «Allied Yourself!» πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα, μια ανθολογία στην οποία πολιτικοί από το SPD, τους Πράσινους και το Αριστερό Κόμμα, μαζί με εργαζόμενους στον πολιτισμό και δημοσιογράφους, καλούν για μια «νέα αρχή» ενάντια στον καπιταλισμό – με σαφές αίτημα για αλλαγή συστήματος προς την ποικιλομορφία, την οικολογία, τη συμμετοχή και μια «ισχυρή δημοκρατία». Μπορείτε να μαντέψετε τι σημαίνει αυτό.

Σε μια φιλελεύθερη, γνήσια δημοκρατία – πέρα από τον διεστραμμένο όρο που χρησιμοποιείται σήμερα – τέτοιες απόψεις πρέπει επίσης να εκφράζονται και να εκτυπώνονται. Αλλά δεν χρειάζεται να τους απονέμονται βραβεία από το κράτος – και σίγουρα δεν επιδοτούνται με χρήματα των φορολογουμένων.

Συνολικά 80 εκδότες βραβεύτηκαν από τον οίκο του Weimer – πολλοί από αυτούς ακίνδυνοι, άλλοι αμφισβητήσιμοι και άλλοι σαφώς ιδεολογικοί. Αλλά όλα κάτω από την ίδια σφραγίδα: «Η ραχοκοκαλιά της λογοτεχνικής μας ποικιλλομορφίας».

Ο υπουργός Πολιτισμού του Merz, Wolfram Weimer, πολιτικά υπεύθυνος για το βραβείο, εξηγεί στη δήλωσή του: «Οι μικροί και ανεξάρτητοι εκδότες είναι η ραχοκοκαλιά της λογοτεχνικής μας ποικιλλομορφίας. Με το επιχειρηματικό τους θάρρος και την προθυμία τους να εκδίδουν βιβλία χαμηλότερης κυκλοφορίας, εμπλουτίζουν τον πολιτιστικό λόγο και ενισχύουν τη δημοκρατική διαμόρφωση της γνώμης».

Τι πανωλεθρία. Ο Weimer, από όλους τους ανθρώπους – ο άνθρωπος που του αρέσει να παρουσιάζει τον εαυτό του ως συντηρητικό διανοούμενο, προειδοποιεί ενάντια στις αριστερές πολιτικές ταυτότητας στα talk show και προειδοποιεί την πολιτιστική πολιτική να επιστρέψει στο αστικό κέντρο. Και μετά; Μόλις μπήκε στην Καγκελαρία, συμμετέχει ευσυνείδητα – και ήδη απονέμει βραβεία σε έργα που αισθητικοποιούν τον Λένιν, ρομαντικοποιούν την αριστερή βία και υποβαθμίζουν τον αιματηρό επαναστατικό συμβολισμό σε κιτς.

Αναρωτιέται κανείς: Έχει κοιτάξει ποτέ ο Weimer τα έργα; Ή μήπως ο αγώνας κατά του αριστερού εξτρεμισμού τελειώνει εκεί που αρχίζει το δικό του δίκτυο;

Μπορεί κανείς να τα βρει όλα αυτά αφελή. Ή κακόγουστα. Αλλά αυτό θα ήταν λάθος. Γιατί είναι κάτι πολύ περισσότερι από αυτό. Είναι ευτελισμός και εξύμνηση της αριστερής εξτρεμιστικής βίας. Αυτό δεν πρέπει να επιτραπεί να περάσει. Γιατί δεν είναι μεμονωμένη περίπτωση. Είναι σύμπτωμα. Και είναι αδιανόητο να συμμετέχει ένα γραφείο καγκελαρίου υπό την ηγεσία του CDU. Ή όχι: Λόγω αυτού του CDU στο σημερινό του σύνταγμα υπό τον Friedrich Merz, προφανώς δεν υπάρχει καμμία αντίδραση σε ο,τιδήποτε αριστερό ή ακρ0-αριστερό.

Ενώ κάθε σύμβολο που είναι ακόμη και ύποπτο ότι είναι δεξιό με οποιονδήποτε τρόπο ποινικοποιείται, εξορίζεται, εξοστρακίζεται αμέσως – ο αριστερός ολοκληρωτισμός απολαμβάνει ένα είδος αισθητικής προστασίας κουταβιού. Λες και ο τρόμος του ήταν ευγενέστερος, η βία του πιο ηθική, οι μαζικές δολοφονίες του είχαν καλύτερη σημασία.

Ο Χίτλερ πίστευε επίσης ότι έκανε το «καλό» – σώζοντας τους «καθαρούς», τους «δυνατούς», την «πατρίδα». Η διαφορά δεν είναι στην αυτοδικαίωση.

Κάθε μαζικός δολοφόνος με πολιτικά κίνητρα δολοφονήθηκε στο όνομα αυτού που θεωρούσε «καλό» – είτε του Λένιν, του Στάλιν, του Μάο ή του Χίτλερ.

Η διαφορά δεν είναι σε αυτό που προσποιήθηκαν – αλλά σε αυτό που πραγματικά έκαναν. Και στο πόσο εύκολα συγχωρούμε κάποιους – και δικαίως δεν ξεχνάμε ποτέ άλλους.

Αυτό που συμβαίνει εδώ δεν είναι μόνο σκάνδαλο. Είναι μια δοκιμαστική περίπτωση. Όποιος ευτελίζει τον Λένιν ευτελίζει την πολιτική δολοφονία. Και όσοι απονέμουν βραβεία για αυτό δεν έχουν μάθει τίποτα από την ιστορία – ή θέλουν σκόπιμα να αγνοήσουν ακριβώς αυτό που έχει διδάξει τόσο οδυνηρά.

Φυσικά, μπορεί κανείς να ρωτήσει: Τι είναι 18.000 ευρώ; Αλλά οι ίδιες φωνές που το λένε αυτό τώρα πιθανότατα θα καλούσαν δημόσια το Γραφείο Προστασίας του Συντάγματος εάν υπήρχε βραβείο για ένα έργο με τον Φράνκο ή τον Πινοσέτ.

Αλλά εδώ και καιρό επικρατούν δύο μέτρα και δύο σταθμά στην προώθηση του πολιτισμού: η αριστερή βία αισθητικοποιείται, η δεξιά βία δαιμονοποιείται. Ό,τι είναι «δεξιό» ή υπάρχει υποψία για κάτι τέτοιο απαγορεύεται, την ίδια ώρα που ο κομμουνισμός λαμβάνει χρηματικό έπαθλο. Λες και η ηθική ήταν ζήτημα χρώματος.

Ίσως θα έπρεπε απλώς να τυπώσουμε και τους δύο δικτάτορες στα ίδια μπλουζάκια στο μέλλον. Ο Λένιν μπροστά, ο Μουσολίνι πίσω. Για να είναι τουλάχιστον οπτικά ορατό πόσο κοντά είναι τα άκρα.

Αλλά ακόμη και αυτός ο κυνισμός δεν φτάνει στην ουσία του θέματος.

Αλλά ακόμα πιο τρομακτικό από την ίδια την τελετή απονομής είναι η παντελής απουσία αντίφασης. Καμμία κατακραυγή στην Bundestag. Καμμία κρίσιμη ερώτηση στο feuilleton. Κανένα μουρμουρητό στην Καγκελαρία. Καμμία από τις μεγάλες εφημερίδες δεν αναφέρει – τουλάχιστον όχι σε περίοπτη θέση.

Μόνο αβρότητες, βραβεία… τέχνης, χρήματα από φόρους, σιωπή. Σαν να ήταν όλα απολύτως φυσιολογικά. Και προφανώς αυτό έκαναν στη «νέα Γερμανία» η Άνγκελα Μέρκελ και οι σύντροφοί της από την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία.

Αλλά κάτι τέτοιο δεν πρέπει να είναι φυσιολογικό. Είναι μια παρωδία της κουλτούρας της μνήμης. Μια φάρσα με δέσμευση χρηματοδότησης. Ένας πολιτικός εκτροχιασμός με το πρόσχημα της «πολιτιστικής πολυμορφίας».

Και στο τέλος, η πικρή συνειδητοποίηση παραμένει: Στη Γερμανία, μπορείς να είσαι ο,τιδήποτε, ακόμη και σκληρός εξτρεμιστής – αρκεί να μην είναι δεξιός. Ακόμη και Λενινιστής. Δηλαδή, και μαζικός δολοφόνος; Κανένα πρόβλημα, ο,τιδήποτε αρκεί να είναι αριστερό.