Το Χάρβαρντ ήταν κάποτε φάρος της επιστήμης. Σήμερα είναι μια μπάλα ντίσκο. Αντί για επιστήμη – εφέ. Αντί για πνεύμα: καρναβάλια.

Περί ορέξεως ουδείς λόγος – αλλά όχι με θέση καθηγητή στο πανεπιστήμιο. Το ελίτ πανεπιστήμιο διορίζει τον Kareem Khubchandani – στη σκηνή με το ψευδώνυμο «LaWhore Vagistan» – ως επισκέπτη καθηγητή. Στο πρόγραμμα σπουδών: «Queer Ethnography» το φθινόπωρο και «RuPaulitics: Drag, Race, and Desire» την άνοιξη. Όχι φήμη, όχι σατιρική μορφή, αλλά επίσημη ανακοίνωση του πανεπιστημίου.

Το όνομα του καλλιτέχνη τα λέει όλα: ένα λογοπαίγνιο από την πακιστανική πόλη Λαχόρη και την αγγλική βρισιά «πόρνη» (whore). Το “Vagistan” είναι ένας συνδυασμός “vagina” (γυναικείος κόλπος) και “-stan”, το τέλος πολλών χωρών της Νότιας Ασίας. Όλα αυτά μπορεί να προορίζονται ως ειρωνική πρόκληση – αλλά το Χάρβαρντ το γιορτάζει ως πνευματικό επίτευγμα.

Ο συγχρονισμός είναι το παν: Ακριβώς την εβδομάδα κατά την οποία ο Λευκός Οίκος θέλει να υποχρεώσει εννέα πανεπιστήμια να είναι πιο προσγειωμένα στο «Σύμφωνο για την Ακαδημαϊκή Αριστεία» – με άλλα λόγια: λιγώτερη ιδεολογία, λιγώτερη ‘woke’ λατρεία, περισσότερη επιστήμη. Το έγγραφο συνδέει τη χρηματοδότηση με όρους όπως το ανώτατο όριο τιμών στα δίδακτρα και η επιστροφή σε βιολογικά καθορισμένα φύλα. Το Χάρβαρντ αντιδρά σε αυτό με ‘woke’ παγιέτες. Το Kulturkampf γίνεται φάκελλος προσωπικού.

Η αλήθεια είναι ότι ο πόλεμος του χρήματος συνεχίζεται εδώ και πολύ καιρό. Η κυβέρνηση έκοψε δισεκατομμύρια σε πληρωμές, ένα δικαστήριο το σταμάτησε ως παράνομο, τα πρώτα κεφάλαια ρέουν ξανά – αλλά ο μοχλός παραμένει. Αυτός που πληρώνει, διατάζει. Όποιος τσεπώνει, ποζάρει. Και το Χάρβαρντ; Το Χάρβαρντ επιλέγει τη πόζα.

Γιατί αυτό που προωθείται εδώ ως «θαρραλέο» είναι στην πραγματικότητα δειλή προσαρμογή σε ένα zeitgeist που θεωρεί τον εαυτό του επαναστατικό, αλλά δεν είναι τίποτα άλλο από παράλογο και ΧΥΔΑΙΟ.

Ένα πανεπιστήμιο που κάποτε έψαχνε για την αλήθεια τώρα αναζητά μόνο το χειροκρότημα από το woke πανηγύρι. Η επιστήμη γίνεται βαριετέ, η έρευνα μια παράσταση με φύλλα συκής για μια ακαδημαϊκή κάστα που πουλάει την ηθική της επιδειξιομανία ως γνώση.

Δεν έχω τίποτα εναντίον της τέχνης στο σεμινάριο – το αντίθετο. Αλλά ένα πανεπιστήμιο δεν είναι ένα νυχτερινό κέντρο διασκέδασης με έδρα. Η αποστολή ενός alma mater είναι η πρόοδος της γνώσης, όχι η επιτελεστική εκδίκηση κατά της Ουάσιγκτον. Όποιος υποβαθμίζει την εκπαίδευση σε συμβολισμό καταλήγει να μετατρέπει τους πάντες σε κομπάρσους: φοιτητές, ερευνητές – ακόμα και το drag act, το οποίο υποβαθμίζεται σε πολιτική μασκότ εδώ.

Το Χάρβαρντ συγχέει την πρόκληση με την πρόοδο. Συγχέει την ανοχή με την ευαρέσκεια. Και συγχέει την επιστήμη με την ιδεολογία. Η διαφορά είναι τεράστια – και πλέον συστημική.

Ενώ η κυβέρνηση θέλει να πειθαρχήσει τα πανεπιστήμια, τα πανεπιστήμια πειθαρχούν τους φοιτητές τους. Όποιος κάνει ερωτήσεις στο Χάρβαρντ σήμερα που δεν ταιριάζουν στο νέο, ‘woke’ δόγμα κινδυνεύει περισσότερο με κακούς βαθμούς. Κινδυνεύει να αποκλειστεί από τον ηθικό κυκλικό κόμβο των ‘woke’ αριστερών της σαμπάνιας.

Αυτή είναι η πραγματική τραγωδία: όχι ότι διδάσκει κανείς με γυναικεία ρούχα, αλλά ότι κανείς δεν τολμά να το αποκαλέσει παράλογο πια. Το χειροκρότημα αντικαθιστά την επιχειρηματολογία, το drag την πυξίδα.

Αυτό που πραγματικά μετράει παραμένει έξω: αριστεία, πειθαρχία, πνευματική ειλικρίνεια. Γίνεται λόγος για «διαφορετικότητα», αλλά καμμία απόκλιση δεν είναι ανεκτή. Κάποιος μιλάει για «ελευθερία», αλλά εννοεί τον καταναγκασμό. Όλα τα άλλα ακυρώνονται, χάνονται ή δυσφημούνται.

Όλα αυτά σχεδόν θα απορριφθούν κάτω από την επικεφαλίδα του κωμικού αν δεν επιδοτούνταν βίαια από τον φορολογούμενο. Τα ερευνητικά κεφάλαια δεν είναι χρηματικό έπαθλο για την πιο τσιριχτή πόζα. Όσοι ζουν από τον φορολογούμενο οφείλουν ουσία – όχι θέαμα.

Και έτσι το Χάρβαρντ σήμερα είναι εμβληματικό ενός ολόκληρου ‘woke’ περιβάλλοντος που παρωδεί τον εαυτό του. Αν και επικαλείται το «άνοιγμα προς τα έξω», ωστόσο αποκλείει οποιονδήποτε κρατά έναν καθρέφτη σε αυτό, γιορτάζει τα πάντα στο όνομα της ανεκτικότητας – εκτός από τη λογική και τη γνήσια ανεκτικότητα.

Έτσι μοιάζει, ο νέος Διαφωτισμός: περούκα, κραγιόν, και μία κενή έδρα. Όποιος διαφωνεί είναι ηλικιωμένος, λευκός και περιττός. Το Χάρβαρντ το αποκαλεί αυτό πρόοδο – εγώ το αποκαλώ την πιο ακριβή παρωδία στην παγκόσμια ιστορία.

Ίσως αυτή να είναι η πραγματική τραγωδία: όχι ότι το Χάρβαρντ γίνεται σκηνή του πιο φτηνού καμπαρέ. Αλλά ότι κανείς δεν γελάει πια. Το αστείο έχει φύγει προ πολλού – αλλά το κοινό συνεχίζει να χειροκροτεί.