Αυτό που έχουν κοινό όλες αυτές οι περιπτώσεις είναι ότι η κλιμάκωση δεν αποτελεί έκπληξη. Είναι προβλέψιμη – και γίνεται ανεκτή.

Ο άνδρας ήταν ήδη γνωστός στην αστυνομία για την παρούσα υπόθεση. Σύμφωνα με την «Bild», πρόκειται για μετανάστη ασύλου από το Τόγκο. Οι αρχές τονίζουν την ψυχολογική του ανωμαλία – και ταυτόχρονα τη δική τους αδυναμία.

Ο άνδρας βρισκόταν υπό ιατρική περίθαλψη και στη συνέχεια αφέθηκε ξανά, και ξανά, και ξανά ελεύθερος. Επιτίθεται στους ανθρώπους αδιακρίτως, χτυπάει, σοκάρει. Αλλά κανείς δεν μπορεί να τον κρατήσει – ούτε καν σύμφωνα με τον νόμο περί εγκλεισμού.

Ο πανδοχέας Alexander S. τον κράτησε κατά την τελευταία του επίθεση μέχρι να φτάσει η αστυνομία. Ο ίδιος είπε στην «Bild»: «Ο άνδρας περπατούσε γυμνός μέσα στο χωριό, χτύπησε αυτοκίνητα και χτύπησε γυάλινες πόρτες, πίσω από τις οποίες οι καταστηματάρχες είχαν οχυρωθεί μαζί με τους πελάτες τους». Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, η Ahmad H. (27) κάθισε σε ένα από τα αυτοκίνητα με την οικογένειά της: «Η τρίχρονη κόρη μου πανικοβλήθηκε και άρχισε να κλαίει. Άλλα παιδιά που πήγαιναν στο σχολείο έφυγαν τρέχοντας ουρλιάζοντας».

Τι μαθαίνουν αυτά τα παιδιά για τη ζωή; Σε τι είδους κόσμο μεγαλώνουν;

Το χειρότερο χτύπημα – τουλάχιστον σωματικά – ήταν ένας ηλικιωμένος άνδρας, όπως αναφέρει ο αυτόπτης μάρτυρας Ahmad H.: «Ο γυμνός άνδρας έσπρωξε τον κύριο στο έδαφος, τον χτύπησε. Στη συνέχεια οπλίστηκα με ένα προειδοποιητικό τρίγωνο και έτρεξα εκεί». Μαζί με τον ξενοδόχο, ο μηχανικός αυτοκινήτων κατάφερε να απεγκλωβίσει το θύμα και να κρατήσει τον Τογκολέζο μέχρι να φτάσει η αστυνομία.

Θα βοηθήσει πολύ αυτό; Σύμφωνα με την αστυνομία, ο βίαιος δράστης μεταφέρθηκε σε ψυχιατρική κλινική. Πόσο καιρό όμως θα μείνει εκεί; Θα αλλάξει κάτι πραγματικά ή θα αφεθεί ξανά ελεύθερος αυτή τη φορά; «Οι κάτοικοι του Neuffen περιμένουν ότι ο άνθρωπος θα επιστρέψει σύντομα», αναφέρει το άρθρο. Και επιπλέον: «Εδώ και αρκετό καιρό κυκλοφορεί ο φόβος του ανθρώπου στη μικρή πόλη των 6000 κατοίκων. Γείτονας Dirk F. (45): «Στεκόταν ήδη γυμνός μπροστά στην πόρτα μου. Παρενοχλεί και απειλεί άλλους ανθρώπους, η αστυνομία καλείται ξανά και ξανά». Αυτόπτης μάρτυρας Ahmad H.: «Ο άντρας σπρώχνει τα παιδιά, τους λέει: Δεν πηγαίνετε σχολείο σήμερα!».

Όλα αυτά προφανώς συμβαίνουν στη σημερινή Γερμανία. Το Neuffen δεν είναι μια μεμονωμένη περίπτωση. Ένα μόνο παράδειγμα, για να μην σας κουράσω, ο τίτλος ενός άρθρου μου από τον Σεπτέμβριο: «Το Buxtehude κλείνει το δημαρχείο – από φόβο για έναν μόνο πρόσφυγα.

Η απόλυτη συνθηκολόγηση: η διοίκηση της πόλης κλειδώνεται».

Τι συμβαίνει με αυτή τη χώρα; Με τους ανθρώπους που απλά τα αποδέχονται όλα αυτά; Είναι απαθείς, αδιάφοροι ή/και παραιτημένοι; Ή απλά καταπιέζουν τον εαυτό τους κοιτάζοντας αλλού;

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, ο Alexander S. στο Neuffen είναι θυμωμένος με τις αρχές: «Πρέπει κάποιος να τραυματιστεί σοβαρά ή να σκοτωθεί προτού κάνουν κάτι;» Ο ίδιος ο Αφρικανός γνωρίζει ότι είναι ψυχικά άρρωστος και χρειάζεται βοήθεια. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα μιας συνομιλίας μεταξύ του S. και του 36χρονου».

Δεν μπορείς να το επινοήσεις μία τέτοια ιστορία. Ο ίδιος ο άνθρωπος ξέρει ότι χρειάζεται βοήθεια. Και οι αρχές δεν κάνουν – τίποτα.

Η «Bild» δεν γράφει τίποτα για τις αντιδράσεις των τοπικών πολιτικών. Επειδή σιωπούν; Γιατί – όπως πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις – «ανησυχούν» – αλλά δεν κάνουν τίποτα; Οι αρχές είναι παρόμοιες με αυτές της Schilda. Η αστυνομία επισημαίνει νομικά εμπόδια. Και το περιφερειακό γραφείο; Υπάρχουν εξίσου λίγα πράγματα να ακούσουμε από αυτόν όσο και από τον δήμαρχο Matthias Bäcker – ο οποίος επανεξελέγη το 2021 με 96,5% των ψήφων και μοιάζει με έναν ωραίο και ωραίο κοινωνικό λειτουργό.

Πολύ ωραίο;

Καλώς ήρθατε σε μια χώρα όπου η αποτυχία έχει τελετουργικοποιηθεί.

Μια χώρα στην οποία οι άνθρωποι δεν τολμούν πλέον να μιλήσουν ξεκάθαρα, γιατί διαφορετικά θα στοχοποιηθούν οι ίδιοι. Όπου κάθε γυμνός άνθρωπος είναι ένα σύμπτωμα – του τι πάει στραβά. Και όπου το πραγματικό γυμνό είναι εδώ και καιρό το πολιτικό σκηνικό.

Γιατί δεν πρόκειται μόνο για έναν άντρα σε σύγχυση. Πρόκειται για ένα σύστημα που είναι ανίκανο να προστατεύσει τους πολίτες του – όχι λόγω έλλειψης πόρων, αλλά για λόγους αρχής.

Τι είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό:

Στη Ρωσσία, όπου έζησα για 16 χρόνια, μια τέτοια κατάσταση θα ήταν εντελώς αδιανόητη. Κανένα χωριό, καμία μεγάλη πόλη δεν θα άφηνε τον εαυτό της να ξεγελαστεί από έναν γυμνό, εμφανώς ψυχολογικά ασταθή άνδρα για μήνες. Ούτε καν στην Πολωνία, την Τσεχία, την Ουγγαρία, τη Σερβία, τις ΗΠΑ ή τη Ρουμανία. Θα υπήρχε πίεση από τα κάτω. Πολίτες που υπερασπίζονται τον εαυτό τους. Μια κοινωνία που εξακολουθεί να έχει ένστικτο – και υγιή αυτοσυντήρηση.

Και εδώ σε εμάς; Εδώ βασιλεύει η παράλυση: πολιτική αλλά και κοινωνική. Ο φόβος να πεις κάτι λάθος είναι μεγαλύτερος από τη θέληση να κάνεις το σωστό.

Αλλά το πρόβλημα βρίσκεται βαθύτερα: Ολόκληρο το νομικό μας σύστημα, η διοίκησή μας, η σκέψη μας – όλα έχουν σχεδιαστεί για επιχειρήσεις σε καλές εποχές. Σε μια εποχή που μπορεί ακόμα να λειτουργήσει η επιείκεια, ο διάλογος και η γραφειοκρατία. Αλλά η πραγματικότητα έχει αλλάξει. Δεν ζούμε πια στη δεκαετία του ’80. Και όσοι αρνούνται να το αναγνωρίσουν αυτό, και θέλουν να συνεχίσουν να κοιμούνται κάνοντας φαντασιώσεις για μία ιδανική παγκόσμια κατάσταση μπροστά στην ανεξέλεγκτη μαζική μετανάστευση από την κρίση και τις εμπόλεμες ζώνες αυτού του κόσμου – όπως μεγάλα τμήματα της πολιτικής και των μέσων ενημέρωσης μας – αυτοκτονούν σε αυτή τη χώρα με τα μάτια ορθάνοιχτα.

Και μετά υπάρχει αυτή η πρόταση στην «Bild» – σχεδόν επιπόλαια, αλλά με ποια εκρηκτική δύναμη:

«Ο εκπρόσωπος του αρχηγείου της αστυνομίας του Reutlingen, Christian Wörner (62), δεν απάντησε στην ερώτηση της BILD σχετικά με το ποινικό μητρώο και την εθνικότητα του υπόπτου».

Ένας άνδρας περπατά γυμνός σε μια μικρή πόλη της Γερμανίας, επιτίθεται σε παιδιά, απειλεί περαστικούς, χτυπά συνταξιούχους – και η αστυνομία θεωρεί σκόπιμο να αποκρύψει την καταγωγή του και το πιθανό ποινικό του μητρώο;

Αυτό δεν είναι πλέον προστασία δεδομένων – είναι ένα προστατευτικό τείχος ενάντια στην αλήθεια.

Εάν οι αρχές αποκρύπτουν πληροφορίες παρ’ όλο που το κοινό έχει έννομο συμφέρον, τότε η κρατική ουδετερότητα γίνεται μια μορφή συνεργίας.

Απλώς δεν υπάρχουν λόγια.

Και ενώ οι πολιτικοί συνεχίζουν να ασχολούνται με περισσή φροντίδα για να υπάρξουν τουαλέτες φύλων, αξιωματικοί μετανάστευσης και «επικοινωνία χωρίς διακρίσεις», οι πολίτες απειλούνται από γυμνούς άνδρες στους δρόμους της χώρας. Με την κυριολεκτική και μεταφορική έννοια.

Αυτό δεν είναι μια δευτερεύουσα σημείωση. Αυτή είναι μια κατάσταση πραγμάτων. Και το πραγματικό ερώτημα είναι: Πόσο τυφλή και καταπιεστική είναι μια κοινωνία που το αποδέχεται αυτό; Τολμώ να υπερβάλλω: Πόσο στειρωμένη είναι;

Και αυτή η κατάσταση πραγμάτων θα ενταθεί – όσο η πλειοψηφία συνεχίζει να κοιτάζει από την άλλη πλευρά και η οργή της δεν κατευθύνεται στους δράστες και τα προβλήματα, αλλά σε αυτούς που κατονομάζουν ανοιχτά και τα δύο – και ως εκ τούτου γίνεται στόχος.