Αφού ένα άτομο κηρυχθεί εγκεφαλικά νεκρό, εάν η οικογένεια αρνηθεί τη μεταμόσχευση ή εάν τα όργανα κριθούν ακατάλληλα για μεταμόσχευση, προκύπτουν οι ακόλουθες καταστάσεις. Μόλις απενεργοποιηθεί ο αναπνευστήρας, η καρδιά του ασθενούς μπορεί να συνεχίσει να χτυπά για αρκετά λεπτά ή ακόμα και μερικές ώρες (ειδικά εάν ο ασθενής είναι νεογέννητο). Σίγουρα δεν θα στέλναμε μια τέτοια «νεκρή» ασθενή στο νεκροτομείο, δεν θα την αποτεφρώναμε ή δεν θα την θάβαμε ενώ η καρδιά χτυπά ακόμα. Πρέπει τότε να δώσουμε ένα φάρμακο, όπως το χλωριούχο κάλιο, για να σταματήσουμε την καρδιά του υποτιθέμενου ήδη νεκρού ασθενούς; Σε ορισμένες περιπτώσεις, περιμένουμε μια ή δύο μέρες για να κλείσουμε τα μηχανήματα ενός ασθενούς που έχει κηρυχθεί εγκεφαλικά νεκρός, για να επιτρέψουμε στην οικογένεια να ταξιδέψει και να είναι δίπλα στο κρεββάτι όταν διακοπεί ο αναπνευστήρας και, τελικά, σταματήσει η καρδιά. Θα γίνει μάρτυρας η οικογένεια του θανάτου του ασθενούς ή απλώς της παύσης των προσπαθειών για την εμψύχωση ενός ήδη νεκρού πτώματος; Εάν το δεύτερο, γιατί τα μέλη της οικογένειας να θέλουν να είναι παρόντα σε αυτό;

Λαμβάνοντας υπόψη αυτές τις παραξενιές και τους παραλογισμούς, που πηγάζουν από τη νομική φαντασία ότι ο εγκεφαλικός θάνατος είναι ο θάνατος του ατόμου, η «ολική εγκεφαλική ανεπάρκεια» είναι πιο ακριβής όρος από τον «εγκεφαλικό θάνατο». Υποδηλώνει μη αναστρέψιμο κώμα, όχι νεκρό σώμα. Ίσως ένα τέτοιο άτομο να είναι «καλύτερα νεκρό», όπως πολλοί άνθρωποι υποθέτουν. Σίγουρα, είναι ηθικά δικαιολογημένο σε μια τέτοια κατάσταση, όπου η ουσιαστική αποκατάσταση της ανθρώπινης λειτουργίας είναι αδύνατη, να διακοπούν μέτρα παράτασης της ζωής, όπως αναπνευστήρες ή αντιβιοτικά. Ακόμα κι έτσι, ένα τέτοιο άτομο δεν είναι ακόμη νεκρό.

Πράγματι, οι υποστηρικτές των σωματοειδών, τα οποία ομοίως θα στερούνταν κάθε εγκεφαλικής λειτουργίας, δεν υποστηρίζουν ότι ένα σωματοειδές είναι νεκρό – απλώς ότι δεν είναι άνθρωπος. Τα σωματοειδή παρουσιάζουν ενδιαφέρον ακριβώς επειδή είναι ζωντανά και ανθρώπινα από όλες τις επιστημονικά σχετικές απόψεις.

Προς τιμήν τους, οι συγγραφείς του Στάνφορντ αναφέρουν τον ακόλουθο κίνδυνο: «Ίσως το βαθύτερο [ηθικό] ζήτημα είναι ότι τα σωματοειδή μπορεί να μειώσουν την ανθρώπινη κατάσταση πραγματικών ανθρώπων που στερούνται συνείδησης ή αίσθησης» – όπως εκείνοι που βρίσκονται σε κώμα ή τα μωρά που γεννιούνται χωρίς εγκεφαλικό φλοιό (μια σοβαρά αναπηρική κατάσταση γνωστή ως ανεγκεφαλία).

Ωστόσο, οι συγγραφείς συνεχίζουν να απορρίπτουν αυτήν την ανησυχία. Υποστηρίζουν ότι, όπως τα bodyoids, μία αρκετά ρεαλιστική κούκλα θα έμοιαζε πολύ με εμάς. Αυτό δεν την κάνει ανθρώπινη. Αλλά κανείς δεν προτείνει επιστημονικά πειράματα σε μία κούκλα, και για καλό λόγο. Όσο ρεαλιστικές κι αν φαίνονται, δεν είναι άνθρωποι, και έτσι, σε αντίθεση με ένα σωματοειδές, δεν έχουν καμμία αξία για την επιστήμη και την ιατρική.

Η αξία ενός σωματοειδούς (bodyoid) για την επιστήμη και την ιατρική έγκειται ακριβώς σε αυτό που θα ήταν, το οποίο δεν είναι ζόμπι, ούτε νεκρός, ούτε κούκλα που μιμείται την ανθρώπινη μορφή. Θα ήταν ένα άτομο με βαθιά αναπηρία, σχεδιασμένο και δημιουργημένο για να είναι βαθιά ανάπηρο – ένα ευάλωτο ανθρώπινο ον τόσο εντελώς ανυπεράσπιστο και χωρίς φωνή που θα μπορούσαν να το εκμεταλλευτούν ατιμώρητα.

Αν ισχύει αυτό, θα εγκρίναμε αυτό το μακάβριο σχέδιο μόνο αν εμείς οι ίδιοι είχαμε γίνει, ας πούμε, ηθικά ζόμπι.