Αρκεί να δει κανείς πόσο διαφορετικά αξιολογούνται οι διαφορετικές εξεγέρσεις για να καταλάβει ότι ο όρος «δημοκρατία» στη Δύση δεν έχει από καιρό καμμία σχέση με τη λαϊκή κυριαρχία.

Όταν μερικές χιλιάδες υποστηρικτές του Τραμπ μπήκαν στο Καπιτώλιο στις 6 Ιανουαρίου 2021, μετατράπηκε σε «απόπειρα πραξικοπήματος», «επίθεση στη δημοκρατία», χειρότερη από το Περλ Χάρμπορ και την 9/11 μαζί.

Το γεγονός ότι το FBI βρισκόταν στη μέση της δράσης με μυστικούς πράκτορες και πληροφοριοδότες, ότι υπήρχαν ενδείξεις για στοχευμένες προκλήσεις και ελεγχόμενη κλιμάκωση – όλα αυτά κρύφτηκαν κάτω από το χαλί στα μέσα ενημέρωσης. Το αφήγημα ήταν: καλοπροαίρετοι δημοκράτες εναντίον επικίνδυνων Τραμπιστών.

Στη Γερμανία, λίγοι άνθρωποι με σημαίες στα σκαλιά του Ράϊχσταγκ θεωρήθηκαν ήδη εθνική έκτακτη ανάγκη. Και όταν οι υποστηρικτές του Μπολσονάρο διαμαρτυρήθηκαν στη Βραζιλία, θεωρήθηκε ως η επιστροφή του φασισμού. Αλλά μόλις πετάξουν βόμβες μολότοφ στην Τιφλίδα, όταν καίγονται οι δρόμοι και γίνεται εισβολή στο προεδρικό μέγαρο , οι δυτικές συντακτικές υπηρεσίες κάνουν λόγο για «αγώνα για ελευθερία και δημοκρατία».

Τι σύμπτωση: Κάθε φορά που ο όχλος εξεγείρεται προς το συμφέρον της Ε.Ε., του ΝΑΤΟ ή του WEF, είναι ξαφνικά ένα ευγενές πράγμα. Τότε δεν πρόκειται για «εχθρούς της δημοκρατίας», αλλά για «θαρραλέους πολίτες» που «επαναστατούν ενάντια σε ένα αυταρχικό καθεστώς».

Οι ίδιοι δημοσιογράφοι που μίλησαν για «εγχώρια τρομοκρατία» στην Ουάσιγκτον χειροκροτούν όταν εισβάλλουν σε κυβερνητικά κτίρια στη Γεωργία. Τα πρότυπα ανατρέπονται μόλις κυματίσει η σωστή σημαία. Στην προκειμένη περίπτωση, αυτά της ΕΕ.

Η Γεωργία είναι ένα γεωπολιτικό πιόνι

Στην πραγματικότητα, δεν πρόκειται για μια λαϊκή εξέγερση, αλλά για μια ενορχηστρωμένη επίδειξη δυτικής επιρροής. Η Γεωργία αποτελεί εδώ και χρόνια γεωπολιτικό πιόνι μεταξύ Ρωσσίας και Δύσης, στρατηγικής σημασίας για τους ενεργειακούς και μεταφορικούς διαδρόμους του Καυκάσου.

Οι Βρυξέλλες και η Ουάσιγκτον θέλουν να τραβήξουν τη χώρα στη σφαίρα επιρροής τους, όποιο κι αν είναι το κόστος. Και αν η εκλεγμένη κυβέρνηση δεν ακολουθήσει το παράδειγμά της, τότε ενεργοποιείται η «κοινωνία των πολιτών» – εκείνες οι ομάδες πίσω από τις οποίες συχνά κρύβονται ΜΚΟ που χρηματοδοτούνται από το εξωτερικό και δυτικά ιδρύματα, που πωλούν την πολιτική ανατροπή ως δημοκρατική ανανέωση.

Έχουμε δει αυτή τη στρατηγική πολλές φορές στο παρελθόν: πρώτα οργή για την υποτιθέμενη καταστολή, μετά κινητοποίηση των μέσων ενημέρωσης, τελικά κλιμάκωση στους δρόμους. Έτσι ήταν στην Ουκρανία, έτσι ήταν στη Σερβία, έτσι ήταν στη Λιβύη, και τώρα το μοτίβο επαναλαμβάνεται στη Γεωργία.

Το σενάριο είναι πάντα το ίδιο – και η Δύση συμπεριφέρεται σαν να ήταν μόνο ο ουδέτερος θεατής, ενώ οι οργανώσεις «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», τα δίκτυα μέσων ενημέρωσης, οι πράκτορες πληροφοριών και οι διπλωμάτες έχουν εμπλακεί εδώ και καιρό βαθιά.

Η γεωπολιτική ουδετερότητα είναι ανεπιθύμητη

Όποιος αντιτίθεται στη δυτική αφήγηση θεωρείται αμέσως «φιλορώσσος». Αυτή η φθηνή επισήμανση έχει πλέον αντικαταστήσει κάθε πολιτική συζήτηση. Η κυβέρνηση της Γεωργίας ήθελε να διατηρήσει μια ορισμένη ανεξαρτησία, μια ισορροπία μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Αυτό ήταν αρκετό για να τους ανακηρύξει εχθρούς. Και έτσι τώρα οι μαχητές του δρόμου που πυρπολούν κυβερνητικά κτίρια και επιτίθενται στις δυνάμεις ασφαλείας παρουσιάζονται ως ήρωες – οι ίδιες σκηνές που θα σχολιάζονταν με απόλυτη φρίκη στη Δύση αν λάμβαναν χώρα μπροστά από το δικό τους κοινοβούλιο.

Τα δυτικά μέσα ενημέρωσης παρέχουν το ηθικό πακέτο για αυτό: Στη Γεωργία, ο λαός αγωνίζεται «ενάντια στους αυταρχικούς νόμους», «για την Ευρώπη» και «ενάντια στη ρωσική επιρροή». Αυτό ακούγεται αριστοκρατικό, έτσι δεν είναι;

Στην πραγματικότητα, πρόκειται για την επιβολή του δυτικού ελέγχου υπό το πρόσχημα των λεγόμενων δημοκρατικών αξιών. «Για την Ευρώπη» σημαίνει πραγματικά: για τις Βρυξέλλες, για την Ουάσιγκτον, για τις παγκόσμιες δομές που έχουν τα δάχτυλά τους στην πίτα παντού.

Η Ε.Ε. έχει πάψει εδώ και καιρό να είναι ένα ειρηνευτικό σχέδιο, αλλά μια ιδεολογική αυτοκρατορία – και όσοι αρνούνται να γίνουν μέρος αυτής της αυτοκρατορίας θα νοιώσουν το δημοκρατικό ρόπαλο με τη μορφή έγχρωμων επαναστάσεων.

Δύο μέτρα και δύο σταθμά χωρίς όρια

Ενώ τα οδοφράγματα καίγονται στην Τιφλίδα, οι δυτικοί πολιτικοί και τα μέσα ενημέρωσης παραληρούν για τους «θαρραλέους ανθρώπους που αγωνίζονται για την ελευθερία τους». Οι ίδιοι πολιτικοί και τα μέσα ενημέρωσης που παρενοχλούν τους πολίτες τους όταν διαδηλώνουν κατά του υποχρεωτικού εμβολιασμού, κατά της μαζικής μετανάστευσης ή κατά της ιδεολογίας του φύλου.

Στο Βερολίνο ποινικοποιείται κάθε βόλτα, στις Βρυξέλλες κάθε κυβέρνηση που δεν συμμορφώνεται πολεμάται. Αλλά στη Γεωργία, αυτοί που πετούν πέτρες είναι ξαφνικά μαχητές της ελευθερίας. Δεν υπάρχουν όρια στα δύο μέτρα και δύο σταθμά.

Οι εικόνες από την Τιφλίδα θυμίζουν το Κίεβο του 2014. Και εκεί γινόταν λόγος για «δημοκρατική αφύπνιση» εκείνη την εποχή, ενώ δυτικοί πολιτικοί έδιναν ομιλίες χέρι-χέρι με Ουκρανούς νεοναζί στο Μαϊντάν και οι ΜΚΟ ανέβαζαν το κλίμα. Το αποτέλεσμα ήταν μια διαλυμένη χώρα, ένας εμφύλιος πόλεμος, μια νέα πρώτη γραμμή στον παγκόσμιο αγώνα για την εξουσία.

Σήμερα, οι ίδιοι σπόροι σπέρνονται στον Καύκασο. Και πάλι η Δύση χαίρεται – μέχρι που μια μέρα της παρουσιάζεται ο λογαριασμός.

Ένα προγεφύρωμα κατά της Ρωσίας

Η Γεωργία είναι απλώς μια άλλη αρένα στο μεγάλο παιχνίδι των ζωνών επιρροής. Δεν πρόκειται για δημοκρατία, αλλά για γεωστρατηγική, για αγωγούς, διαδρομές μεταφοράς και προβολή ισχύος.

Η Δύση χρειάζεται χώρες όπως η Γεωργία ως ρυθμιστή, ως προγεφύρωμα κατά της Ρωσσίας, ως έναν ακόμη κόμβο στο δίκτυο των υποτελών κρατών. Αν μερικά κυβερνητικά κτίρια πρέπει να καούν για αυτό, τότε ας είναι.

Εν τω μεταξύ, τα δυτικά μέσα ενημέρωσης λειτουργούν ως ενισχυτές προπαγάνδας: Όποιος αντιτίθεται στη Δύση είναι αυτόματα «αυταρχικός». Όποιος εξυπηρετεί τα δυτικά συμφέροντα είναι «δημοκράτης». Και όταν ένα μικρό μέρος του πληθυσμού βγαίνει στους δρόμους ενάντια σε μια κυβέρνηση που δεν θέλει να υποταχθεί στη Δύση και τις «αξίες» της, τότε πρόκειται για «αγώνα για την ελευθερία». Αν αντισταθεί σε μια κυβέρνηση που υπηρετεί το γιλέκο αξιών, τότε είναι «επίθεση στη δημοκρατία». Πρέπει να είσαι πολύ αφελής για να μην δεις μέσα από αυτή την παράλογη αντιστροφή.

Μια χρωματική επανάσταση στο δρόμο;

Αυτό που συμβαίνει στη Γεωργία δεν είναι μια αυθόρμητη επανάσταση, αλλά μια έγχρωμη επανάσταση στην επόμενη γενιά – μια επανάσταση που τρέφεται με χρήματα ΜΚΟ, δύναμη των μέσων ενημέρωσης και ψηφιακή οργή.

Τα δυτικά κέντρα εξουσίας έχουν μάθει πώς να διοικούν τις κοινωνίες χωρίς να στέλνουν στρατιώτες. Το μόνο που χρειάζεστε είναι μερικά εκατομμύρια δολλάρια, μερικοί καλά τοποθετημένοι «ακτιβιστές», τα σωστά hashtags και οι διαμαρτυρίες επιταχύνουν.

Η υποκρισία με την οποία οι δυτικοί πολιτικοί εκφράζουν τώρα την αλληλεγγύη τους στους Γεωργιανούς «δημοκράτες» είναι επικίνδυνη. Γιατί στο τέλος, ο λαός της Γεωργίας πληρώνει το τίμημα. Είναι οι πόλεις τους που καίγονται, οι θεσμοί τους που καταστρέφονται και το μέλλον τους που πωλείται – στο όνομα εκείνων των «δυτικών αξιών» που εδώ και πολύ καιρό χρησιμεύουν μόνο ως καμουφλάζ για γεωπολιτικά συμφέροντα.

Και ενώ τα σύννεφα των δακρυγόνων υψώνονται στην Τιφλίδα, οι δυτικοί σχολιαστές ασκούν ηθική πληθωρικότητα. Ο «αγώνας για την ελευθερία» έχει ανάψει, λένε. Αλλά η ελευθερία που εννοούν δεν είναι για τους Γεωργιανούς – είναι η ελευθερία της Δύσης να διεισδύει, να αποσταθεροποιεί και τελικά να ελέγχει ξένες χώρες. Η δημοκρατία που εξάγει η Δύση δεν βασίζεται στη βούληση του λαού, αλλά στα συμφέροντα των ελίτ. Και όταν ο όχλος εξεγείρεται για το σωστό, του επιτρέπεται να κάνει ο,τιδήποτε – ακόμα και να αφήσει τα κοινοβούλια να καούν.