Επιτέλους, μερικά καλά νέα – και μάλιστα από τα βόρεια, από όλα τα μέρη: η Δανία σταμάτησε την ώθηση για παρακολούθηση ιδιωτικών συνομιλιών σε όλη την Ε.Ε.. Αυτό σημαίνει ότι το αμφιλεγόμενο έργο «ελέγχου συνομιλίας» βρίσκεται σε αναμονή προς το παρόν. Είναι μια βόμβα – όχι μόνο για τη συζήτηση για την ψηφιακή πολιτική, αλλά και για την πολιτική αυτοεικόνα στην Ευρώπη. Η Δανία είχε αναλάβει ηγετικό ρόλο στην προώθηση του σχεδίου ως Προεδρία του Συμβουλίου της Ε.Ε. – και τώρα το αποσύρει η ίδια.

Περισσότερη πολιτική ανάκαμψη δεν είναι δυνατή.

Και όχι άλλη αμηχανία ούτε για το Βερολίνο.

Είναι η ίδια Δανία που δεν βασίστηκε στην κίδβηλη ηθική στη μεταναστευτική πολιτική, αλλά στην αίσθηση της πραγματικότητας και της συνέπειας. Και τώρα οι Σοσιαλδημοκράτες αποδεικνύουν στην Κοπεγχάγη: Αν θέλουν, μπορούν επίσης να πείτε σταματήσουν την ψηφιακή αυτοενδυνάμωση του κράτους.

ΚΑΜΜΙΑ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΙΣ ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ ΜΑΣ

Περί τίνος επρόκειτο; Το 2022, η Επιτροπή της Ε.Ε. πρότεινε την αυτόματη αναζήτηση ιδιωτικών επικοινωνιών σε υπηρεσίες messenger όπως το WhatsApp, το Signal ή το Telegram – δήθεν για εικόνες σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών (CSAM). Το σχέδιο: Οι πάροχοι θα πρέπει να εγκαταστήσουν τους λεγόμενους «σαρωτές από την πλευρά του πελάτη» που ελέγχουν το περιεχόμενο πριν από την κρυπτογράφηση.

Αυτό που ακουγόταν σαν μάχη ενάντια στο κακό αποδείχθηκε ότι ήταν μια γενική υποψία εναντίον όλων με μια πιο προσεκτική εξέταση. Γιατί αν σαρώσετε μαζικά συνομιλίες, ουσιαστικά καταργείτε το ψηφιακό απόρρητο της αλληλογραφίας. Οι υπερασπιστές δεδομένων, οι ακτιβιστές δικτύων, οι ειδικοί πληροφορικής και οι δικηγόροι ξεσηκώθηκαν. Ο Ομοσπονδιακός Επίτροπος Προστασίας Δεδομένων Ulrich Kelber χαρακτήρισε επίσης το έργο «αντισυνταγματικό».

Αλλά οι διαπραγματεύσεις συνεχίστηκαν στις Βρυξέλλες ούτως ή άλλως – μέχρι τώρα.

ΤΟ ΦΡΑΓΜΑ ΤΗΣ ΔΑΝΙΑΣ ΕΣΠΑΣΕ

Είναι μια διπλή νίκη: η Δανία, από όλες τις χώρες, η οποία είχε προωθήσει ενεργά τις διαπραγματεύσεις για τον έλεγχο της συνομιλίας ως Προεδρία του Συμβουλίου, αποσύρει τώρα τη δική της πρόταση. Ο επίσημος λόγος: η απαραίτητη πλειοψηφία δεν είναι ορατή.

Αυτό που ακούγεται σαν τεχνική διαδικασία είναι στην πραγματικότητα μια πολιτική πράξη –και κάτι σπάνιο στην Ευρώπη: μια κυβέρνηση αναγνωρίζει τις συνέπειες μιας καταπάτησης των θεμελιωδών δικαιωμάτων, παραδέχεται το λάθος της– και το διορθώνει. Σχεδόν αδιανόητο στη σημερινή Γερμανία. (σσ. και Ελλάδα)

Η ώθηση για ψηφιακή μαζική παρακολούθηση προήλθε από την ίδια κυβέρνηση με τη στάση.

Αυτό δεν είναι αντίφαση – αυτή είναι η ικανότητα να κυβερνάς.

Όσο βρίσκονται στο Βερολίνο προτιμούν να το υποβαθμίζουν αντί να παραδεχτούν ότι έκαναν λάθος. Γιατί στην πραγματικότητα, το σύνθημα – όπως συμβαίνει τόσο συχνά με την Ε.Ε. – θα ήταν: ελευθερία μέσω ελέγχου.

Ο Όργουελ θα ήταν ευχαριστημένος.

Η απόφαση της Δανίας είναι μια δημοκρατική πράξη με ένα σημαντικό αποτέλεσμα: Ακριβώς επειδή η Κοπεγχάγη αντιπροσωπεύει τη σαφήνεια σε άλλους τομείς όπως η μετανάστευση, αυτό το βήμα αποκτά βάρος. Το μήνυμα είναι: η ασφάλεια και η ελευθερία δεν χρειάζεται να αλληλοαποκλείονται. Το κράτος μπορεί να δράσει αποφασιστικά χωρίς να ελέγχει αμέσως τα πάντα.

Η Δανία δείχνει πώς να ζεις με αρχές. Ενώ οι Γερμανοί πολιτικοί προτιμούν να ζυγίζουν, να υποβαθμίζουν και να παραμένουν σιωπηλοί, η Κοπεγχάγη στέλνει ένα μήνυμα: ένα μήνυμα για τα θεμελιώδη δικαιώματα, τη ψηφιακή ιδιωτικότητα, την εμπιστοσύνη στους υπεύθυνους πολίτες.

Είναι το μοντέλλο της Δανίας: σαφείς κανόνες, ένα κράτος ικανό να δράσει – στη μεταναστευτική πολιτική καθώς και στην προστασία της ψηφιακής ελευθερίας.

Δυστυχώς, ο έλεγχος συνομιλίας δεν έχει φύγει οριστικά από το τραπέζι – αλλά η Ε.Ε. έχει χάσει τον ρυθμιστή της. Εύγε.

Διότι όποιος βλέπει μόνο τα θεμελιώδη δικαιώματα με καχυποψία δεν έχει κατανοήσει τη δημοκρατία.

Η Δανία δείχνει ότι ένα ισχυρό κράτος δεν χρειάζεται διαφανείς πολίτες. 

Ένα κράτος που είναι αρκετά ισχυρό για να σταματήσει τον εαυτό του είναι ισχυρότερο από ένα κράτος που παρακολουθεί τους πολίτες του επειδή δεν τους εμπιστεύεται.

Στην Κοπεγχάγη, το κατάλαβαν αυτό.

Στο Βερολίνο, οι άνθρωποι συγχέουν τη στασιμότητα με τη στάση – και τη σιωπή με τη σταθερότητα των αρχών.

Η Ευρώπη έχει δει σήμερα ότι η ελευθερία δεν είναι αφελής.

Χρειάζεται θάρρος. Και μερικές φορές ακριβώς στο μέγεθος του να πεις «σταμάτα».

Πότε θα βρεθεί επιτέλους αυτό το μεγαλείο στο Βερολίνο; Και δη με έναν Friedrich Merz;