Οι άνθρωποι συνήθως δεν εγκαταλείπουν μόνιμα τα σπίτια τους. Η δίψα για ταξείδια στον κόσμο και περιπέτεια, σπουδές ή εργασία συνήθως δικαιολογεί μια προσωρινή διαμονή στο εξωτερικό. Ωστόσο, τα κίνητρα για να γυρίσει κανείς μόνιμα την πλάτη του στην ίδια του τη χώρα και να μεταναστεύσει είναι πολύ περίπλοκα. Κυμαίνονται από οικονομικούς, οικογενειακούς, ιδεολογικούς, θρησκευτικούς έως κοινωνικούς και πολιτικούς λόγους.

Η απόφαση να εγκαταλείψει κανείς οριστικά τη χώρα του βασίζεται συνήθως σε μια βαθιά διαδικασία αποξένωσης καθώς και σε μια συνολική απώλεια εμπιστοσύνης στην πολιτική και την κοινωνία, σε συνδυασμό με τεράστιες απογοητεύσεις και μεγάλη δυσαρέσκεια για τις συνθήκες στην πατρίδα. Αποκλειστικό απόσπασμα από το βιβλίο: «Γερμανία — Μετανάστευση από μια άρρωστη χώρα: 18 τρόποι για μια νέα ζωή».

Τα κείμενα που συλλέγονται σε αυτό το βιβλίο προέρχονται από ανθρώπους που έχουν μεταναστεύσει από τη Γερμανία, και ήταν και είναι «δραστήριοι», και όχι άνθρωποι που κυνηγούσαν συνεχώς τα όνειρά τους σύμφωνα με το σύνθημα: «Θα έπρεπε να μεταναστεύσω κάποια στιγμή, θα ήθελα πολύ να φύγω από τη Γερμανία, στην πραγματικότητα ανέκαθεν ήθελα να φύγω» — και μετά, μαστιζόμενος από φόβους, αστάθμητους παράγοντες και καταναγκασμούς, αναβάλλουν την απόφαση μέχρι το τέλος της ημέρας ή έχουν καταφέρει να πάρουν την απόφαση μόνοι τους: «Δεν είναι καλύτερα πουθενά αλλού».

Γεγονός είναι, ωστόσο, ότι ακόμη και μέσα στην απαλλαγμένη από δημοκρατία, διαλυμένη Ε.Ε., όπου κυριαρχούν φθαρμένες πολιτικές προσωπικότητες, τεχνοκράτες, λομπίστες και διψασμένοι για πόλεμο παρεκκλίνοντες, οι οποίοι δεν θέλουν καθόλου την ειρήνη και ενδιαφέρονται μόνο να επιβάλουν τις αρρωστημένες αντιαξίες τους σε όλους τους ανθρώπους, εξακολουθούν να υπάρχουν μεγάλες διαφορές ανάλογα με τη χώρα και την περιοχή, ακόμη και εντός της Ευρώπης. Και τελικά, εξαρτάται από το πώς συμπεριφέρονται οι άνθρωποι στο δικό τους περιβάλλον, αν είναι μπράβοι και υπήκοοι κατεστραμμένων καθεστώτων ή αυτόνομοι ελεύθεροι στοχαστές.

Δεν έχω συμπεριλάβει σαφείς πολιτικές αναλύσεις σε αυτόν τον τόμο, αλλά μόνο πολύ προσωπικές, συναισθηματικές αναφορές Γερμανών μεταναστών, οι οποίοι φυσικά γράφουν επίσης για τους πολιτικούς και κοινωνικούς λόγους για την απόφασή τους να μεταναστεύσουν και για την κατάσταση παρακμής στην οποία βλέπουν τη Γερμανία.

Όλοι οι συγγραφείς έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: βλέπουν πολύ κριτικά τις εξελίξεις στη χώρα τους και δεν αναγνωρίζουν πλέον τη Γερμανία από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου το 1989/90 και ιδιαίτερα μετά την κρίση του κορωνοϊού, τα τρομοκρατικά μέτρα του καθεστώτος, την επικρατούσα αδικία, τον κοινωνικό διχασμό και την παράλληλη πολεμοκαπηλεία.

Συγκλονισμένοι και βαθιά απογοητευμένοι από το ίδιο τους το περιβάλλον, τις οικογένειές τους και, πάνω απ’ όλα, τη συντριπτική πλειοψηφία, έχουν εγκαταλείψει τη χώρα και είναι απίθανο να επιστρέψουν ξανά — μια τεράστια απώλεια για τη χώρα, για την οποία ευθύνονται οι πολιτικοί χούλιγκαν, οδηγούμενοι αποκλειστικά από την απληστία για εξουσία, το κέρδος και την επιθυμία για κατάκτηση. Όποιος δεν υποτάσσεται σε αυτά γίνεται εχθρός, πιστός στο σύνθημα του πολιτικού εγκληματία Τζωρτζ Μπους, δηλώνοντας: «Ή είσαι μαζί μας, ή είσαι με τους τρομοκράτες».

Οι μετανάστες συνήθως θεωρούν την πλειοψηφία ως ένα «κοπάδι προβάτων» που συμμετέχει ξανά, υπακούει ξανά, κοιτάζει ευσυνείδητα «ψηλά», δέχεται εντολές, υποτάσσεται στις λεγόμενες αρχές, αφήνει τον εαυτό του να οδηγηθεί στην αρένα από την πολιτική του «ηγεσία» ωμά από τον χαλκά που τους έχουν περάσει στη μύτη.

Οι μετανάστες είναι όλοι ΑΗΔΙΑΣΜΕΝΟΙ από το εντελώς διεφθαρμένο, ανίκανο, αδαές, ιδεολογικά φανατικό, φαύλο πολιτικό κατεστημένο, του οποίου η «πρόνοια του βαθέως κράτους» του συμπλέγματος οικονομικών και στρατιωτικών-βιομηχανικών πληροφοριών θέλει να οδηγήσει τον κόσμο στην Τέταρτη Βιομηχανική Επανάσταση και έτσι σε μια «Νέα Παγκόσμια Τάξη» μετά τη «Μεγάλη Επαναφορά» (1).

Το μεγάλο ερώτημα για όσους έχουν βαρεθεί το πολιτικό προσωπικό και τις συνθήκες που επικρατούν και έχουν πάρει την απόφαση να ξεφύγουν από τις νοσηρές συνθήκες είναι και παραμένει: Πού πάμε; Πού είναι πιο υποφερτά; Δεν υπάρχει γενική απάντηση σε αυτό το ερώτημα και δεν μπορεί να υπάρξει. Η γενική απάντηση είναι: Όποιος θέλει να ξεφύγει από τις αναξίες του «δυτικού συστήματος αξιών» πρέπει να αναζητήσει την τύχη του στον μεγάλο κόσμο – εκτός του ΝΑΤΟ και των κρατών της Ε.Ε. – αν θα την βρει, βέβαια, παραμένει ένα ανοιχτό ερώτημα.

Ο λόγος που οι δυτικές κυβερνήσεις είναι καθεστώτα

Οι δυτικές κυβερνήσεις λένε στους ανθρώπους την ΙΣΤΟΡΙΑ εδώ και δεκαετίες με τη βοήθεια των μέσων προπαγάνδας τους ότι είναι «δημοκρατικές». Στην πραγματικότητα, είχαν χρησιμοποιήσει ολοκληρωτικές-φασιστικές μεθόδους (2) ως μέρος της επιχείρησης “κορωνοϊός”, συμπεριλαμβανομένων στοχευμένων εκστρατειών φόβου εναντίον των δικών τους πληθυσμών.

Από τον κορωνοϊό, ο μεγάλος κίνδυνος για την ανθρωπότητα δεν προήλθε από ιούς, αλλά από μια μάστιγα των πολιτικών μέσων ενημέρωσης που έχει μολύνει όλους τους τομείς της κοινωνίας. Όπως ήταν αναμενόμενο, οι άρχουσες κλίκες αρνούνται να συμβιβαστούν με τη συνωμοσία του κορωνοϊού με ατελείωτο ανθρώπινο πόνο και τρισεκατομμύρια ζημιές μέχρι σήμερα.

Θα κάνουν επίσης τα πάντα για να μην συμβιβαστούν με το μεγαλύτερο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας της σύγχρονης εποχής, ώστε να καλύψουν τις γραμμές διοίκησης, αφού οι κεντρικά υπεύθυνοι δεν θα παραδοθούν στο σχοινί ή στο λιντσάρισμα ενός πληθυσμού που ζητά εκδίκηση. Γιατί γνωρίζουν ένα πράγμα με βεβαιότητα: ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥΣ ΜΙΣΟΥΝ, αλλά ο ακριβής αριθμός δεν είναι γνωστός.

Οι κυρίαρχες κλίκες εξαπατούν τους λαούς με ψεύτικη προπαγάνδα, αποκρύπτουν τα σύγχρονα ιστορικά συμφραζόμενα, τα διαστρεβλώνουν και τα αποκρύπτουν. Γενικά, η προπαγάνδα έχει αντικαταστήσει τις πληροφορίες των μέσων ενημέρωσης και λειτουργεί με βάση τον γνωστικό πόλεμο εναντίον των λαών (3). Μετά την επιχείρηση “κορωνοϊός”ως δοκιμαστικό για ολοκληρωτικά εσωτερικά πολιτικά μέτρα, θέλουν τον από καιρό σχεδιασμένο, πολύ μεγάλο πόλεμο κατά της Ρωσσίας και ακολουθούν μια εγκληματική πολιτική εσωτερικής εξαθλίωσης, στέρησης δικαιωμάτων, καταστροφής της μικρομεσαίας οικονομίας υπέρ των χρηματοπιστωτικών, φαρμακευτικών, ψηφιακών και πολεμικών εταιρειών σε βάρος των μελλοντικών γενεών, τις οποίες πιέζουν πρόθυμα στη φωτιά των εγκληματικών πολέμων τους. Γκρεμίζουν τον πολιτισμό, αφήνουν τις υποδομές να σαπίσουν, επεκτείνουν το δικαστικό σώμα στον μαχητικό βραχίονα των νεοφασιστών στελεχών τους.

Οι ακτιβιστές της ειρήνης έχουν ήδη κηρυχθεί «τρομοκράτες» και μπορεί σύντομα να καταλήξουν στα μπουντρούμια των «νέων φασιστών» για «υπονόμευση των ενόπλων δυνάμεων» — τίποτα δεν αποκλείεται πλέον (4).

Η ανελεύθερη Δύση κυβερνάται από το οργανωμένο πολιτικό έγκλημα των νεοσυντηρητικών παραγόντων του βαθέως κράτους (5) – αυτό το γνωρίζουμε με βεβαιότητα σήμερα. Οι ομάδες νομικής υποστήριξης των κακών πολιτικών κλίκων έχουν κρατήσει ή συνεχίζουν να κρατούν πολλούς αντιφρονούντες σε πολιτική αιχμαλωσία για μήνες και χρόνια χωρίς δίκη. Αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από «λευκά βασανιστήρια». Οι στρατιωτικές δικτατορίες της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής των δεκαετιών του 1960, του ’70 και του ’80 τους χαιρετούν. (βλ. ΕΔΩ: Σύλληψη του κορυφαίου δικηγόρου Arno van Kessel από ειδική ομάδα της αστυνομίας : Εθνικοί Φύλακες, ΕΔΩ: Πληροφοριοδότης: Κορυφαίος γιατρός δολοφονήθηκε πριν καταθέσει ότι τα «εμβόλια» του Covid είναι «βιολογικά όπλα» : Εθνικοί Φύλακες, ΕΔΩ: EKTAKTO: Μία Νυρεμβέργη 2 άρχισε – Leeuwarden, Ολλανδία. Από τον Βρετανό βουλευτή Jim Ferguson στο “X” : Εθνικοί Φύλακες, ΕΔΩ: Ολλανδία: Συνεχίζεται η δίκη των Μπιλλ Γκέητς, Άλμπερτ Μπουρλά και Μαρκ Ρούτε : Εθνικοί Φύλακες, ΕΔΩ: Δίκη Γκέητς: Ο δικηγόρος παραμένει υπό κράτηση : Εθνικοί Φύλακες, ΕΔΩ: Λευκά βασανιστήρια στη Γερμανία; – Οι υποθέσεις Füllmich και Findeisen : Εθνικοί Φύλακες, ΕΔΩ: Κρατική δίωξη: Φάκελλος των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών αποκαλύπτει ότι ο Δρ Reiner Füllmich πρέπει να σταματήσει με κάθε κόστος : Εθνικοί Φύλακες, ΕΔΩ: Τυνησία: Θανατική ποινή για ανάρτηση στο Facebook : Εθνικοί Φύλακες, ΚΑΙ ΕΔΩ: Άδωνις – Ο ανεκδιήγητος τύπος που έκανε μήνυση σε πολύτεκνο πατέρα χρωστάει μισό εκατομμύριο στις τράπεζες : Εθνικοί Φύλακες)

Με στόχο την πνευματική στένωση, ο πληθυσμός τίθεται δεμένος στο νοητικό παρκοκρέββατο της πολιτικής ορθότητας, του σεξισμού (6), της ‘woke’ μαλακίας και της κλιματικής θρησκείας, τα οποία το κράτος και οι ημικρατικές αιρέσεις της πίστης ελέγχουν ως αυτόκλητοι «φύλακες» του λαού.

Στην πραγματικότητα, πρόκειται για τη δημιουργία πεποιθήσεων, δεν πρόκειται μόνο για την πειθαρχία εκείνων που εργάζονται για το κράτος ή τα ιδεολογικά παρακλάδια του σε κόμματα, ιδρύματα, μη κυβερνητικές οργανώσεις (ΜΚΟ), συνδικάτα κ.λπ. Ολόκληρος ο λαός πρέπει να ελέγχεται – να επαναπρογραμματίζεται – και να αποβλακώνεται έτσι ώστε να πιστεύει μόνο «το ένα», δηλαδή αυτό που οι αυτοαποκαλούμενες «αρχές» διαχέουν στο κοινό σχετικά με τη γενικά έγκυρη αλήθεια μέσω των αυστηρά ελεγχόμενων καθεστωτικών μέσων ενημέρωσης.

Είναι όπως στον Μεσαίωνα, μόνο ελαφρώς τροποποιημένο: Όποιος δεν έπεσε στα γόνατα του Καθολικισμού στην Ευρώπη εκείνη την εποχή καταγγέλθηκε και γρήγορα κατέληξε στην πυρά ως αιρετικός ή μάγισσα: Σήμερα, το κρατικά οργανωμένο καρτέλ ιδεολογίας καταστρέφει την κοινωνική και οικονομική σας ύπαρξη αν δεν συμμορφωθείτε με τη γραμμή.

Οι ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ του ΜΗΔΕΝΙΚΟΥ ΑΝΘΡΑΚΑ και οι καιροσκόποι που τους τρέχουν τα σάλια αρνούνται στη νεολαία ένα μέλλον στην ελευθερία. Αφήνουν σκόπιμα την εκπαιδευτική πολιτική να σαπίσει, δηλαδή την ελαχιστοποιούν στις απαιτήσεις του ανταγωνιστικού και πολεμικού καπιταλισμού (7).

Η σκόπιμα ανόητη γενιά δεν πρέπει να αναγνωρίζει τι της γίνεται, δεν πρέπει να αντιλαμβάνεται διανοητικά ότι της κλέβουν το μέλλον της και ότι πρόκειται να εκπαιδευτεί ως αντικείμενο κατήχησης για να γίνει τροφή για κανόνια για μελλοντικούς κατακτητικούς πολέμους. Αυτό είναι επίσης ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΡΘΩΠΟΤΗΤΑΣ.

Επιπλέον, το κυβερνών καρτέλ σε συνδυασμό με το στρατιωτικό-φασιστικό σύμπλεγμα προωθεί την πλήρη ψηφιακή επιτήρηση των ανθρώπων με κάθε μέσο και κάνει κατάχρηση της τεχνητής νοημοσύνης (AI) σε συνδυασμό με τον μετανθρωπισμό ως μέσο «ενισχυμένης θνησιμότητας» (8) και ως μοχλό για τη διασφάλιση της δυτικής ισχύος στον κόσμο.

Το γερμανικό πολιτικό κατεστημένο και η «ηγεσία» της Ε.Ε. δεν ανέχονται καμμία δημοκρατική συζήτηση στη διαδικασία μετάβασης στον μετανθρωπισμό και τη διεθνική στρατιωτική δικτατορία της Ε.Ε.. Καταγγέλλουν τους ανθρώπους που εκφράζονται ελεύθερα και επεκτείνουν τον μηχανισμό λογοκρισίας για να εξασφαλίσουν τα προπύργια της εξουσίας τους.

Οι εκκλήσεις του καθεστώτος για καταγγελία και δίωξη των αντιφρονούντων παίρνουν τρομακτικές μορφές και εντάσσονται σε μια στρατηγική κατά της εξέγερσης (9) με στόχο τη δημιουργία κλίματος ανασφάλειας με στόχο τον αποκλεισμό και την καταστολή.

Η σχεδιαζόμενη, ανεξέλεγκτη μετανάστευση στρέφεται εναντίον των χωρών της Ε.Ε. στο σύνολό τους και πηγάζει από το σενάριο της «στρατηγικής της έντασης» και έχει στην καλύτερη περίπτωση οριακά οποιαδήποτε σχέση με την ανθρωπιστική βοήθεια.

Ουσιαστικά, η μεταναστευτική πολιτική στρέφεται εναντίον του γηγενούς πληθυσμού και τον τοποθετεί όλο και περισσότερο εναντίον του εαυτού του και των μεταναστών – ειδικά από ισλαμικές χώρες – ο ένας εναντίον του άλλου. Οι προσφυγικές μετακινήσεις είναι σε μεγάλο βαθμό το αποτέλεσμα της άκρως εγκληματικής-αυτοκρατορικής πολιτικής αταξίας του δυτικού κόσμου. Οι λεγόμενες ζώνες χωρίς μαχαίρια στις γερμανικές πόλεις και οι έλεγχοι στα γερμανικά σύνορα είναι ένα γιγαντιαίο θέατρο δυσφήμισης μέσω του οποίου το καθεστώς προσποιείται ότι είναι αρμόδιο να δράσει, ενώ συνεχίζει ανεξέλεγκτα με την παλιά μεταναστευτική πολιτική – που τροφοδοτείται κυρίως από την Ε.Ε. – όπως και πριν.

Στη Γερμανία, οι κομματικές ολιγαρχίες CDU-CSU-SPD-FDP-LINKE-GRÜNE και οι ιδεολογικοί τους μηχανισμοί έχουν καταλάβει το κράτος, έχουν κάνει τη χώρα λεία τους και έχουν πάρει όμηρο τον πληθυσμό. Το κομματικό καρτέλ πραγματοποίησε το τελικό πραξικόπημα στο θέμα της «άρσης του φρένου χρέους» προκειμένου να πραγματοποιήσει τη μετάβαση στον επανεξοπλισμό και την πολεμική οικονομία με τη βοήθεια των εταίρων του στον χρηματοπιστωτικό κλάδο.

Ο λαός επιβαρύνεται κατά βούληση με φόρους και δασμούς κάθε είδους, χωρίς να λαμβάνει επαρκή κρατικά οφέλη σε αντάλλαγμα. Το «quid pro quo» είναι μια εθνική δοκιμασία. Σχεδόν τίποτε δεν λειτουργεί πια: νοσοκομεία, ιατρική περίθαλψη, γενικές υποδομές, αυτοκινητόδρομοι με εκατοντάδες εργοτάξια όπου δεν γίνεται καμμία δουλειά, ένας ομοσπονδιακός σιδηρόδρομος που καταρρέει κ.λπ., όλα προϊόντα μιας εντελώς λανθασμένης πολιτικής ιδιωτικοποιήσεων του ανίκανου, διεφθαρμένου-αρπακτικού-πολεμοχαρούς κομματικού καρτέλ, το οποίο βυθίζεται στον ιδεολογικό «αγώνα ενάντια στη δεξιά» ενώ ακολουθεί μια αυταρχική-φασιστική πολιτική ενάντια στον κυρίαρχο λαό. Ως αποτέλεσμα της εθνικής πολιτικής τυραννίας, το AfD εμφανίστηκε το 2013 ως προϊόν της κρίσης.

Δεν υπάρχουν συμπτώσεις, ΟΛΑ είναι ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΕΝΑ

Το δυτικό/γερμανικό πολιτικό σύστημα βασίζεται σε επτά πυλώνες:

1. «Ριζοσπαστισμός της αγοράς χωρίς εναλλακτική λύση» (= υπερκαπιταλισμός) με μέγιστο βάθος διείσδυσης προς τα μέσα, με άλλα λόγια, ο άνθρωπος πρέπει να θέσει τον εαυτό του στη διάθεση των νέων καθεστώτων κέρδους ως αντικείμενο προς εκμετάλλευση, μέχρι το μυαλό και το σώμα του. Εξωτερικά, οι λαοί που επιμένουν στην εθνική τους ταυτότητα διαλύονται και καταστρέφονται από βίαιες ιμπεριαλιστικές στρατηγικές ανοίγματος της αγοράς, όπως έχει δοκιμαστεί και δοκιμαστεί εδώ και αιώνες στο πλαίσιο της αποικιοκρατικής αρπαγής γης. Ο καπιταλισμός έχει γίνει η μόνη νοητή θρησκεία σωτηρίας στην οποία ολόκληρος ο κόσμος πρέπει να υποκύψει. Φοροαποφυγή για τους πλούσιους και τις υπερ-εταιρείες, ανάληψη κρατικών λειτουργιών από εταιρείες, ομηρία των λαών μέσω καθεστώτων χρέους, κατακτητικοί πόλεμοι και πόροι.

2. ΝΑΤΟ: στρατιωτικός βραχίονας του καπιταλισμού γενικά και του χρηματοπιστωτικού και εταιρικού κεφαλαίου των ΗΠΑ που χρησιμοποιεί την τακτική: «σκληροπυρηνικός πόλεμος, πόλεμος ήπιας ισχύος = πόλεμος OOTW (10) συμπεριλαμβανομένου του νόμου, του πολέμου καθήκοντος (11), του εκφοβισμού-πολέμου (12), του εκβιασμού-πολέμου (13), του πολέμου αλλαγής καθεστώτος» (14) συμπεριλαμβανομένων των «PSYOPs» και του «γνωστικού πολέμου» (15) εναντίον των ίδιων των λαών. Οι μυστικές υπηρεσίες, οι ΜΚΟ και η βιομηχανία των μέσων ενημέρωσης ως «εταίροι» του οργανωμένου εγκλήματος.

3. Η ψηφιακή επανάσταση, η «τεχνητή νοημοσύνη» και ο μετανθρωπισμός χρησιμεύουν ως νέα καθεστώτα κέρδους και είναι ταυτόχρονα εργαλεία διασφάλισης της κυριαρχίας στην ολοένα και πιο γοητευτική Δύση υπό την ηγεσία των ΗΠΑ. Πρωταρχικός μυστικός στόχος είναι η «ενισχυμένη φονικότητα» του στρατού, δηλαδή η «βελτιωμένη φονικότητα» όλων των κλάδων των ενόπλων δυνάμεων και η συνολική αναδιάρθρωσή τους.

4. Συγκεντρωτισμός UN/WEF με φιλοδοξίες για παγκόσμια κυριαρχία (= Νέα Τάξη Λέξεων) για την επιβολή των 17 Αναπτυξιακών Στόχων της Χιλιετίας στο πλαίσιο της ριζοσπαστικής ιδεολογίας της αγοράς μέσω έργων ΣΔΙΤ εταιρικής εξουσίας και «παγκόσμιας διακυβέρνησης», που ενσωματώνονται στην Ατζέντα 2030.

5. Ο υποσυγκεντρωτισμός/υπο-ιμπεριαλισμός/υπομιλιταρισμός της Ε.Ε. μέσω της «Στρατηγικής της Παγκόσμιας Ευρώπης», του «ReArm Europe» (16) (= στρατιωτικοποιημένος ριζοσπαστισμός της ευρωπαϊκής αγοράς), της στρατηγικής των ΗΠΑ για την υποταγή της Ευρώπης με στόχο την καταστροφή της Ευρώπης ως ανεξάρτητου, βιώσιμου ειρηνευτικού σχεδίου, του «Readyness 2030» (17), του ψυχοπαθολογικού μίσους κατά της Ρωσσίας ως αντιθετικού στοιχείου νομιμοποίησης και του πολέμου κατά των αντιφρονούντων. Η Ε.Ε. μεταλλάσσεται σε ένα διεθνικό-φασιστικό σχέδιο.

6. Το υπολειμματικό εθνικό κράτος υλοποιεί τους στόχους των παγκόσμιων φασιστών και λειτουργεί ως κράτος φορολογίας, ελέγχου και επιτήρησης ενάντια στους λαούς του, μέχρι τη χρήση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης (18) και της αντιεξέγερσης (19). «Κυρίαρχος είναι αυτός που αποφασίζει για την κατάσταση έκτακτης ανάγκης» (Carl Schmitt). Ως μέρος ενός παρατεταμένου πραξικοπήματος «από τα πάνω», ο «κυρίαρχος» αντικαταστάθηκε. Αποτέλεσμα: Κατάρρευση της διάκρισης των εξουσιών. Η εκτελεστική εξουσία κυριαρχεί σε μεγάλο βαθμό σε ένα υποταγμένο νομοθετικό σώμα, το δικαστικό σώμα και ο αστυνομικός μηχανισμός τρομοκρατούν τους επικριτικούς πολίτες ως ιδεολογικά εργαλειοποιημένους βραχίονες μάχης της εκτελεστικής εξουσίας. Το κράτος μεταλλάσσεται σε ένα φασιστικό κατασκεύασμα καταστολής μέσω της ολοκληρωτικής πυραμίδας του από πάνω προς τα κάτω. Το «βιοπολιτικό κράτος ασφαλείας» δοκιμάστηκε μέσω του κορωνοϊού ως πείραμα ελεύθερου πεδίου. Η εξαίρεση του εγκληματικού πολιτικού κατεστημένου από κάθε ποινική και αστική δίωξη οδηγεί σε πλήρη νομική παραμέληση. Τα διεφθαρμένα, ευθυγραμμισμένα κυβερνώντα κόμματα ενεργούν ως «υλοποιητές» στο πλαίσιο του «πραξικοπήματος των παγκόσμιων φασιστών» (20).

7. Προγραμματισμένη μαζική χειραγώγηση/αποπροσανατολισμός/στοχευμένη σύγχυση/νορμοπάθεια (21). Κατά κανόνα, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν χρησιμεύουν για την παροχή πληροφοριών, αλλά μάλλον για τη δημιουργία συναίνεσης προς το συμφέρον των ισχυρών (22). Ο στόχος είναι η παραπληροφόρηση σε σημείο «προγραμματισμού/επαναπρογραμματισμού» της ανθρώπινης συνείδησης μέσω «ψυχολογικών επιχειρήσεων (PSYOPs)», συμπεριλαμβανομένης της παραγωγής φόβου και του «γνωστικού πολέμου». Τα μέσα ενημέρωσης, οι διεθνείς εταιρείες δημοσίων σχέσεων, οι διατλαντικές ΜΚΟ, οι κυβερνήσεις και το ΝΑΤΟ «δουλεύουν» τα μυαλά των μαζών υπέρ τους. Το ψέμμα βρίσκεται στο επίκεντρο των πρακτικών κυριαρχίας των μέσων ενημέρωσης. Η «δημοκρατία» εκφυλίζεται σε μια αδέξια μάζα αποχαύνωσης και οι άνθρωποι αποπροσανατολίζονται εντελώς. Ο στόχος των ισχυρών είναι η νάρκωση της ανθρωπότητας μέσω της άθλιας εκπαίδευσης, η παραγωγή φόβου, η παραγωγή άγνοιας και σκόπιμης σύγχυσης.

Η περιγραφόμενη αταξία των αξιών βρίσκεται σαν αποπνικτικό ωίδιο σε ολόκληρη τη Δύση. Όποιο κόμμα μπει στη σκηνή για πρώτη φορά – όπως το AfD στη Γερμανία – είτε θα καταστραφεί, είτε θα πρέπει να υποταχθεί στις επιταγές των επτά πυλώνων εάν θέλει να εισέλθει σε κυβερνητικό συνασπισμό με τα κόμματα του συστήματος που έχουν ευθυγραμμιστεί μετά την εκλογική επιτυχία.

Μια δημοκρατική ανάπτυξη παραμένει δομικά αποκλεισμένη και οι πλατιές μάζες φέρουν τις καταστροφικές συνθήκες ως θύματα/θύτες – όπως πάντα.

Η επιχείρηση “κορωνοϊός”, με τα εγκλήματά της για το βιοπολιτικό κράτος ασφαλείας, ήταν απλώς το πεδίο δοκιμών για τις εκτεταμένες φιλοδοξίες των μετανθρωπιστών και των ηθικά και ηθικά παραμελημένων ενθουσιωδών του πολέμου (23). Η δημοκρατική φλυαρία των δυτικών πολιτικών τάξεων αποδεικνύεται πνευματική αναγκαιότητα και οι σφραγισμένες φράσεις που επαναλαμβάνονται σε έναν ατελείωτο βρόχο δεν είναι τίποτε άλλο από ηλίθια πλύση εγκεφάλου του κοινού.

Το γερμανικό πολιτικό κατεστημένο είναι ενθουσιώδης πρωτοπόρος των άρρωστων πολιτικών συνθηκών στην Ε.Ε. και οδηγεί την Ευρώπη και συνεπώς και τη χώρα της προς την κατεύθυνση της πολεμικής οικονομίας και του πολέμου. Οι γερμανικές διοικήσεις κυβερνητών του ΝΑΤΟ/Πενταγώνου/CIA στο Βερολίνο διεξάγουν έναν εσωτερικό (πολιτιστικό) πόλεμο εναντίον του πληθυσμού τους για περίπου 30 χρόνια, προκειμένου να αποσπάσουν την προσοχή από τη συνενοχή τους με το πολεμικό καθεστώς του ΝΑΤΟ και τις εκτεταμένες πολεμικές του προθέσεις.

De facto, η Γερμανία και τα κράτη της Ε.Ε. κυβερνώνται από την πολεμική μηχανή του ΝΑΤΟ και τους φαντασιόπληκτους της παγκόσμιας κατάκτησης του κόσμου (24) Εξωτερικά, προετοιμάζουν τον μεγάλο πόλεμο κατά της Ρωσσίας και της Κίνας —στον καταμερισμό της εργασίας— σε αλληλεγγύη με τη διατλαντική νεοσυντηρητική φατρία των ΗΠΑ (25). Σε αυτό το πλαίσιο, η Ε.Ε. εξελίσσεται σε φασιστική, χωρίς νομιμοποίηση γραφειοκρατία, τεχνοκρατική και πολεμικό τέρας (= υπερεθνικός φασισμός).

Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις υποστηρίζουν τη συστηματική χαοτικοποίηση της περιοχής και τη γενοκτονία που διαπράττουν οι Σιωνιστές κατά του παλαιστινιακού πληθυσμού (26). Επιπλέον, μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, οι γερμανικές κυβερνήσεις έχουν ύπουλα αλλά συστηματικά εξελιχθεί σε ένα εχθρικό καθεστώς ενάντια στον ίδιο τους τον πληθυσμό – ενάντια στην «ενότητα, τη δικαιοσύνη και την ελευθερία», ενάντια στο σύνταγμα, το κράτος δικαίου, το διεθνές δίκαιο, την εσωτερική και εξωτερική ειρήνη, τη μελλοντική βιωσιμότητα της χώρας τους, και ολισθαίνουν όλο και πιο βαθιά σε έναν «νέο φασισμό που δεν θέλει να είναι» (27). Το κράτος βρίσκεται στα νύχια πολιτικών στοιχείων που όχι μόνο παρήγαγαν τις συνθήκες που περιγράφηκαν παραπάνω, αλλά συνεχίζουν να τις τροφοδοτούν επειδή δεν υπάρχει επιστροφή για αυτούς.

Έχουν απονομιμοποιήσει τους εαυτούς τους και το κράτος που έχουν καταλάβει. «Η απονομιμοποίηση του κράτους» δεν είναι έργο των πολιτών, ούτε μπορεί να είναι έργο των πολιτών, αφού ο κυρίαρχος λαός μπορεί να δημιουργήσει το κράτος που του αρέσει ανά πάσα στιγμή — έτσι λέει η θεωρία. Ακόμη χειρότερα: οι άρχουσες κλίκες μετατρέπουν το κράτος που κατέχουν σε μια δομική κατάσταση βίας κατά των ίδιων των πολιτών τους. Η ψευδής κατασκευή της «απονομιμοποίησης του κράτους» είναι επομένως ήδη το αποτέλεσμα ενός πραξικοπήματος από τα πάνω (28), καθώς το κομματικό καρτέλ έχει πάρει τη θέση του κυρίαρχου και δεν επιτρέπει καμία αλλαγή στην προαναφερθείσα κατασκευή πυλώνων.

Ο Ιταλός φιλόσοφος Giorgio Agamben γράφει για το κράτος:

«Αυτό που ονομάζουμε κράτος είναι τελικά μια πολεμική μηχανή, και αργά ή γρήγορα αυτή η συστατική κλίση του κράτους έρχεται στο φως πέρα από όλους τους περισσότερο ή λιγώτερο εποικοδομητικούς σκοπούς που μπορεί να δώσει στον εαυτό του για να δικαιολογήσει την ύπαρξή του. Αυτό είναι ιδιαίτερα σαφές σήμερα. Ο Νετανιάχου, ο Ζελένσκι, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ακολουθούν πάση θυσία μια πολεμική πολιτική, για την οποία μπορούν να βρεθούν σκοποί και δικαιολογίες, αλλά της οποίας το τελικό κίνητρο είναι ασυνείδητο και βασίζεται στη φύση του ίδιου του κράτους ως πολεμικής μηχανής. Αυτό εξηγεί γιατί, όπως στην περίπτωση του Ζελένσκι και της Ευρώπης, αλλά και στην περίπτωση του Ισραήλ, ο ίδιος ο πόλεμος διεξάγεται με τίμημα την πιθανή αυτοκαταστροφή του. Και είναι μάταιο να ελπίζουμε ότι μια πολεμική μηχανή μπορεί να σταματήσει μπροστά σε αυτόν τον κίνδυνο. Θα συνεχίσει μέχρι τέλους, ανεξάρτητα από το τίμημα που πρέπει να πληρώσει» (29).

Οι λαοί δεν έθεσαν οικειοθελώς τον εαυτό τους σε αυτή τη μοιραία κατάσταση. Έγιναν, όπως ήταν για χιλιάδες χρόνια, τα αντικείμενα των κυρίαρχων τάξεων και των οργανωμένων πολιτικών εγκληματιών και των βοηθών τους. Όπως και να χαρακτηρίσει κανείς τις επικρατούσες συνθήκες, ως «δομικό φασισμό», «νέο φασισμό που δεν θέλει να είναι», «ολοκληρωτικό καθεστώς», «δομική βία», «οργανωμένη έλλειψη ειρήνης», ως «κυριαρχία των παγκόσμιων φασιστών», ως ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΚΡΑΤΙΑ (30) ή OMNIWAR (31), τον «ολοκληρωτικό πόλεμο» στο εσωτερικό και στο εξωτερικό: Για την εξαφανιζόμενη μειοψηφία στα κέντρα εξουσίας, ήταν πάντα θέμα εδραίωσης της κυριαρχίας της, Η διαφύλαξη και επέκταση του πλούτου τους, η πρόσβαση σε πόρους και «ανθρώπινο υλικό» και, στη σύγχρονη εποχή, η αγκύρωση της ψευδαίσθησης της δημοκρατίας στο μυαλό της πλειοψηφίας.

Μετανάστευση: Τρέχοντα στοιχεία

Ας ρίξουμε τώρα μια γρήγορη ματιά στον αριθμό των Γερμανών που έχουν εγκαταλείψει την πατρίδα τους προς όλες τις κατευθύνσεις από το 2024:

Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία της Ομοσπονδιακής Στατιστικής Υπηρεσίας, 276.161 Γερμανοί υπήκοοι μετανάστευσαν το 2024. Ο αριθμός όλων των μεταναστών την ίδια χρονιά, συμπεριλαμβανομένων των μη Γερμανών, ήταν 1.278.425. Κατά τη δεκαετή περίοδο από το 2014 έως το 2023, συνολικά 2.350.916 Γερμανοί μετανάστευσαν και 1.721.500 (32) επέστρεψαν την ίδια περίοδο. Έτσι, η καθαρή εκροή κατά τη δεκαετή περίοδο ανήλθε σε 629.416. Το 2023, 265.035 Γερμανοί εγκατέλειψαν επίσημα τη χώρα, ενώ 191.356 Γερμανοί επέστρεψαν στην παλιά τους πατρίδα από το εξωτερικό. Σε καθαρούς όρους, μόνο 73.679 Γερμανοί εγκατέλειψαν τη χώρα το 2023.

Οι 20 κορυφαίες χώρες προορισμού μετανάστευσης το 2024 ήταν: 1. Ελβετία, 2. Αυστρία, 3. ΗΠΑ, 4. Γαλλία, 5. Ισπανία, 6. Τουρκία, 7. Μεγάλη Βρετανία, 8. Πολωνία, 9. Ολλανδία, 10. Ιταλία, 11. Ρωσσία, 12. Αυστραλία, 13. Δανία, 14. Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα/ Ντουμπάι, 15. Σουηδία, 16. Πορτογαλία, 17. Ταϊλάνδη, 18. Καναδάς, 19. Βέλγιο, 20. Ουγγαρία (33).

Αν και ο αριθμός των ετήσιων μεταναστών παρουσιάζει ενδιαφέρον, ο αριθμός των επαναπατριζόμενων είναι επίσης σημαντικός για την αξιολόγηση της επιτυχούς μετανάστευσης. Ανάλογα με τη χώρα προορισμού, αυτό διαφέρει σημαντικά. Η ικανοποίηση από τη χώρα προορισμού καθορίζει εάν οι Γερμανοί μετανάστες θα παραμείνουν μόνιμα.

Την περίοδο από το 2014 έως το 2023, η αναλογία μεταναστών προς επαναπατριζόμενους για τους 20 κορυφαίους έχει ως εξής: 1. Κύπρος, 2. Δανία, 3. Σουηδία, 4. Ουγγαρία, 5. Βουλγαρία, 6. Σλοβενία, 7. Κροατία, 8. Λιχτενστάιν, 9. Ελβετία, 10. Αυστρία, 11. Παραγουάη, 12. Εσθονία, 13. Πορτογαλία, 14. Φινλανδία, 15. Μαυροβούνιο, 16. Μπελίζ, 17. Σλοβακία, 18. Νορβηγία, 19. Μάλτα, 20. Ρουμανία (34).

Όλοι οι συγγραφείς αυτής της ανθολογίας έφυγαν από τη χώρα αηδιασμένοι από τις πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες. Ως εκ τούτου, ορισμένοι αισθάνονται εκτοπισμένοι, αναγκαστικά εξόριστοι, ορισμένοι ανήκουν ακόμη και σε εκείνους που διώκονται από το καθεστώς. Επομένως, η ένταση του τρόμου που τους ασκείται από το κράτος ή υποκειμενικά γίνεται αντιληπτή ποικίλλει.

Ωστόσο, αυτή η ομάδα ενώνεται με ένα κίνητρο: δεν θέλουν πλέον να ζουν σε αυτή τη χώρα, υπό αυτήν την ολοένα και πιο ολοκληρωτική κυριαρχία, αλλά ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΣΥΜΒΙΩΝΟΥΝ ΠΛΕΟΝ ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ «ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥΣ/ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΣ» ΠΟΥ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ.

Οι συγγραφείς αυτού του βιβλίου έχουν μεταναστεύσει στις ακόλουθες χώρες: Βραζιλία, Βουλγαρία, Χιλή, Καναδάς, Γαλλία, Κορσική, Αυστρία, Παραγουάη, Ρωσσία, Σιγκαπούρη, Ελβετία, Σουηδία, Ισπανία/Μαγιόρκα και Ταϊλάνδη.

Κατά την άποψή μου, το πιο σημαντικό καθήκον της εγχώριας πολιτικής αντίστασης θα είναι να ΛΟΓΟΔΟΤΗΣΟΥΝ οι ΔΡΑΣΤΕΣ στην πολιτική, την ιατρική, την επιστήμη, τις εταιρείες και τα μέσα ενημέρωσης και την πολεμική βιομηχανία. Το μέλλον θα δείξει αν αυτό μπορεί να πετύχει.

Σε κάθε περίπτωση, η αντίσταση πρέπει να αποτρέψει τους δράστες του Τιτανικού του Κορωνοϊού από το να επιστρέψουν στη σωσίβια λέμβο ως «μαχητές της αντίστασης» και τους ψευδείς πολεμοκάπηλους και διαστρεβλωτές γεγονότων της διεθνούς πολιτικής κατάστασης από το να συνεχίσουν να κατέχουν αξιώματα ως υπερανθρώπινα ζόμπι της ειρήνης και αδικαιολόγητα.

Κάτι παρόμοιο είχαμε ήδη στη γερμανική ιστορία, όταν οι επιστημονικοί εγκληματίες «καταλήφθηκαν» από τις ΗΠΑ στο πλαίσιο της επιχείρησης Paperclip (35) και οι Γερμανοί δράστες των ναζί απορροφήθηκαν από την κρατική γραφειοκρατία.