Ένα σπίτι χωρίς τοίχο…

Υπήρχε κάποτε ένας τοίχος σε κάθε σπίτι.

Ένας τοίχος που δεν κρεμούσε διακοσμητικά, αλλά μέτραγε τον χρόνο με δισταγμό.

Τα παλιά ημερολόγια τοίχου, εκείνα με το καθημερινό χαρτάκι που σκίζαμε με ευλάβεια, δεν ήταν απλώς χρηστικά αντικείμενα.

Ήταν μικρά λειτουργικά τοπία, χειροποίητα ρολόγια της απώλειας, επιμελητές του καθημερινού.

Στην πρόσοψη η ημερομηνία, ο Άγιος της ημέρας, οι ώρες Ανατολής και Δύσης, στην πλάτη, σχεδόν μυστικά, ένα ηθικό δίδαγμα: «να μην οργίζεσαι με τους αργούς», «το ψέμα ποτέ δεν νικά τον χρόνο», «ο καλός λόγος ελαφραίνει το τραπέζι».

Δεν ήταν αποφθέγματα. Ήταν καθημερινές υπενθυμίσεις πως ο χρόνος δεν είναι εργαλείο, αλλά αίνιγμα.

Σε μια κοινωνία που μετρά σήμερα τον χρόνο με deadlines, ειδοποιήσεις και ψηφιακές διαγραφές, εκείνα τα χαρτάκια ήταν μια πράξη επιβράδυνσης. Έπρεπε να σταθείς μπροστά στον τοίχο. Να σκίσεις προσεκτικά το χθεσινό.

Να διαβάσεις.

Να σκεφτείς.

Ίσως και να φυλάξεις μερικά, αυτά που μιλούσαν «κάπως πιο βαθιά» ή που έπεσαν τη μέρα που συνέβη κάτι ασήμαντα σημαντικό.

Εκείνο το ημερολόγιο δεν σε έκανε να θυμάσαι τη μέρα, σε καλούσε να τη ζήσεις. Δεν σε προκαλούσε να προγραμματίσεις, σου υπενθύμιζε ότι ζεις εντός μιας τάξης που υπερβαίνει την παραγωγικότητα. Ήταν μια μικρή θεολογία του εφήμερου.

Κάθε σκίσιμο, και μια μνήμη του πεπερασμένου.

Αλλά τα ημερολόγια εκείνα δεν ήταν μόνο τρυφερά. Σε μια εποχή όπου η κρατική εξουσία, τα ΜΜΕ και η αγορά σε έπειθαν ότι ο χρόνος τους είναι ο μόνος έγκυρος, αυτά τα χαρτάκια διατηρούσαν μια παλαιά αντίληψη της ύπαρξης: ο χρόνος είναι καιρός, όχι μονάδα.